Οι επικές ιστορίες της μεσαιωνικής περιόδου δεν υπήρξαν ποτέ φιλικές για τον κινηματογράφο. Άψυχα σενάρια, αδέξιοι διάλογοι, αδιαφορία ως προς την κατανόηση της εποχής, των ανθρώπων της αλλά και της ιπποσύνης, ενώ ακόμα και οι σκηνές μαχών είναι συνήθως κωμικά ψεύτικες. Με δεδομένο το πόσες ταινίες τέτοιου περιεχομένου έχουν γυριστεί, το ποσοστό αυτών που υπήρξαν έστω και αξιοπρεπείς είναι εντυπωσιακά μικρό. Το «The King» είναι αξιοπρεπές. Η καινούργια παραγωγή του Netflix είναι μια συμπαθητική περιπέτεια της περιόδου του Εκατονταετούς Πολέμου, δεν είναι όμως και τίποτα περισσότερο.
Ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Μίσοντ αθροίζει σκηνές από τα ιστορικά έργα του Σαίξπηρ στα οποία εμφανίζεται ο πρίγκιπας Χαλ / Ερρίκος Ε΄, τις διαμορφώνει κατά το δοκούν, δημιουργεί μια νέα περσόνα για τον σαιξπηρικό Φάλσταφ, χωρίς όμως (δυστυχώς) να διατηρήσει τη γλώσσα των κειμένων – το ύφος των διαλόγων, πάντως, έχει μια θεατρική τραχύτητα, που άλλοτε λειτουργεί και άλλοτε όχι. Υπάρχουν επίσης στιγμές που η ταινία μοιάζει να αντλεί τη βασική της επιρροή από το «Game of Thrones»· ο Μίσοντ πιθανότατα είδε το επεισόδιο «Battle of the Bastards» πριν από τα γυρίσματα της μάχης του Αζινκούρ.
Ο Τιμοτέ Σαλαμέ δεν λείπει από σχεδόν κανένα πλάνο· είτε ως αντιδραστικός πρίγκιπας που αναλώνεται στα κακόφημα στέκια του Λονδίνου, είτε ως νεαρός ιδεαλιστής βασιλιάς, είτε ως στρατάρχης που διασχίζει τη Μάγχη χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Η γοητευτική του φιγούρα και το σκοτεινό του βλέμμα, στοιχεία που τον καθιέρωσαν στο «Να με φωνάζεις με το όνομά σου», δεν γεμίζουν την ψυχή του σαιξπηρικού ήρωα που υποδύεται και ο χαρακτήρας μοιάζει να τον ξεπερνά. Αντιθέτως ο Ρόμπερτ Πάτινσον είναι διασκεδαστικός στον μικρό ρόλο του Γάλλου δελφίνου και με μια στιλιζαρισμένη γαλλική προφορά πιστώνεται την ατάκα της ταινίας: «Μου αρέσει να μιλάω αγγλικά, είναι απλά και άσχημα». ■