Τέλος η γαϊδουρινή υπομονή

2' 33" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τι συμβαίνει με τα γαϊδούρια του Αιγαίου; Με τα «συνταξιοδοτημένα» άλογα του ιπποδρόμου; Με τα μουλάρια-αχθοφόρους της ορεινής Ελλάδας; Με τα πόνι-παιχνίδια των πανηγυριών; Τι συμβαίνει μ’ αυτή τη χώρα και πρέπει διαρκώς κάποιος να της τραβάει το αυτί και να τη σέρνει στα εθνικά και στα διεθνή δικαστήρια; Τι χρειάζεται, επιτέλους, για να γίνουμε άνθρωποι;

Για τα γαϊδούρια της Σαντορίνης, τη βιτρίνα της τουριστικής Ελλάδας, τα έχουμε ξαναπεί. Πριν από δύο χρόνια, ανεβαίνοντας στον Όλυμπο έγινα μαλλιά-κουβάρια με έναν μουλαρά, που πίστευε ότι τα μουλάρια είναι σαν τα μυρμήγκια και μπορούν να σηκώσουν πενήντα φορές το σωματικό τους βάρος. Σε ένα από τα θρησκευτικά (φαντάσου!) πανηγύρια της Ηπείρου, ένας γυρολόγος εμφανίστηκε με ένα πόνι τόσο εμφανώς κακοποιημένο, τόσο κοκαλιάρικο και απισχνασμένο, που ο ίδιος ο παπάς της ενορίας τού ζήτησε διακριτικά να φύγει, γιατί τα παιδιά είχαν αρχίσει να φρικάρουν.

Ο παππούς μου είχε γαϊδούρα. Στη Μήλο τις λέγανε «κουρίτες», αν και δεν είμαι σίγουρος για την ετυμολογία της λέξης. Ξέρω ότι σημαίνει «ταΐστρα ζώων» στα αρβανίτικα, αλλά όσο ζούσε ο παππούς δεν είχα μυαλό να τον ρωτήσω. Τη λάτρευε την κουρίτα του ο Γιώργης. Τη «δούλεψε» ελάχιστα, με σεβασμό και φροντίδα. Της μιλούσε, την έβγαζε βόλτα στα «παλιοχώραφα» και της επέτρεψε να πεθάνει δίπλα του, από γεράματα, όπως της άξιζε. Ένας κτηνίατρος που γνώρισα πολλά χρόνια αργότερα στο νησί μού είχε πει κάτι που δεν θα ξεχάσω: «Ο παππούς σου ήταν καλός άνθρωπος, γιατί τον αγαπούσαν τα ζώα». Όχι γιατί τα αγαπούσε. Γιατί τον αγαπούσαν.

Έχει πολλούς ανθρώπους σαν τον παππού μου η Ελλάδα. Αλλά είναι η σιωπηρή, η τρομαγμένη, η φοβισμένη να μπλέξει πλειοψηφία (ούτε ο ίδιος ο παππούς τόλμησε ποτέ να μαλώσει με τους γειτόνους, επειδή κακομεταχειρίζονταν τις δικές τους κουρίτες). Η άλλη, η νταήδικη, η κινούμενη στα περιθώρια της κοινωνίας που δεν νομοθετεί –και όταν νομοθετεί, δεν νοιάζεται να επιβάλλει–, είναι ο καθρέφτης μας. Ο καθρέφτης μας στον κόσμο.

Η Ελλάδα έχει την υποχρέωση να τηρήσει ευρωπαϊκές οδηγίες που διατυπώθηκαν είκοσι χρόνια πριν! Εδώ και μία δεκαετία μάς έχει ζητηθεί, με τη μορφή κοινοτικής ντιρεκτίβας, να περάσουμε όλα τα ιπποειδή σε μια βάση δεδομένων, ώστε η πολιτεία και ο νομοθέτης να γνωρίζουν πόσα είναι, πού βρίσκονται, αν τηρούνται οι βασικοί κανόνες της ευζωίας τους. Τι ειρωνεία! Μόλις πριν από λίγο καιρό καταφέραμε να το κάνουμε για τα ζώα συντροφιάς – και αυτό είναι μια υπόθεση που απασχόλησε πλειστάκις τη δημοσιότητα, αφορά πολύ περισσότερους από μας και πάλι καρκινοβατεί ανάμεσα στις καλές προθέσεις των πολλών και στα ύποπτα οικονομικά συμφέροντα των λίγων. 

Και τα ιπποειδή δεν απολαμβάνουν καν του γράμματος του νόμου για τα ζώα συντροφιάς. Είναι ζώα «παραγωγικά». Και η μοναδική μετάφραση αυτού του όρου που περνάει στην Ελλάδα είναι «εργαλεία που, άμα χαλάσουν, τα πετάμε».

Θα ήταν κάπως μάταιο να κλείσω με τα συνηθισμένα: «Ζητάμε βάση καταχώρισης, υποχρεωτικούς κτηνιατρικούς ελέγχους, νέο νομοθετικό πλαίσιο, τιμωρίες για τους παραβάτες κ.λπ.». Γι’ αυτό θα κλείσω με μια υπόσχεση: Το θέμα αυτό θα το ανοίξουμε σύντομα. Και θα το ανοίξουμε εκεί που πρέπει. Στην Ευρώπη. Μέχρι να ντραπούν ορισμένοι που χρειάζεται συνέχεια κάποιος να μας τραβάει το αυτί. ■

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή