Στην τελευταία βόλτα μου στον Πειραιώτη Μανδραγόρα, «γνωριστήκαμε» με τρία έξοχα ελληνικά τυριά:
▸ Υπερώριμο κεφαλοτύρι από το Λιδωρίκι Φωκίδος. Από πρόβειο γάλα, μέτρια αλμυρό (παρά το ότι από τη μακρά ωρίμαση είναι πολύ σκληρό και θα περίμενε κανείς να είναι λύσσα), γλυκοφάγωτο, με περίπλοκα αρώματα ξηρών καρπών και αψιά γεύση ψημένου γάλακτος. Μην το θυσιάσετε στα μακαρόνια. Αφήστε το να ιδρώσει και απολαύστε το ως μεζέ δίπλα σε μια ωραία ροζέ ρετσίνα ή μια Σαντορίνη περασμένη από βαρέλι. Από το τυροκομείο Κάλλιον, Τ/22660-22.295.
▸ Κεφαλονίτικη γραβιέρα «Η Στάνη». Ενα αλμυρούτσικο τυρί, με τραχιά, ρουστίκ γεύση και ζωηρή μυρωδιά του γάλακτος. Θα περίμενε κανείς να θυμίζει νησιωτική γραβιέρα (π.χ. Κρήτης), όμως μοιάζει πιο πολύ με ηπειρώτικη. Από το τυροκομείο των Αφών Πανταζάτου στην Πάστρα Κεφαλονιάς. Τ/26710-81.325.
▸ Κατσικίσια σκυριανή γραβιέρα, μέτρια ώριμη, με υπέροχη γλυκιά, χόρτινη (ναι, χόρτινη) και υπόξινη γεύση, ένα σπάνιο τυρί. Από μικρή οικοτεχνία. Θέλει δίπλα της σταφύλια και σταρένια παξιμάδια (π.χ. του Νικητέα από τη Σπάρτη).