Ψεύτρες, μάγισσες, μπερμπάντηδες, ξελογιάστρες, αχάριστες, μέθυσοι, χασικλήδες, τεμπέληδες, αλάνια: κανένα άλλο είδος της ελληνικής τραγουδιστικής παράδοσης δεν ηρωοποιεί τις κακές πλευρές του χαρακτήρα μας και τον μποέμικο τρόπο ζωής. Μόνο το ρεμπέτικο από τη γέννησή του έως σήμερα λειτουργεί σαν καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας, αντανακλώντας τα ανθρώπινα πάθη.
Ο δεξιοτέχνης της λαϊκής κιθάρας Δημήτρης Μυστακίδης ανεβαίνει με ένα απρόβλεπτο σύνολο ερμηνευτών στη σκηνή του Ηρωδείου την ερχόμενη Πέμπτη, για να μας υπενθυμίσει ότι το ρεμπέτικο έχει υμνήσει όλη την γκάμα της ανθρώπινης αδυναμίας: από τον παράφορο έρωτα έως το τυφλό μίσος και από τον εθισμό στις ουσίες έως την πονηριά και την οκνηρία.
«Τέλειες ατέλειες» είναι και ο τίτλος της συναυλίας που διοργανώνει ο ραδιοφωνικός σταθμός Μελωδία 99.2 στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, σε καλλιτεχνική επιμέλεια Δημήτρη Μυστακίδη, περιλαμβάνοντας όλα εκείνα τα ρεμπέτικα που γράφτηκαν πηγαία από ευφυείς λαϊκούς δημιουργούς, περιγράφοντας τα ανθρώπινα, τα ατελή της φύσης μας. Ένα σύνολο εκλεκτών ερμηνευτών με διαφορετικές αφετηρίες και ξεχωριστές διαδρομές –Φωτεινή Βελεσιώτου, Ελένη Βιτάλη, Γιώτα Νέγκα, Γιώργος Νταλάρας, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Ορφέας Περίδης, Διονύσης Σαββόπουλος, Ελένη Τσαλιγοπούλου– θα ανέβουν στη σκηνή για να απαριθμήσουν τα λάθη και τα στραβοπατήματά μας. «Δεν έχουν όλοι τόσο προφανή σχέση με το ρεμπέτικο. Ο Γιώργος Νταλάρας ήταν, σίγουρα, από τους ανθρώπους που στήριξαν το συγκεκριμένο μουσικό είδος, ώστε να βγει ξανά στο προσκήνιο, όμως όλοι το αγαπούν και με έναν τρόπο τούς έχει συνοδεύσει στην πορεία τους», επισημαίνει ο ερευνητής και μουσικός Δημήτρης Μυστακίδης. «Η έγνοια μου δεν είναι η πιστή αναπαραγωγή των τραγουδιών, όσο το να μεταδώσουμε την αίσθηση που είχε κατά νου ο δημιουργός τους και να υπάρξει χημεία μεταξύ ορχήστρας, κόσμου και ερμηνευτών, ώστε να βιώσουμε δυνατά συναισθήματα». Ο ίδιος άρχισε να παίζει κιθάρα μόνος του ήδη από την έκτη Δημοτικού. «Όταν ήμουν μικρός, αισθανόμουν άσχημα για την προτίμησή μου στο ρεμπέτικο. Ωστόσο αυτά ήταν τα ακούσματά μου· η μητέρα μου άκουγε Μαρίκα Νίνου και Πρόδρομο Τσαουσάκη όλη μέρα. Κι όταν ήμουν στην εφηβεία, παιζόταν το “Μινόρε της αυγής”, βγήκε το “Ρεμπέτικο” του Φέρρη, κι όλα αυτά διαμόρφωσαν ένα ευνοϊκό περιβάλλον, ικανό για να “κολλήσω” και στη μετέπειτα πορεία μου». ■