Αργεί το καλοκαίρι, οι ουρανοί σιγοβράζουν τον τελευταίο καιρό. Μέρα ζεστή, βροχής, έγινε και η συναυλία των Στέρεο Νόβα στον Νιάρχο. Μετά τη συναυλία (μια στιγμή έντονου φωτός που για ένα βράδυ τίναξε από πάνω μας τον στεναγμό), διάχυτη μια δειλινή ευωδιά από τις πυρωμένες, υγρές δεντρολιβανιές. Ηλεκτρισμένος από το εφηβικό σφρίγος της μουσικής, μεθυσμένος με το άρωμα, διαπλέω τον χρόνο. Βυθίζομαι και αναδύομαι στην Ύδρα, καλοκαίρι του 2006.
Έχω αφήσει πίσω μου το καρνάγιο του Παλαμιδά, διασχίζω κλειστά μονοπάτια, αφήνω πίσω μου βραχώδεις ραχούλες και διάσελα, ανεβοκατεβαίνω λόφους για να βγω στον Μώλο. Στα ακουστικά: Βιταμίνα Τεκ, Στέρεο Νόβα. Το ένα και μοναδικό σπίτι στην παραλία φαίνεται από μακριά κλειστό. Κατεβαίνω μια ρεματιά, σκίζω τα πόδια μου, πού πας, άμυαλε, για πεζοπορία με ένα ζευγάρι crocs, ένα άλογο τρέχει ελεύθερο μες στην ερημιά. Τρίβω τα μάτια μου. Ο αέρας μοσχοβολά δεντρολίβανο αραιωμένο με πεύκο και θάλασσα. Οι δεντρολιβανιές εδώ, μικροί σκόρπιοι καταρράκτες που χυμούν μες στην ξεραΐλα, είναι άγριες, αναμαλλιασμένες, με κοντόχοντρες βελόνες σκουροπράσινες, θεριά ολόκληρα τα φυτά.
Κόβω μερικά κλωνάρια, τα βάζω στο μπακ-πακ. Σε λίγο, βουτιά στο νερό, κολυμπάω ανάμεσα σε σαργούς και μουρμούρες, τα παγωμένα πελαγίσια νερά δρουν ευεργετικά, αντίδοτο στο αποκάρωμα της πεζοπορίας. (Πόσες θάλασσες πότισαν τις ζωές μας, μας αγκάλιασαν και μας γλίτωσαν.)
Βγαίνοντας τρώω ένα ροδάκινο, η μοναδική προμήθειά μου μαζί με ένα μπουκαλάκι νερό. Έχει ζεσταθεί από την κάψα του μεσημεριού, είναι υπέροχο, όλο γλυκά ζουμιά. Σαν φρέσκια, ζωντανή κομπόστα. Έχω καταβροχθίσει το μισό, όταν αποφασίζω στην επόμενη μπουκιά να μασουλήσω μαζί δύο πρόκες δεντρολίβανου. Μέθη. Πύρινη, λιβανάτη μέθη.
(Η απρόσμενη γεύση κεντά στο πετσί μου τη μνήμη αυτή.)
Ανηφορίζω ξανά προς το βουνό, προς Επισκοπή και Ζώγερι. Θέλω να φτάσω στην πίσω πλευρά του νησιού. Έχω μπει για τα καλά στον μεγάλο πευκώνα που δροσίζει την καρδιά της Ύδρας, κι όμως μυρίζει ακόμα το δεντρολίβανο στην τσάντα μου.
Και εδώ, τώρα, μυρίζω δεντρολίβανο.
Και ας αργεί, τίποτα δεν μπορεί να ανασχέσει την κάθοδο του ελληνικού καλοκαιριού. Λαχταράω να βγουν τα καλά ροδάκινα. Να τα καταβροχθίσω με δεντρολίβανο. Να ζεσταθεί, να γλυκάνει ως κι η ψυχή μου.
(Τρόποι για ροδάκινα με δεντρολίβανο:
– Φρουτοσαλάτα
– Σε ψητά μισά ροδάκινα με σκούρα ζάχαρη και παγωτό πικρής σοκολάτας
– Λεπτές φέτες στο τηγάνι με βούτυρο και γλυκό κρασί
– Χοντρές φέτες με αρνί ή κοτόπουλο στη γάστρα
– Μέτριες φέτες με φέτα σαγανάκι – Σκέτα.)