«Ζίγκιιι! Δεν το πιστεύω. Τι έπαθες, παιδί μου, και με δάγκωσες;». Το πονεμένο πρόσωπο του Κωνσταντίνου Κακανιά εμφανίστηκε στην οθόνη του υπολογιστή μου, μέσω Skype. Και μετά, το ματωμένο του δάχτυλο δίπλα σε ένα γαλλικό μπουλντόγκ. «Αυτό δεν είναι σκυλί, είναι διάολος μεταμορφωμένος. Το μωρό της Ρόζμαρι. Δεν το κάνει επίτηδες, θέλει να παίξει. Είναι ακόμα μικρός, ελπίζω να μεγαλώσει και να πειθαρχήσει», μου είπε ο καλλιτέχνης, κλεισμένος στο σπίτι με το αγαπημένο του κατοικίδιο, μια και η ημέρα ήταν πολύ βροχερή στο Λος Άντζελες.
Μόλις είχε ολοκληρώσει το έργο για τα 100 χρόνια της «Κ». Μαζί με άλλους Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες και φωτογράφους, των οποίων τη δουλειά θα δούμε μέσα στη χρονιά σε κυριακάτικα φύλλα, εμπνέεται από την έκδοση που έκλεισε έναν αιώνα ζωής και το σχολιάζει εικαστικά με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Στο τέλος του 2019, όλα τα έργα θα βγουν σε δημοπρασία στην Αθήνα, για να ενισχυθούν οι σκοποί της Τράπεζας Τροφίμων. «Αγαπώ πολύ την “Καθημερινή”, παρά το γεγονός ότι δεν μπορώ να χαίρομαι τη χάρτινη έκδοσή της, μια και ζω εδώ και πολλά χρόνια στην Αμερική. Ξέρω όμως ότι την αγόραζε ο παππούς μου από τότε που ήταν πολύ νέος, και μετά τη συνήθεια την πήρε και η μαμά μου, η Μίκα. Συνεπώς, είμαι αναγνώστης τρίτης γενιάς! Σας έχω ηθική υποχρέωση για την πνευματική τροφή που μας δώσατε οικογενειακώς», λέει με ενθουσιασμό.
Στην Ελλάδα, ο Κωνσταντίνος Κακανιάς συνεργάζεται με την γκαλερί Καλφαγιάν και την γκαλερί της φίλης του Ρεβέκκας Καμχή. Πριν από λίγους μήνες, πραγματοποίησε εγκαίνια δύο εκθέσεων στην Αθήνα.
«Διαβάζω τα νέα. Παρά το γεγονός ότι έχω φύγει από πολύ νέος από τη χώρα, εξακολουθώ να έχω την ελληνική υπηκοότητα, δεν πήρα ποτέ την αμερικανική, δεν έχω αποκοπεί», συνεχίζει. «Για να μην ξεχάσω να μιλάω και να γράφω ελληνικά, τηλεφωνιέμαι κάθε μέρα με συγγενείς και φίλους, κρατάω επαγγελματικές επαφές με την Αθήνα χάρη στη συνεργασία με την πολυαγαπημένη μου Ρεβέκκα Καμχή και βέβαια με την γκαλερί Καλφαγιάν. Όσο μεγαλώνω, αισθάνομαι ότι μου λείπει όλο και πιο πολύ η αμεσότητα που έχουν οι Έλληνες. Παράδειγμα: πάω στο σούπερ μάρκετ και μπορώ να πιάσω κουβέντα με την ταμία, και να μου πει την ιστορία της ζωής της και εγώ της δικιάς μου. Αν το τολμήσω αυτό εδώ στην Αμερική, θα με μηνύσει η πωλήτρια ότι παραβίασα κάποιον νόμο προσωπικών δεδομένων και θα με κλείσουν μέσα», χαριτολογεί και προσθέτει: «Επίσης αποφάσισα να αγοράσω ένα λιλιπούτειο διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας και έχω και ένα σπίτι στα Βίλια. Εκεί τη βγάζω όταν έρχομαι στην Ελλάδα».
«Η κυρία Τεπενδρή είμαστε εμείς»
Ο Κωνσταντίνος Κακανιάς είναι περισσότερο ταυτισμένος με τη φοβερή περσόνα της «κυρίας Τεπενδρή», η οποία πρωταγωνιστεί και στο πρωτοσέλιδο που έφτιαξε για την επέτειό μας. Είναι μια κυρία της καλής κοινωνίας, κοσμοπολίτισσα, αλλά και φανατική Ελληνίδα που φωνάζει για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα και τάσσεται υπέρ του γάμου των ομοφυλόφιλων, χρησιμοποιώντας τις υψηλές κοινωνικές διασυνδέσεις της. Ο καλλιτέχνης τη λάνσαρε το 1996 και έκτοτε αποτελεί το πιο αναγνωρίσιμο alter ego του. Ομολογεί ότι καμιά φορά την αισθάνεται βάρος, αλλά δεν μπορεί να της γυρίσει την πλάτη. Την αγαπά ιδιαίτερα και ο σύζυγός του, ο Τζο, οπότε δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς παρά να συνεχίσει να τη σχεδιάζει. «Τη λατρεύει, επειδή νομίζει ότι είμαι εγώ. Πολλή πλάκα. Η κυρία Τεπενδρή είμαστε όλοι εμείς».
Εκτός από την τέχνη, όμως, έχει κάνει καριέρα και στον χώρο της μόδας, ως σχεδιαστής υφασμάτων για οίκους όπως ο Yves Saint Laurent και ο Christian Lacroix, σε μια περίοδο που ζούσε στο Παρίσι. «Ο πατέρας μου ήταν στα υφάσματα και ήταν κάτι που γνώρισα από την παιδική μου ηλικία, με γοήτευε πολύ το υλικό αυτό. Αγοράζω ακόμα υφάσματα, μου αρέσει να είμαι ανάμεσά τους. Παίρνω οτιδήποτε, από σεντόνια μέχρι μια κουβέρτα Hermès, που έφαγε προχθές ο Ζίγκι. Μετά έφαγε και ένα υφαντό που είχα αγοράσει στον Νείλο. Στα νιάτα μου πέρασα ένα διάστημα στην Αίγυπτο, διότι μου άρεσε τρομερά ο πολιτισμός τους και πήγα να τον μελετήσω», υπογραμμίζει.
Η κυρία Τεπενδρή πάντα φιγουράρει στα έργα του.
Αργότερα σταδιοδρόμησε και ως εικονογράφος, συνεργάτης σπουδαίων εντύπων, όπως οι New York Times, η αμερικανική, η γαλλική και η ιταλική Vogue, το Vanity Fair, το Tattler, το House & Garden. «Λοιπόν, από τότε που ήμουν μαθητής στη Σχολή Μωραΐτη, σχεδίαζα. Όλα τα σχολικά εγχειρίδια ήταν μουντζουρωμένα από επάνω μέχρι κάτω. Τότε δεν φανταζόμουν ότι αυτό θα ήταν η μελλοντική μου δουλειά».
«Καμιά φορά μού έρχεται να αλλάξω πορεία. Να ξαναπήγαινα στο πανεπιστήμιο και να σπούδαζα τον πολιτισμό των Αμερικανών Ινδιάνων. Μισό λεπτό. Ακούω θόρυβο στον επάνω όροφο. Ζίγκιιι! Κάποια καταστροφή κάνει πάλι», μου λέει λίγο πριν με κλείσει βιαστικά, λέγοντάς μου: «Να τα χιλιάσετε εκεί στην “Καθημερινή”»! ■