Όταν οι New York Greek Americans παίζουν με τους New York Pancyprian Freedoms, στα στενά της Αστόρια επικρατεί αναβρασμός. Στα παιχνίδια στο Μπρούκλιν, κόντρα στους Ιταλούς, υπάρχει πάντα ένταση. Το ίδιο και στις γειτονιές στα πέριξ, στα γήπεδα όπου παίζουν οι Ιρλανδοί, οι Γερμανοί, οι Πολωνοί. Γιατί ισχύει το εξής: στη σκιά των ουρανοξυστών της Νέας Υόρκης καλλιεργείται, εδώ και σχεδόν έναν αιώνα, μια οπαδική κουλτούρα, που έχει τις ρίζες της στη γέννηση της μεγάλης μητρόπολης των Ηνωμένων Πολιτειών. Τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα μεταναστών συνδέονται σήμερα με την κοντινή ή τη μακρινή καταγωγή τους μέσα από την αγάπη τους για το ποδόσφαιρο. Είναι η κουλτούρα του ερασιτεχνικού πρωταθλήματος Cosmopolitan Soccer League (CSL), που διεξάγεται (έχοντας αλλάξει πολλές μορφές και ονομασίες) από το 1923.
Υπήρξαν περίοδοι κατά τις οποίες το CSL ήταν εξαιρετικά δημοφιλές, όπως στα μεταπολεμικά χρόνια, όταν ένα νέο κύμα μεταναστών έφτασε στη Νέα Υόρκη, διαμορφώνοντας καινούργιες ισορροπίες στον ποδοσφαιρικό της χάρτη – ήταν η εποχή που κυριάρχησε μια ομάδα αποτελούμενη από νεοαφιχθέντες Ούγγρους ποδοσφαιριστές. Μετά, όμως, το αμερικανικό ποδόσφαιρο άρχισε να αποκτά επαγγελματικό χαρακτήρα, συστάθηκε η πρώτη εθνική κατηγορία (NASL), ήρθαν ο Πελέ και ο Μπεκενμπάουερ να παίξουν για την Cosmos και κάπως έτσι οι ερασιτέχνες της Νέας Υόρκης υποχώρησαν στο περιθώριο. Δεν έχασαν το κέφι τους όμως. Έτσι κι αλλιώς, όπως σχολιάστηκε σε σχετικό ρεπορτάζ από τους New York Times, «το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο της Νέας Υόρκης βασίζεται στην περηφάνια των μεταναστών».
Εικόνες από το περσινό ντέρμπι ανάμεσα στους Greek Americans (λευκές εμφανίσεις) και τους Pancyprian Freedoms.
Κόντρα στο στερεότυπο
Υπάρχει η πρώτη κατηγορία, η δεύτερη, ειδικά τουρνουά για ηλικίες άνω των 30 ή άνω των 39, ορισμένοι σύλλογοι συντηρούν γυναικείες ομάδες και τμήματα για παιδιά (σε ένα από αυτά κάποτε έμαθε να παίζει ο Κλαούντιο Ρέινα, που αργότερα έγινε αρχηγός της εθνικής ομάδας των ΗΠΑ) και, τελικά, σε αυτή τη δεξαμενή που ονομάζεται CSL απασχολούνται χιλιάδες άνθρωποι, που διατηρούν ζωντανό το πάθος τους για το άθλημα, κόντρα στο στερεότυπο ότι οι Αμερικανοί δεν καταλαβαίνουν το ποδόσφαιρο. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι, παρά τις τεράστιες επενδύσεις, παρά τις προόδους της εθνικής τους ομάδας και παρά τους δεκάδες μεγάλους σταρ που κατά καιρούς δελεάζονται από μυθικά συμβόλαια για να αγωνιστούν στο εθνικό τους πρωτάθλημα, το ποδόσφαιρο στις ΗΠΑ δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τη δημοφιλία των τριών άλλων αθλημάτων (ράγκμπι, μπάσκετ και μπέιζμπολ) και στην πραγματικότητα διεκδικεί την τέταρτη θέση από το χόκεϊ.
Η φετινή σεζόν ολοκληρώνεται αυτές τις ημέρες, με πρωταθλητές τους Pancyprian Freedoms, μια ομάδα που συστάθηκε το 1974 ως αντίδραση στην τουρκική εισβολή (και στην οποία τελείωσε την καριέρα του ο Μίμης Παπαϊωάννου). Η ελληνική ομάδα τερμάτισε φέτος τρίτη. Στα 78 χρόνια της ιστορίας της (ιδρύθηκε το 1941 από τον Ελληνοαμερικανό Τομ Λάρις), η ομάδα των Greek Americans, ή αλλιώς Greek Americans Atlas Astoria, θεωρείται από τις πιο επιτυχημένες διαχρονικά ποδοσφαιρικές ομάδες της χώρας. Εκτός από πέντε κατακτήσεις του CSL, έχει κερδίσει τέσσερις φορές και το βαρύτιμο πανεθνικό κύπελλο των ΗΠΑ (US Open Cup), τη γηραιότερη ποδοσφαιρική διοργάνωση της χώρας – οι κατακτήσεις αυτές ήρθαν στα τέλη της δεκαετίας του ’60, όταν προπονητής της ομάδας ήταν ο πολύ γνωστός μας Αλκέτας Παναγούλιας.
Η νίκη είναι συχνά βασικός στόχος στον αθλητισμό. Η χαρά του παιχνιδιού επίσης. Καμιά φορά όμως το πιο σημαντικό είναι να νιώθεις ότι κάπου ανήκεις. ■