Νοστιμεύει και αρωματίζει σαλάτες, σούπες, λευκά κρέατα, ψάρια και άλλες μαγειρικές παρασκευές μας. Το σχοινόπρασο διεκδικεί –δικαιωματικά– τη θέση του στο αρωματικό μας «αρχείο».
Της ιδίας οικογενείας με το σκόρδο και το κρεμμύδι, το chives (τσάιβς) των αγγλοφώνων, ciboulette (σιμπουλέτ) των γαλλοφώνων, το σχοινόπρασο, δηλαδή, είναι πολύ πιο φίνο, εκλεπτυσμένο, έχοντας λίγη γεύση και από τα δύο, εξ ου και γνωστό ως σκορδοκρέμμυδο. Ταιριάζει σε παρασκευές χωρίς μεγάλη γευστική δύναμη. Οπως οι συγγενείς του, αποδίδει όταν ψιλοκοπεί, γιατί αναπτύσονται οι οσμές, λόγω χημικών αντιδράσεων. Tο όλο ενδιαφέρον είναι στα κυλινδρικά του φυλλαράκια που «κουρεύονται» συστηματικά και ξαναφυτρώνουν.
Αν είστε μερακλήδες, συμφέρει να έχετε γλαστράκια στον κήπο, στο μπαλκόνι ή στην κουζίνα. Τα γλαστράκια μπορούν να προέλθουν από σπόρο ή να τα αγοράσουμε έτοιμα από φυτώρια ή –αν είμαστε τυχεροί– από μεγάλες αλυσίδες.
Στην αγορά θα το βρούμε και στην αποξηραμένη του μορφή, αν και υστερεί σε σχέση με το φρέσκο.
ΜΥΡΩΔΑΤΕΣ ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ
Συμμετέχει στο μείγμα «φίνα βότανα» (δρακόντειο – εστραγκόν, μυρώνι – σερφέιγ, μαϊντανός), που είναι ιδανικό για ομελέτες και ανακατεργασμένα λευκά τυριά ή αλατισμένο γιαούρτι και ξινόγαλο. Τα λευκά κρέατα, το ψάρι αγαπούν αυτόν τον ευγενή, αλλά και οι σάλτσες, όπως η περίφημη ταρταρική που είναι μαγιονέζα με κάππαρη και σχοινόπρασο ή η βεαρνική.
Εμπλουτίζει σούπες, πατατοσαλάτες, πουρέδες, γενικά κρεμώδη πιάτα αλλά και μια απλή πράσινη σαλάτα με το σχοινόπρασο ψιλοκομμένο στη σάλτσα. Συντηρείται στην κατάψυξη, στο ξίδι, αλλά και αποξηραμένο. Πριν χρησιμοποιήσουμε το αποξηραμένο το μαρινάρουμε για λίγη ώρα στη σάλτσα της παρασκευής που θα το βάλουμε.