Κατοικίδια σώα και… ασφαλισμένα

Κατοικίδια σώα και… ασφαλισμένα

2' 21" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Δεν θα πω ψέματα. Η πρώτη μου επαφή με ασφαλιστή ήταν σχεδόν τραυματική. Ήμουν δεν ήμουν είκοσι χρονών, το τελευταίο πράγμα που με απασχολούσε ήταν να κάνω ασφάλεια ζωής (!), και αυτός ο αδελφός του κολλητού μου φίλου είχε καταντήσει ένα απίστευτα ενοχλητικό τσιμπούρι. Ένας άνθρωπος εντελώς ακατάλληλος γι’ αυτή τη δουλειά (πρώτος κανόνας των πωλήσεων: να γνωρίζεις προκαταβολικά σε ποιον απευθύνεσαι)· δεν έμεινε ασφαλιστής για πολύ. Το επάγγελμα τον ξέρασε, όπως έπρεπε, γιατί ο ασφαλιστής πρέπει να είναι ένας πολύ σοβαρός επαγγελματίας.

Από τότε, μεγάλωσα, έβαλα (λίγο) παραπάνω μυαλό, ασφάλισα το σπίτι μου, τα οχήματά μου και πήρα τα λεφτά μου πίσω –και με το παραπάνω– πέφτοντας θύμα τριών διαρρήξεων, μιας σοβαρής ζημιάς από σεισμό και δύο κλοπών οχημάτων. Όλα αυτά σε διάστημα περίπου τριάντα ετών. Που, άμα το καλοσκεφτείς, δεν είναι μια στατιστική απιθανότητα. Μάλλον κάπου στον μέσο όρο θα με τοποθετούσα.

Από τότε, επίσης, ζω με ένα απαράβατο δόγμα. Το έχω διδάξει στο παιδί μου, το προτείνω στους καλούς φίλους: «Αν δεν μπορείς να το ασφαλίσεις, δεν μπορείς να το κατέχεις». Αν δεν μπορείς να πληρώνεις το ασήμαντο ποσό των 200 ευρώ για να προστατεύσεις ένα σπίτι 80.000 ευρώ με τα υπάρχοντά του, τότε δεν είναι η ασφάλεια που πρέπει να αγνοήσεις. Είναι το lifestyle σου που πρέπει να εξορθολογίσεις.

Το πόσο σημαντική είναι η ασφάλεια δεν το λέω βέβαια μόνο εγώ – που είμαι ψείρας και το παραδέχομαι. Το αποδέχεται το οργανωμένο κράτος (που σε αναγκάζει να κάνεις βασική ασφάλεια για το ΙΧ και ιατροφαρμακευτική για το φθαρτό σαρκίο σου), το επιβάλλουν πιο ανεπτυγμένες κοινωνίες (που αναγκάζουν ιδιοκτήτες και ενοικιαστές να ασφαλίζουν από κοινού τα σπίτια που εκμεταλλεύονται-ενοικιάζουν), το επιτάσσει ο σύγχρονος τρόπος ζωής μας. Αυτός ο τρόπος ζωής που μπορεί να σε εξοστρακίσει από τα σαλόνια στα αλώνια (ή στα πεζοδρόμια), αν σου τύχει μια μεγάλη «στραβή». Από έναν γερό σεισμό που θα σε αφήσει χωρίς σπίτι μέχρι μια σοβαρή ασθένεια που θα σου στραγγίσει το πορτοφόλι μέχρι να πεις «περαστικά μας». 

Φαντάζομαι καταλάβατε ότι είμαι αναφανδόν και με απόλυτη ειλικρίνεια υπέρ της ασφάλειας. Όταν απέκτησα την Κίρκη, ασφάλειες κατοικιδίων δεν υπήρχαν ακόμα στην ελληνική αγορά. Στους τρεις μήνες, η φουκαριάρα έσπασε το πόδι της. Μου στοίχισε 700 ευρώ (το 2008). Με αυτά τα χρήματα θα την είχα ασφαλίσει για πολύ καιρό.

Εδώ ξεκινάει ο δικός σας ρόλος. Στην έρευνα της αγοράς. Στην αναζήτηση της κατάλληλης εταιρείας που δεν κυκλοφορεί απλώς «άλλο ένα προϊόν» επειδή το επιτρέπει η συγκυρία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, επειδή οι ασφαλιστικές εταιρείες λειτουργούν κάτω από ένα αρκετά αυστηρό κανονιστικό πλαίσιο και επειδή εσείς δεν είστε τίποτα κορόιδα, η ασφάλεια των ζώων συντροφιάς δεν είναι πλέον υπόθεση για λίγους. Είναι υποχρέωση για όλους. Και μάλιστα φθηνή. 

Και ναι, εφαρμόζω αυτά που κηρύσσω! Έχω όλα μου τα υπάρχοντα ασφαλισμένα και ό,τι δεν μπορώ να ασφαλίσω το διώχνω. Εκτός φυσικά από τον σκύλο μου! ■

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή