Ξημέρωσε μια μέρα όμορφη από κείνες τις φθινοπωρινές στο νησί, που δεν ξέρεις αν είναι ακόμα καλοκαίρι ή αν σιμώνει το έμπα του χειμώνα. Πάντως ήταν μια μέρα να τη βρέξεις με ούζο, να την κεράσεις μεζέ. Ουζάκι εργασίας, που χαλαρώνει τα πνεύματα, κάνει την καρδιά να δουλεύει καλύτερα, να διεκπεραιώνει εκκρεμότητες που στέκαν αδρανείς για καιρό. Άμ’ έπος, άμ’ έργον, έτσι έγινε. Όλα καλά, κατά τα συνήθη!
Τότε ήταν, εκεί, που η τελευταία σταγόνα απ’ το ποτήρι, η τελευταία μπουκιά στο πιάτο αποχαιρέτησαν την τελευταία νότα που ακούστηκε από το ηχείο στο μεζεδοπωλείο της πλατείας, όταν θυμήθηκα τα απότιστα βασιλικά. Απότιστα δεύτερη μέρα, ήταν κρίμα να ξημερώσει και τρίτη δίχως μια στοιχειώδη περιποίηση, έστω αυτό το λίγο νεράκι, που θα τους δώσει τη δύναμη να ξυπνήσουν το πρωί και να καλωσορίσουν τον ήλιο με αλεγρία. Εξάλλου, έως το τέλος της εβδομάδας θα έμπαιναν στο γουδί, θα αντάμωναν με φρεσκοτριμμένο πιπέρι, αλάτι, κουκουνάρι και ελαιόλαδο, θα έδιναν σώμα, γεύση και ευωδία στο πέστο της χρονιάς.
Το τηλεφώνημα από το σπίτι ήρθε να διακόψει ευχάριστα, άλλωστε μόλις είχα τελειώσει με τα βασιλικά:
– Έχεις μήνυμα, δες, είναι μια φωτογραφία… και πάρε με. Είδα και πήρα, κι άφησα τα ποτισμένα μου βασιλικά, κι οδήγησα έως το σπίτι σκεπτόμενος τις άπειρες φορές που συζητήσαμε στην παρέα για το πόσο μερικές φορές οι άνθρωποι μπαίνουν μέσα στο σπίτι μας από τα βιβλία και από το γυαλί. Πόσο δικοί μας γίνονται και πόσο, σαν είναι η πάστα τους τέτοια, γίνονται ένα με τα σπίτια μας, με την οικογένειά μας.
Και τώρα; Δεν ήταν γυαλί, δεν ήταν πια βιβλίο, ήταν η ίδια ολοζώντανη, με σάρκα, που λένε, και οστά, στο σπίτι. Στο σπίτι μας, εκείνη, που στο τελευταίο της βιβλίο ονοματίζει celebration, γιορτή, τη σπιτική μαγειρική! Μια αγκαλιά, θερμή σαν από πάντα, λίγο κρασί κι άλλο κρασί, ένα ψυγείο που μακαρίζω συχνά τον εφευρέτη του, που συνεχώς τροφοδοτούσε το τραπέζι σαν να ’ταν μέσα του στρατιές κρυμμένα λιλιπούτεια μαγειράκια. Ποικίλα μεζεκλίκια, λογής τυριά από ταξίδια στα νησιά, λίγο από χθεσινό, λίγο προχθεσινό φαγάκι, αφορμή για λίγη χαρά ακόμα. Βραδιά ευφραντική κι ευφρόσυνη με leftovers που ξέρω πόσο της αρέσουν. Νωρίς το πρωί, έγραψα δυο λόγια στο σημειωματάριό μου:
«About last night….
»Ήπια δυο ούζα, πότισα τα βασιλικά κι ύστερα στο σπίτι, προς στιγμήν, δεν ήξερα αν είναι το συναίσθημα ή αυτή η ίδια η πραγματικότητα που συντρόφεψε και κούντηξε τον λύχνο να κυλήσει όμορφα η νύχτα.
»Καμιά φορά συμβαίνει αυτό που λάμπει να είναι χρυσός! Και αυτό μ’ αρέσει όταν το ζω…».
Το ψυγείο επιβεβαίωσε για ακόμα μία φορά αυτό που οι καλοί μου φίλοι γνωρίζουν: δώσε μου ψυγείο γεμάτο και ταν γαν κινάσω».
Τώρα πια αυτό το γνωρίζει και η Nigella!
*Δῶς μοι πᾶ στῶ καὶ τὰν γᾶν κινάσω (δώσε μου τόπο να σταθώ και τη γη θα μετακινήσω). Αρχιμήδης