Χτισμένος στους αμμόλοφους ανάμεσα σε ψαροχώρια της βόρειας Δανίας, ο λευκός φάρος του Ρούμπεργκ Κνούντε έχει μια ιστορία 119 ετών. Έχει δει ναυμαχίες από δύο παγκόσμιους πολέμους, έχει δει τη ζωή στην παγωμένη Βόρεια Θάλασσα να αλλάζει και έχει δει, ατελείωτα απογεύματα, τον ορίζοντα να ντύνεται με αυτά τα απαλά και μελαγχολικά χρώματα. Λειτούργησε έως το 1968. Η τεχνολογία φρόντισε ώστε οι φάροι (και πριν από αυτούς οι φαροφύλακες) να πάψουν να είναι απαραίτητοι, οπότε αυτός ο πύργος των 23 μ. μετατράπηκε τελικά σε μουσείο και καφέ. Το πρόβλημα, όμως, ήταν άλλο.
Η μετακίνηση της άμμου κατέστησε σταδιακά το σημείο δυσπρόσιτο και το κτίσμα τελικά εγκαταλείφθηκε. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η θάλασσα διάβρωνε επιθετικά την ακτή με τόσο ταχείς ρυθμούς, που, σύμφωνα με υπολογισμούς, ο φάρος θα έπεφτε στο νερό μέσα στα επόμενα τρία με τέσσερα χρόνια. Γι’ αυτό και οι τοπικές αρχές έβγαλαν από το ταμείο τους 700.000 ευρώ, ώστε να καταφέρουν να τοποθετήσουν τον υπεραιωνόβιο πύργο, βάρους 720 τόνων, πάνω σε γραμμές και να τον σύρουν σε ένα σημείο όπου η θάλασσα δεν θα φτάσει, όχι τουλάχιστον τα επόμενα σαράντα χρόνια. Το φιλί της ζωής. ■