Τη φράση του την ξέρουμε όλοι: «Ζωή είναι ο συνδυασμός μαγείας και ζυμαρικών». Πόσο τον σκέφτομαι, λοιπόν, τον Φελίνι κάθε φορά που τρώω στη «Σάντα Λουτσία». Πόσο εύκολες και ανεμπόδιστες είναι οι προβολές που εξασφαλίζουν τη μαγεία… Στο βάθος του μαγαζιού (επιτέλους, μια τρατορία στην Αθήνα!) η υπερμεγέθης φωτογραφία απεικονίζει την έτοιμη να σκάσει από χυμούς Κλαούντια Καρντινάλε να χαίρεται μια μπουκιά από πάστα. Μαγεία-προβολή: η κουζίνα είναι ανοιχτή, βλέπεις τις πλάτες όσων ετοιμάζουν τα πιάτα που παρήγγειλες ή που οι άκρως φιλόξενοι οικοδεσπότες αποφασίζουν να σε τρατάρουν. Η καρμπονάρα έρχεται, επιτέλους με γκουαντσιάλε, επιτέλους σωστή και, ανοιγοκλείνοντας τα μάτια, θαρρείς κι ο εραστής/ερωμένη σου βγαίνει από την κουζίνα και σ’ τη φέρνει σε μια βαθιά σουπιέρα με δύο πιρούνια. Ακούς στ’ αυτιά σου τη φωνή του Τζακ Νίκολσον από τις «Φλογισμένες σχέσεις»: «Αυτά είναι τα καλύτερα σπαγκέτι καρμπονάρα που έχω φάει».
Τι θέλω από το φαγητό μου; Να με εμπνέει και να μου θυμίζει, να με ικανοποιεί. Να χορταίνω. Nα το μοιράζομαι. Και σ’ αυτό το χόρτασμα να παίζουν αναμνήσεις και χαρές, γευστικές εκρήξεις και ιστορίες, αρώματα με βάθος, όλα όσα είναι μαγεία. Στο διπλανό τραπέζι να ’ναι ο Αλμπέρτο Σόρντι, που απλώνει συνέχεια το χέρι στο πιάτο με την pizzetta (πιτσούλα σκεπασμένη, γεμισμένη με φρέσκια ντομάτα, μοτσαρέλα και ζουμερά αλλαντικά). Στα δεξιά, ο Ντίνο ντε Λαουρέντις να πλαταγίζει τα χείλη του ηδονικά λόγω μπρεζάολα και σκληρής ρικότα. Ο Φελίνι να εξηγεί πως η αματριτσιάνα (τι σωστά που διαλέχτηκαν μπουκατίνι γι’ αυτήν) προέρχεται από το χωριό του, το Αματρίτσε. Ο Βιτόριο Γκάσμαν, πιο αιθέριος, διαλέγει λιγκουνίνι με πεσκανδρίτσα. Και η Σοφία Λόρεν αποφασίζει να αυτοπεριοριστεί στη σαλάτα με τις ψητές αγκινάρες της Πούλια.
Πίνουμε και γελάμε, αστειευόμαστε και κοιταζόμαστε στα μάτια, φλερτάρουμε και κάνουμε όνειρα, έξω οι πίκρες και τα ντέρτια, όλα τα θεραπεύει μια καλή μακαρονάδα και οι αγαπημένοι φίλοι. Τα ποτήρια τσουγκρίζουν, αδειάζουν και ξαναγεμίζουν, τα στραγγίζουμε εν όψει γλυκών – βρείτε μου έναν που να μπορεί να αντισταθεί στο τραγανό κρατς των σιτσιλιάνικων κανόλι και στο παγωτό με τα αιγινήτικα φιστίκια.
Δεν ξέρω να πω με βεβαιότητα πόθεν η ονομασία «Santa Lucia» στην τρατορία της οδού Αρχελάου – πολλά ακούγονται που τη συνδέουν με τη μουσική. Πάντως προτιμώ να σκέφτομαι ότι της Σικελής Λουκίας η μητέρα ήταν η ελληνικής καταγωγής Ευτυχία – διόλου τυχαίο. Εκτός από τη φελινική μαγεία, κάθε μπουκιά επιτυχημένων ζυμαρικών απομονώνει και μεταδίδει δόσεις της σπανιότατης και υπερπολύτιμης αέναης επιδίωξής μας.