Ο Tetris είναι εννέα ετών και περιμένει ακόμα τον άνθρωπο που θα του ανοίξει την πόρτα του σπιτιού του. Ο Άτλας το ίδιο: έναν χρόνο μεγαλύτερος, γεράκος κι αυτός, βρέθηκε στο βουνό, όπου οι ιδιοκτήτες του πιθανότατα τον πέταξαν σαν χαλασμένο παιχνίδι. Η Wonder χτυπήθηκε από αυτοκίνητο, πόνεσε πολύ, έχασε την όρασή της, αλλά τώρα δυνάμωσε, βλέπει καλύτερα και είναι έτοιμη να ξεκινήσει μια δεύτερη «ζωή». Ο Alvin βρέθηκε την παραμονή των περσινών Χριστουγέννων σε άθλια κατάσταση, συνήλθε όμως και ελπίζει αυτές τις γιορτές να τις περάσει, επιτέλους, με τη δική του οικογένεια.
Δεκάδες σκυλιά στάθηκαν μπροστά στον φακό του φωτογράφου Νίκου Ζήκου. Όλα ζουν (ή ζούσαν) στο καταφύγιο της φιλοζωικής, μη κερδοσκοπικής οργάνωσης Save a Greek Stray, δημιούργημα της Εριέττας Κούρκουλου-Λάτση. Tα πορτρέτα τους θα εκτεθούν το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου, στον Πύργο των Βιβλίων της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος, στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (από τις 09.00 έως τις 18.00).
«Φωτογράφισα περίπου 70 ζώα. Μερικά από αυτά, μετά τη φωτογράφιση, έμειναν για ώρες στο μυαλό μου. Όπως ο Σπόρος. Ευτυχώς, έπειτα από λίγες μέρες έμαθα ότι υιοθετήθηκε από μια οικογένεια. Ήταν όλα υπέροχα, καθένα με τον δικό του χαρακτήρα. Είναι δύσκολο να μη δεθείς μαζί τους. Αρκεί να τους δώσεις μια ευκαιρία – να τα γνωρίσεις και να σε γνωρίσουν. Υιοθετούμε, λοιπόν, μέχρι να αδειάσουν τα κλουβιά των καταφυγίων. Υιοθετούμε μέχρι να αδειάσουν οι δρόμοι από αδέσποτα. Υιοθετούμε, δεν αγοράζουμε!»
Μέσα σε λίγες φράσεις ο Νίκος Ζήκος συμπυκνώνει τον σκοπό αυτής της έκθεσης, που έχει τίτλο «Eyes behind bars»: να δούμε, οι επισκέπτες, αυτά τα τόσο ταλαιπωρημένα ζώα, να μάθουμε τις ιστορίες τους, να συνειδητοποιήσουμε πόσο σοβαρό είναι το πρόβλημα των αδέσποτων στη χώρα μας και να γίνουμε μέρος της λύσης του, υιοθετώντας μέχρι να αδειάσει και το τελευταίο κλουβί… Ή να βοηθήσουμε όσο και όπως μπορούμε. Γι’ αυτό και την ημέρα της έκθεσης οι φωτογραφίες θα πωλούνται αντί δωρεάς προς τη Save a Greek Stray.
Tρεις μέρες μετά τη φωτογράφισή της, η Λέξη, η σκυλίτσα της αφίσας της έκθεσης, έφυγε από τη ζωή. Το βλέμμα της –έντονο, πονεμένο, αλλά τόσο περήφανο– στο υπέροχο πορτρέτο της (η ασπρόμαυρη φωτογραφία αριστερά) μου θυμίζει αυτό που είχε πει κάποτε η Μέριλιν Μονρόε: «Τα σκυλιά ποτέ δεν με δαγκώνουν. Μόνο οι άνθρωποι…». ■