Αν η δεκαετία του 2000 υπήρξε για την Ελλάδα μια περίοδος αθλητικών θριάμβων (η χώρα μας υπήρξε συγχρόνως πρωταθλήτρια Ευρώπης στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ), η τρέχουσα δεκαετία που ολοκληρώνεται σε έναν μήνα σημαδεύτηκε πρωτίστως από αποτυχίες και ανεκπλήρωτα όνειρα – έτσι κι αλλιώς, τα περισσότερα πράγματα σταμάτησαν να λειτουργούν ομαλά στη χώρα αυτή τη δεκαετία, ήταν λογικό να πληγεί και ο αθλητισμός.
Αυτά τα χρόνια μάς απασχόλησαν περισσότερο οι ατομικές διακρίσεις, εκεί που καμιά φορά αρκεί η υπέρβαση του ενός· τα βραβεία του Γιάννη Αντετοκούνμπο, τα μετάλλια και τα ρεκόρ της Κατερίνας Στεφανίδη και του Λευτέρη Πετρούνια, και, εσχάτως, η εκτόξευση του Στέφανου Τσιτσιπά, ο οποίος την προηγούμενη εβδομάδα γονάτισε πανευτυχής στο τερέν της πολυμορφικής αρένας Ο2 του Λονδίνου, απολαμβάνοντας την πρωτιά του στο τουρνουά ATP και την εδραίωσή του στην ελίτ του παγκόσμιου τένις.
Αν σήμερα μας φαίνονται απίθανα τα κατορθώματα των εθνικών μας ομάδων της προηγούμενης δεκαετίας, σκεφτείτε πόσο θα σαστίζαμε αν κάποιος μας έλεγε τότε ότι εν έτει 2019 η Ελλάδα θα είχε έναν πρωταθλητή στο τένις. Ποιο τένις; θα αναρωτιόμασταν.