Το σώμα έπλενε και το μυαλό ταξίδευε. Αυτό που έπρεπε να προσέχω ήταν να μην μπερδεύομαι στα πόδια των δημιουργών.
Σε μια λάντζα σκαρφάλωσα εγκαταλείποντας πανικόβλητος το Κουφονήσι, μετά το δάγκωμα ξανθού σκορπιού λίγες ώρες νωρίτερα και παρά τις διαβεβαιώσεις της γερουσίας του νησιού και του ξεχασμένου Ελβετού τουρίστα-λαντζέρη και της νταμιτζάνας που τον ακολουθούσε ότι μόνο θα πονάω. Αν ήταν να πάθω κάτι χειρότερο, θα το είχα ήδη πάθει.
Η λάντζα-λάντζα (αυτή με τα πιάτα) ήταν για μένα μια δουλειά-καταφύγιο, μια δουλειά μεθοδικά μηχανική. Το σώμα έπλενε και το μυαλό ταξίδευε. Αυτό που έπρεπε να προσέχω ήταν να μην μπερδεύομαι στα πόδια των δημιουργών. Ήταν η καλύτερη δουλειά στον κόσμο, καλό νυχτοκάματο και για το σπίτι φαγητό, μισή τούρτα μπλακ φόρεστ και μεζεδάκια για τον γάτο.
Στην πορεία διαπίστωσα πως λάντζα υπάρχει σε κάθε δουλειά και λέγεται έτσι γιατί δεν θέλει κανείς να την κάνει. Στις κουζίνες των εστιατορίων έμαθα να την κάνω χωρίς να δυσανασχετώ. Γιατί μου αρέσει τα σιφόνια να είναι καθαρά και η κουζίνα μου λαμπίκο.