Το κοκοράκι κικιρικικί;

2' 31" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το Σαν Πιερ ντ’ Ολερόν είναι μια λουτρόπολη σε ένα νησάκι-θέρετρο της Γαλλίας. Μια κλασική περίπτωση όπου οι ελάχιστοι μόνιμοι κάτοικοι βαράνε μύγες τον χειμώνα, περιμένοντας το καλοκαίρι για να έρθει «ο μήνας που θρέφει τους έντεκα», που έλεγε κι ο παππούς μου. 

Εκεί ζει και ένας διάσημος κόκορας, ο Μορίς. Διαβόητος, πες καλύτερα, γιατί αποτέλεσε πρόσφατα το αντικείμενο μιας διαμάχης που έφτασε μέχρι τα αστικά δικαστήρια. Διότι ο Μορίς, ως κόκορας που σέβεται το λειρί του, λαλεί. Και λαλεί από νωρίς, όχι μόνο γιατί ριμάρει με το όνομά του, αλλά και επειδή έτσι τον προστάζει η φύση του. Μόνο που κάποιοι γείτονες, πρώην παραθεριστές που αγόρασαν το εξοχικό τους σε απόσταση αναπνοής από το κοτέτσι του, ενοχλούνται. Τόσο πολύ, που μήνυσαν τους ιδιοκτήτες του. 

Ναι, πρόκειται για μια αστεία διένεξη. Εκ πρώτης όψεως. Γι’ αυτό και έγινε πρωτοσέλιδο, αντικείμενο τηλεοπτικού ρεπορτάζ και συνασπισμού ανάμεσα σε ανθρώπους που θέλουν να υπερασπιστούν την «κοκοροσύνη» του και άλλους που πιστεύουν ότι ο ανεμπόδιστος ύπνος δεν είναι προνόμιο· είναι αναφαίρετο δικαίωμα για όλους. Σε μια δεύτερη ανάγνωση, όμως, τα πράγματα γίνονται λίγο πιο σοβαρά: Αν το ζήτημα δεν είναι η πηγή της ενόχλησης, αλλά η ενόχληση η ίδια, μήπως μιλάμε για μια τυπική περίπτωση ηχορύπανσης, όπως μια κόρνα, μια τηλεόραση στη διαπασών ή ένα επίμονο μαρσάρισμα;

Στη Γαλλία, στην κεντρική Ευρώπη γενικότερα και στην Ελβετία πολύ πιο ειδικά (εκεί όπου υπάρχουν κανονισμοί πολυκατοικιών που απαγορεύουν να τραβήξεις το καζανάκι μετά τις εννέα το βράδυ – σοβαρά τώρα!) η υποχρέωση να σέβεσαι την ησυχία του διπλανού δεν είναι αστεία υπόθεση. Τα σκυλιά στις ταράτσες και στα μπαλκόνια απομακρύνονται με ευθύνη του δήμου και οι ανυπάκουοι ιδιοκτήτες… φιλοδωρούνται με ένα γενναίο, αυτεπάγγελτο πρόστιμο. Οι «ελεύθερες εξατμίσεις» δεν πωλούνται σαν στραγάλια στο κάθε κατάστημα εξαρτημάτων και ανταλλακτικών. Και στα πάρκα, οι παρέες με τα boom boxes επιτρέπονται μέχρι τη δύση του ηλίου. Μετά, επιλαμβάνεται η δημοτική αστυνομία.

Έτσι πρέπει να είναι οι πολιτισμένες κοινωνίες; Κατά την άποψή μου, ναι. Τα όρια των προσωπικών δικαιωμάτων πρέπει να φτάνουν μέχρι το σημείο της καταπάτησης των δικαιωμάτων του άλλου. Αυτό το περίφημο «οικιακό άσυλο», που χαρίζει απλόχερα το περιθώριο ασυδοσίας στον κάθε κάφρο, ώστε να παίζει μουσική μέχρι τα ξημερώματα, γιατί «έχουμε γλέντι, ρε παιδιά, τι ζόρι τραβάτε;», ή να κυκλοφορεί με ένα αυτοκίνητο-κινητή ντισκοτέκ, δεν υφίσταται στις Ευρώπες. «Στις Ευρώπες» καταλαβαίνουν ότι η στέρηση ύπνου είναι ένα σαδιστικό βασανιστήριο. Και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να το επιβάλει στους γύρω του. Ακόμα κι αν το κάνει «μέσα στο σπίτι του».

Ωστόσο, θα συμφωνήσω με τους μεταλαλήσαντες. Η υπόθεση Μορίς είναι τραβηγμένη από τα πούπουλα. Το κοκοράκι κικιρικικί, θα σε ξυπνάει κάθε πρωί. Το λέει και το τραγούδι! Η υπερβολή της διατυπωμένης όχλησης δεν είναι παρά μια άσκηση για συνηγόρους και δικαιωματιστές. Τίποτε παραπάνω. Ως υπερβολή, όμως, έχει τα ωφελήματά της. Γιατί φροντίζει να μας θυμίζει ότι κάπου αλλού, στον ευρωπαϊκό πολιτισμό, κάποιοι φροντίζουν για την ησυχία του άλλου. Σε αντίθεση με τη δική μας χώρα. Όπου όλες οι περιπτώσεις ηχορύπανσης εμπίπτουν στην ίδια κατηγορία. Την τεράστια, περιεκτική και γενναιόδωρη κατηγορία του «δε βαριέσαι». ■

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή