Καρυοφυλλιά Καραμπέτη: «Η ζωή είναι σήμερα. Φλέγεται τώρα!»

Καρυοφυλλιά Καραμπέτη: «Η ζωή είναι σήμερα. Φλέγεται τώρα!»

8' 16" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η τρέχουσα παράσταση («Lulu»), οι πρόβες για την επόμενη («Τρεις αδελφές), τα γυρίσματα για την «Ευτυχία»: το καθημερινό πρόγραμμα της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη τους τελευταίους μήνες μοιάζει με sudoku. Oι… περιφερειακές απαιτήσεις της δουλειάς, δηλαδή οι συνεντεύξεις και οι φωτογραφίσεις, πρέπει να στριμωχτούν μέσα στις ελάχιστες ελεύθερες ώρες της, μαζί με τις δικές της προσωπικές ανάγκες για «ανάσες». Όπως το να πάει στον κινηματογράφο μαζί με τον σύντροφό της. «Και όμως, καταφέραμε να δούμε δύο ταινίες τελευταία», μου λέει σχεδόν θριαμβευτικά. «Του Αλμοδοβάρ το “Πόνος και δόξα”, μια σπουδαία ταινία, ανθρώπινη και τρυφερή – κλάψαμε και το ευχαριστηθήκαμε! Και την “Ιστορία γάμου” του Νόα Μπάουμπακ, που δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε το ίδιο…»

Τον εαυτό σας τον φανταστήκατε ποτέ σε μια τέτοια συνθήκη, γάμου;

Όχι βέβαια! Γι’ αυτό, άλλωστε, δεν παντρεύτηκα. Μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά ήμουν πάντα ερωτευμένη με την ιδέα του έρωτα. Κι επειδή, πρώτον, ο έρωτας δεν κρατάει πολύ και, δεύτερον, δεν ήθελα να γίνω μητέρα, για ποιον λόγο να δέσω τη ζωή μου με έναν άνθρωπο που σε λίγα χρόνια δεν θα θέλω να είμαι μαζί του – ή δεν θα θέλει εκείνος; Γιατί να μπλέκουμε με δικηγόρους και να ταλαιπωρούμαστε; O γάμος είναι μια αστική συνθήκη που δεν μου ταιριάζει.

Θα θέλατε να μου μιλήσετε λίγο για τους ρόλους με τους οποίους αναμετρηθήκατε το 2019, εν είδει απολογισμού;

Μέχρι τις αρχές Ιανουαρίου θα είμαι στη «Lulu» του Φρανκ Βέντεκιντ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά. Υποδύομαι την κόμισσα Γκέσβιτς, που ερωτεύεται παράφορα τη Λούλου και καταστρέφεται από αυτό το πάθος της, θυσιάζοντας τα πάντα: την περιουσία της, την κοινωνική της θέση, ακόμα και τη ζωή της. Πρόκειται για έναν άνθρωπο στα όρια των δύο φύλων, δεν είναι ούτε άντρας ούτε γυναίκα· μάλλον άντρας είναι, εγκλωβισμένος σε λάθος σώμα. Η καθοδήγηση του Γιάννη –μια και όλη η παράσταση έχει έντονα τα στοιχεία του γκροτέσκου, του μπουρλέσκ, του τσίρκου– ήταν να τολμήσουμε μια σωματική συμπεριφορά που θα σήμαινε αυτόν τον εγκλωβισμό: πάνω στη σκηνή το σώμα μου είναι στρεβλωμένο, με αγκύλωση στο στήθος και στη λεκάνη, χωρίς καμιά θηλυκότητα. Δύσκολος ρόλος. Με έχει προβληματίσει πολύ, ειδικά βλέποντας πώς συμπεριφέρεται μέρος της κοινωνίας μας απέναντι σ’ αυτά τα άτομα, τα λεγόμενα genderfluid: με προκαταλήψεις, αποκλεισμό, ακόμα και με βία, όπως στην περίπτωση του Ζακ Κωστόπουλου. Mέσα από την Γκέσβιτς, λοιπόν, νιώθω ότι υπερασπίζομαι το δικαίωμα όλων των ανθρώπων να ζουν όπως οι ίδιοι επιλέγουν. Το αγαπώ αυτό το έργο. Το 1988 είχα ξαναπαίξει, υποδυόμενη, όμως, τη Λούλου.

 

Καρυοφυλλιά Καραμπέτη: «Η ζωή είναι σήμερα. Φλέγεται τώρα!»-1

«Ήταν μια πανέξυπνη και περήφανη γυναίκα, που επέλεξε να ζει έξω από τις κοινωνικές νόρμες», λέει για την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη.

 

Δεν θα μπορούσατε να έχετε φέτος τον ίδιο ρόλο;

Όχι βέβαια. Είναι μια νέα γυναίκα, που γίνεται η οθόνη πάνω στην οποία οι γύρω της προβάλλουν τις φαντασιώσεις τους. Λόγω ηλικίας δεν θα μπορούσα να την υποδυθώ. Το έχω αποδεχθεί, έχω συμβιβαστεί με τα χρόνια μου. Δεν είμαι τόσο χαζή ώστε να θέλω να παίξω τη Λούλου! (Γέλια) 

Θα παίξετε όμως την  Όλγα στις «Τρεις αδελφές» του Άντον Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά, η οποία, αν δεν κάνω λάθος, είναι 28 ετών…

Σωστή η παρατήρησή σας. Είναι νεότατες οι αδελφές, μόνο που η ματιά του Καραντζά τις… μεγαλώνει. Θα έχουμε γκρίζα μαλλιά, για παράδειγμα. Η παράσταση θα εξελίσσεται σε ένα τοπίο μνήμης, σε έναν αρχικά κενό σκηνικό χώρο, ο οποίος σιγά σιγά θα γεμίζει με ανθρώπους και αντικείμενα, με κομμάτια της ζωής των ηρωίδων. Ένα τώρα που ανακαλεί ένα τότε, δηλαδή.

Από τον Δίκαιο Λόγο στις «Νεφέλες» του Αριστοφάνη και την καλοκαιρινή σας περιοδεία τι γεύση σάς έμεινε;

Γλυκιά! Ήταν ένα από τα πιο ωραία καλοκαίρια της ζωής μου, με μια υπέροχη παρέα κι ένα έργο ανάλαφρο, μακριά από τα σκοτάδια της τραγωδίας. Γιατί, μην ξεχνάτε –μια και κάνουμε αυτόν τον μικρό απολογισμό– ότι η χρονιά είχε ξεκινήσει για μένα με τον ρόλο της Μήδειας στο ομώνυμο μελόδραμα του Γκέοργκ Μπέντα – έναν από τους πιο αγαπημένους μου ρόλους, αλλά και τους πιο επώδυνους. Οι περισσότεροι βλέπουν στη Μήδεια μια κακή μητέρα, η οποία, τυφλωμένη από το πάθος για τον άντρα της και τη ζήλια της, τον εκδικείται σκοτώνοντας τα παιδιά της. Την αδικούν. Τα αγαπάει υπερβολικά τα παιδιά της. Τον εαυτό της σκοτώνει στην πραγματικότητα. Τη νιώθω, καταλαβαίνω τον πόνο της. Ίσως γιατί κι εγώ έχω υποφέρει πολύ εξαιτίας της ερωτικής προδοσίας.

Αλήθεια; Σας έχουν προδώσει σε ερωτικές σχέσεις;

Αρκετές φορές μάλιστα. Απλώς, έχω πια μάθει ότι το να μας προδίδει κάποιος δεν έχει καμία σχέση με το τι είμαστε εμείς, αλλά με τις ανάγκες, τις ανασφάλειες και τις επιθυμίες του ίδιου.

Τόση κατανόηση δείχνετε απέναντι στις προδοσίες;

Ναι, κι αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πονάνε πάντα. Μόνο που δεν είμαι καθόλου εκδικητική, δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου. Σέβομαι απόλυτα τις επιλογές και τις αποφάσεις του άλλου. Υποφέρω, αλλά το διαχειρίζομαι μόνη μου. Σφίγγω τα δόντια μου και προχωράω, γιατί ξέρω ότι παρακάτω, στην επόμενη κιόλας γωνία, κάτι καινούργιο ίσως με περιμένει. Η ζωή συχνά μας αιφνιδιάζει. Τον τρόπο που αντιμετώπισα τις προδοσίες τους οι πρώην σύντροφοί μου τον εκτίμησαν έπειτα από καιρό. «Δεν φέρθηκα σωστά τότε», είπα. Κι αυτή ήταν η καλύτερη εκδίκηση. (Γέλια)

