Ιστορίες στο παραβάν

3' 12" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Έχουμε δει πολλές εκλογές στον κινηματογράφο. Αμερικανικές εκλογές, ως επί το πλείστον, σε σημείο τέτοιο που να γνωρίζουμε το σύστημα των ΗΠΑ καλύτερα από το δικό μας. Πρόκειται για ένα πολύ αγαπημένο θέμα του Χόλιγουντ, οπότε κατά καιρούς έχουμε παρακολουθήσει αρκετές ταινίες με ψευδοπολιτικό περιεχόμενο, που ισορροπούν ανάμεσα στην κωμωδία και την περιπέτεια, ενίοτε με ένα χλιαρό δίδαγμα περί δημοκρατίας ή πατριωτισμού – υπάρχουν και εξαιρέσεις, όπως η διασκεδαστική παρωδία «Wag the dog» (1997) του Μπάρι Λέβινσον, που στα ελληνικά αποδόθηκε πολύ περιγραφικά ως «Ο πρόεδρος, ένα ροζ σκάνδαλο και ένας πόλεμος». Είναι ακριβώς αυτό. Παραμονές εκλογών αποκαλύπτεται η εμπλοκή του προέδρου σε ένα σκάνδαλο, το οποίο καλύπτεται με την άρον άρον οργάνωση ενός πολέμου.

Το 2008, ο Γκας Βαν Σαντ γύρισε το «Milk», μια βιογραφική ταινία για τη ζωή του Χάρβεϊ Μιλκ (Σον Πεν), του πρώτου ανοιχτά ομοφυλόφιλου εκλεγμένου πολιτικού στις ΗΠΑ. Ο Μιλκ εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στο Σαν Φρανσίσκο το 1978, αλλά δολοφονήθηκε λίγους μήνες αργότερα από έναν φανατικό Ρεπουμπλικανό. Η ιστορία είναι συγκλονιστική και η ταινία συνεπής, εστιάζοντας αρκετά στο κλίμα της καμπάνιας. Πιθανόν βέβαια η πιο συχνά συζητημένη «εκλογική» ταινία της δεκαετίας να είναι το «Ides of March» (2011) του Τζορτζ Κλούνι, με πρωταγωνιστή τον ίδιο και τον Ράιαν Γκόσλινγκ (φωτογραφία): ο πυρετός μιας εκλογικής καμπάνιας με έπαθλο το χρίσμα των Δημοκρατικών, τα παρασκήνια, τα μυστικά, το ηθικό τίμημα μιας πολιτικής καριέρας.

Όσο για την αμερικανική τηλεόραση, εκτός από το κακότυχο «House of Cards», που είχε τις καλές και τις (πολύ) κακές του στιγμές, τα τελευταία χρόνια είδαμε εκλογές και στο «Veep», αυτή την ξεκαρδιστική σάτιρα του ΗΒΟ, με την Τζούλια Λούις-Ντρέιφους να πρωταγωνιστεί σε μία από τις πιο αυθεντικά αστείες σειρές της σύγχρονης τηλεόρασης.

 

Ιστορίες στο παραβάν-1

 

Tο «όχι» της Xιλής

Εκλογές δεν γίνονται, βέβαια, μόνο στις ΗΠΑ ούτε γυρίζονται σχετικές ταινίες μόνο στο Χόλιγουντ. Ειδικής μνείας χρήζει το εξαιρετικό «No» του Χιλιανού Πάμπλο Λαραΐν, στο οποίο παρακολουθούμε τον μετ’ εμποδίων αγώνα των υποστηρικτών του «Όχι» να προωθήσουν τις θέσεις τους εν όψει του δημοψηφίσματος του 1988 στη Χιλή, που σήμαινε την απομάκρυνση του Αουγκούστο Πινοσέτ από την εξουσία. Πρωταγωνιστεί ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ (φωτογραφία) και μαζί του εμφανίζονται όλη η μελαγχολία, ο πόνος και η περηφάνια της Λατινικής Αμερικής. Η ταινία ήταν υποψήφια για το ξενόγλωσσο Όσκαρ το 2013.

 

Ιστορίες στο παραβάν-2

 

Κάλπες για όλους

Σε ένα κουκλίστικο ελβετικό χωριό επικρατεί αναβρασμός εν όψει του δημοψηφίσματος για το αν θα παραχωρηθεί ή όχι δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες της χώρας – η τοπική κοινωνία φαίνεται να πιστεύει ότι η ενασχόληση των γυναικών με την πολιτική είναι ενάντια στη «θεϊκή εντολή». Το «The Divine Order» της Πέτρα Βόλπε προβλήθηκε πριν από λίγο καιρό στις ελληνικές αίθουσες (με τον κάπως αποπροσανατολιστικό τίτλο «Γυναίκες με τα όλα τους») και είναι μια χαριτωμένη ταινία που «χαϊδεύει» (απλώς) το αδιανόητο του ζητήματος που πραγματεύεται, ότι δηλαδή οι γυναίκες στην Ελβετία δεν είχαν δικαίωμα ψήφου μέχρι το 1971. Πιθανόν η πιο γνωστή ταινία σχετικής θεματολογίας, ίσως και χάρη στο εξαιρετικό της καστ (Κάρι Μάλιγκαν, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, Μέριλ Στριπ), είναι το «Suffragette» (2015) της Σάρα Γκάβρον, που δημιουργεί μια ατμόσφαιρα επανάστασης και μια αίσθηση επείγοντος στην Αγγλία των αρχών του 20ού αιώνα.

Εκλογές στη λογοτεχνία

Και δύο (από τις πολλές) περιπτώσεις εκλογών στη λογοτεχνία, διά χειρός δύο μεγάλων της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας. Πρώτα απ’ όλα ο Ίταλο Καλβίνο, ο οποίος βασίστηκε σε μια προσωπική εμπειρία για να γράψει τη νουβέλα «Η μέρα ενός εκλογικού αντιπροσώπου», που επανεκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Κριτική. Ο συγγραφέας παρακολουθεί την εκλογική διαδικασία εντός ενός θρησκευτικού ιδρύματος ανιάτων και με φόντο την πολιτική κατάσταση της Ιταλίας του ’50 περιγράφει πώς η κατεξοχήν δημοκρατική πράξη γίνεται ο καθρέφτης μιας παραμορφωμένης κοινωνίας. Έπειτα υπάρχει ο Ζοζέ Σαραμάγκου με τις δυστοπικές παραβολές του. Μία από αυτές καταγράφει στο «Περί φωτίσεως» (εκδ. Καστανιώτη), όπου τίθεται το εξής ερώτημα: κι αν στις εκλογές μιας χώρας ανακηρυχθεί πρώτη δύναμη με ποσοστό 70% το λευκό; Τότε, τι; ■

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή