Οινομαγειρείον «Το Τριφύλλι»: ωδή στον κεφτέ

Η θέση: Στους Αμπελόκηπους, κολλητά στο γήπεδο του Παναθηναϊκού.

Η ατμόσφαιρα: ∆εν πρέπει να υπάρχει πιο καλτ μαγαζί στην Αθήνα. Μαγαζί; Για χαμοκέλα πρόκειται, από αυτές που συναντάς ακόμα σε παλιές, προσφυγικές συνοικίες της πόλης. Μια παλιά πόρτα, μια πρώτη ας-την-πούμε-αίθουσα και μέσα μια σούδα, παλιά βαρέλια από τη μια, μία σειρά τραπέζια φορμάικα από την άλλη, στο βάθος ένα υποτυπώδες κουζινάκι. Μπαίνεις και λιγώνεσαι. Εχει δονήσεις ο χώρος, έχει την ιστορία του, 60 χρόνια ίδιος και απαράλλαχτος.Θα σας πρότεινα να καθίσετε στην «έξω» αίθουσα – η τηγανίλα είναι αναπόφευκτη στον χώρο με τα βαρέλια. Στα διπλανά τραπέζια μπορεί να πετύχετε καλλιτέχνες, δημοσιογράφους, διανοουμένους, ανθρώπους μιας άλλης αντίληψης για το φαγητό και την έξοδο, παλιοί πελάτες οι περισσότεροι που μαζεύονται σαν σε προσκύνημα.

Το φαγητό: Πρώτα η κυρα-Κούλα είχε το πρόσταγμα, εδώ και χρόνια ο γιος της ο κυρ-Γιώργος. Κοφτός, λιγομίλητος, θα σου πει τα φαγητά, τα οποία πιθανόν ήδη να ξέρεις, τέσσερα είναι όλα κι όλα. Και από αυτά, τα τρία είναι, χωρίς υπερβολές, έξοχα. Ως σπιτικά, ταπεινά φαγητά. ∆εν είναι για αστέρια Michelin. Οι κεφτέδες είναι σούπερ τραγανοί απέξω, αφράτοι στο εσωτερικό τους, όσο πρέπει ψωμένιοι, μυρωμένοι με δυόσμο. Τέτοιο κεφτέ δύσκολα βρίσκεις, κοντράρει στα ίσια τους εξαίσιους, πιο «επιστημονικούς» κεφτέδες του Πέσκια (τους έφτιαχνε το καλοκαίρι στο Baltazar, λίγα στενά πιο πέρα). Οι λαχανοντολμάδες, λεπτοί, με πυκνή σάλτσα αυγολέμονο (δεμένη προφανώς με κάποιο αλευρικό), όμως ελαφριά και ξινούτσικη. Η γέμισή τους νόστιμη, αρωματική, φρέσκο και ξερό κρεμμύδι διέκρινα, και μαϊντανοάνηθα. ∆ύσκολα τους πετυχαίνεις τόσο καλούς στο σπίτι.

Ο τρίτος άσος στο μανίκι του κυρ-Γιώργου (δεν μαγειρεύει ο ίδιος, εκείνος κάνει τα ψώνια για να ξέρει τι μπαίνει στο μαγαζί) είναι ο μπακαλιάρος-σκορδαλιά. Ωραίο κουρκούτι, στεγνό από λάδια, και ο μπακαλιάρος μέσα αφρός, όσο πρέπει αλμυρός και ζουμερός. Η σκορδαλιά δυνατή, αλλά όχι τσουχτερή. Στα υπόλοιπα, φρέσκες πατάτες τηγανητές, χωριάτικη με φέτα πελοποννησιακή, μια χαρά. Το συκωτάκι του δεν μου πολυαρέσει, καθότι αρκετά σκληρό και λαδοπιωμένο.

Ο λογαριασμός: Δύσκολα ξεπερνάς τα 10€ το άτομο.

Η κάβα: Κρασί έχει χύμα, δεν πολυπίνεται, αν και το τιμούν οι θαμώνες. Θα μπορούσε να βάλει δυο-τρία οικονομικά εμφιαλωμένα.

Επιπλέον πληροφορίες: Ανοιχτά καθημερινά από τις 18.00, κλειστά Κυριακές.