Τόσοι ρόλοι μέσα σε έναν χρόνο… Είναι επώδυνοι για τον ηθοποιό αυτοί οι αποχαιρετισμοί;

Στο ξεκίνημα της καριέρας μου, σε κάθε τελευταία παράσταση –τότε παίζαμε ολόκληρη τη σεζόν– έκλαιγα. Αισθανόμουν ότι αποχωριζόμουν έναν φίλο, έναν συγγενή, μαζί κι ένα κομμάτι του εαυτού μου. Με τα χρόνια αυτή η θλίψη υπάρχει πάντα, αλλά έχει απαλυνθεί. Τις περισσότερες φορές, άλλωστε, έχω ήδη ξεκινήσει πρόβες για το επόμενο έργο και δεν αντέχει πια το σώμα μου. Δέχομαι το κλείσιμο ενός ακόμα κύκλου με κάποια ανακούφιση, δεν σας κρύβω. Μεγαλώνοντας κανείς, ασκείται στους αποχαιρετισμούς.

Η κινηματογραφική «συνάντηση» με την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου πώς εξελίχθηκε;

Απόλαυσα τη διαδικασία και της προετοιμασίας και των γυρισμάτων στον υπέρτατο βαθμό. Επί μήνες, μαζί με τον σκηνοθέτη της ταινίας Άγγελο Φραντζή και την Κάτια Γκουλιώνη –με την οποία μοιραζόμαστε τα χρόνια της ηρωίδας, από τη νεανική της ηλικία μέχρι την ωριμότητά της– δουλέψαμε εντατικά, με πολλή κουβέντα, μελέτη και αυτοσχεδιασμούς, με στόχο οι δύο Ευτυχίες να αναπτύξουμε έναν κοινό εκφραστικό κώδικα. Έπρεπε να καταφέρουμε να αποδώσουμε τις κινήσεις, το βλέμμα και τον ψυχισμό της με τέτοιο τρόπο, ώστε, μολονότι είμαστε εντελώς διαφορετικές, οι θεατές να έχουν την αίσθηση ότι επί της οθόνης είμαστε το ίδιο πρόσωπο. 

Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο στον ρόλο σας;

Πέρα από το ότι έπρεπε να καπνίζω αρειμανίως, και μάλιστα άφιλτρα τσιγάρα, αν και μη καπνίστρια; Η πιο δύσκολη σκηνή ήταν ο θρήνος της Ευτυχίας όταν μαθαίνει τον θάνατο της κόρης της, από καρκίνο του εγκεφάλου. 

 

Καρυοφυλλιά Καραμπέτη: «Η ζωή είναι σήμερα. Φλέγεται τώρα!»-2

Μία ακόμα εκπληκτική μεταμόρφωση, στον ρόλο της πρώτης Ελληνίδας στιχουργού.

 

Έχετε θρηνήσει έτσι δικές σας απώλειες;

Ναι, έχω. Η απώλεια των γονιών μου, μολονότι ήρθε σε μια ηλικία «φυσιολογική» –και για εκείνους και για εμένα, δεν ήμουν δηλαδή πιτσιρίκα– με πόνεσε πολύ. Όταν πέθανε ο πατέρας μου, κατά μία απίστευτη σύμπτωση, ερμήνευα την Αντιγόνη στον «Οιδίποδα επί Κολωνώ» του Εθνικού Θεάτρου. Σε μια σκηνή της τραγωδίας, η Αντιγόνη θρηνεί για τον θάνατο του Οιδίποδα. Μόλις είχα επιστρέψει από την ιδιαίτερη πατρίδα μας, όπου είχε γίνει η κηδεία, και βρέθηκα στην Πάτρα, όπου είχαμε παράσταση. Εκεί ένιωσα πώς είναι να εξωτερικεύεις αυτό που νιώθεις μέσα από τα λόγια ενός μεγάλου ποιητή. Μέσα από τον θρήνο της Αντιγόνης έκλαιγα κι εγώ για τον δικό μου πατέρα. Όταν έχασα τη μητέρα μου, έπαιζα στο «Στροχάιμ» του Δημήτρη Δημητριάδη, ένα έργο που επίσης πραγματεύεται τις έννοιες της ζωής και του θανάτου. Πάλι δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου πάνω στη σκηνή…

Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου σημαδεύτηκε από αβάσταχτες απώλειες. Πώς τις ξόρκισε;

Με τη χαρτοπαιξία. Υπάρχει μια φράση στο σενάριο: «Ούτε στο ποτό το έριξα ούτε πρέζα έκανα», λέει. Το πάθος της για τα χαρτιά –εθισμός, αναμφισβήτητα– ήταν το καταφύγιό της, εκεί ξεχνούσε τον πόνο της. Ήταν μια πανέξυπνη και περήφανη γυναίκα, που επέλεξε να ζει έξω από τις κοινωνικές νόρμες, σαν τα πετεινά του ουρανού –που ου σπείρουσι, ουδέ θερίζουσι–, αλλά με μια σοφία, με μαγκιά. Επίσης αντιμετώπιζε με χιούμορ και αυτοσαρκασμό όσα άλλοι έχουν θεοποιήσει, όπως τη δόξα και τον πλούτο. Για την Ευτυχία το χρήμα δεν είχε αξία, όπως δεν την ενδιέφερε η τύχη που θα είχαν τα πνευματικά της παιδιά, δηλαδή τα τραγούδια της. Δεν την απασχολούσε η υστεροφημία της.

Εσάς σας ενδιαφέρει;

(Γέλια) Αν με ενδιέφερε, θα διάλεγα μια άλλη τέχνη, πιο «απτή». Η υποκριτική είναι η τέχνη του εφήμερου, ειδικά στο θέατρο, το οποίο έχω περισσότερο υπηρετήσει. Οι ηθοποιοί είμαστε χρήσιμοι για το παρόν της δικής μας γενιάς. Ξέρετε, όταν ήμουν νέα και προσπαθούσα να εξηγήσω το ανεξήγητο, το παράδοξο της ζωής, έλεγα: «Μα πώς είναι δυνατόν; Θα φύγω από αυτόν τον κόσμο και δεν θα έχω αφήσει ούτε ένα αποτύπωμα;». Τώρα πια έχω κατανοήσει πλήρως και αποδεχθεί τους μηχανισμούς της φθοράς, της παρακμής, της ματαιότητας, της λήθης. Θα φύγω κι εγώ, όπως θα φύγουμε όλοι. Τι νόημα έχει αν θα με θυμούνται ή όχι; Το ζητούμενο είναι να έχω ζήσει με τον τρόπο που ήθελα. Η ζωή είναι σήμερα. Φλέγεται τώρα. Δεν αγωνιώ γι’ αυτό, αλλά, αν με αναφέρουν κάποιοι όταν πια δεν θα υπάρχω, μακάρι να το κάνουν με γλυκύτητα και σεβασμό. Ανέκαθεν πορεύτηκα προσπαθώντας να μην προξενήσω το παραμικρό κακό σε άλλους ανθρώπους. 

Τα Χριστούγεννα σας προκαλούν χαρά ή μελαγχολία;

Χαρά! Με πλημμυρίζει μια γλυκιά νοσταλγία για τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων στη Δόξα, το μικρό χωριό του Έβρου όπου μεγάλωσα. Θυμάμαι τα πάντα: το δέντρο που στολίζαμε στο σχολείο με βαμβάκι και γιρλάντες από… ποπ κορν, τα κάλαντα που λέγαμε για χαρτζιλίκι, τα έθιμα που σχετίζονταν με τη γονιμότητα της γης, τους καρπούς που βάζαμε στη βασιλόπιτα κι όλοι είχαν συγκεκριμένο συμβολισμό. Τις τελευταίες δεκαετίες, βέβαια, δεν έχω την πολυτέλεια να ζήσω έτσι τις μέρες των εορτών, μια και τις περνώ στο θέατρο. Εμείς είμαστε διασκεδαστές. Χαρά και εργασία! ■

Η ταινία «Ευτυχία» βγαίνει στις αίθουσες στις 19 Δεκεμβρίου από την Tanweer / «Lulu», Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, έως 12 Ιανουαρίου / «Τρεις αδελφές», Βεάκη, από 17 Ιανουαρίου.

 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή