Ο Φουέγκο συχνά βλέπει εφιάλτες τις νύχτες. Κλαίει στον ύπνο του –το κλάμα του είναι σπαρακτικό, σαν ανθρώπινο– και κινεί τα πόδια του γρήγορα και με αγωνία, λες και τρέχει για να ξεφύγει από κάτι. Ο Φουέγκο ταράζεται όταν ακούει σειρήνες περιπολικών, ασθενοφόρων ή οχημάτων της πυροσβεστικής, τρέμει, τον πιάνει δύσπνοια. Ο Φουέγκο πονάει ακόμη· όχι όσο πριν από μερικούς μήνες, αλλά σε κάποια σημεία της πλάτης του το δέρμα ανοίγει, οι πληγές δεν έχουν επουλωθεί εντελώς. Και όμως, ο Φουέγκο είναι ένα χαρούμενο σκυλί. Γιατί πια έχει τη δική του οικογένεια, που θα τον βοηθήσει να κλείσουν οι πληγές του, αυτές που φαίνονται και αυτές που δεν φαίνονται. Για να τη βρει, μόχθησαν πολύ οι εθελόντριες της Ζωοφιλικής Ένωσης Ηλιούπολης, αλλά βάλαμε κι εμείς, ως περιοδικό, το… χέρι μας.
Καλοκαίρι 2019. Ο Κώστας Φωκιανός και η Ρέα Αγγελίδου επιστρέφουν ακτοπλοϊκώς από τις διακοπές τους στη Μυτιλήνη. Σε ένα τραπέζι εκείνος βρίσκει το «Κ» της κυριακάτικης «Καθημερινής». Είναι το τεύχος της 21ης Ιουλίου, με το αφιέρωμα στα πυρόπληκτα ζώα από το Μάτι και την Κινέτα. Αρχίζει να το ξεφυλλίζει και η ματιά του στέκεται για ώρα πάνω στη φωτογραφία του Φουέγκο, του σκύλου που είχε βρεθεί στο Μάτι, σχεδόν πεθαμένος, τον Ιούλιο του 2018. Είχε τότε περάσει μέσα από τη φωτιά, είχε σοβαρά εγκαύματα στα πόδια, στη ράχη και στη μουσούδα του, και περίμενε το τέλος του μέσα στα αποκαΐδια, σε μια αυλή, εκεί όπου ίσως ήταν το σπίτι του. Κανείς δεν τον είχε αναζητήσει. Είναι πολύ πιθανό οι άνθρωποί του να μην τα κατάφεραν, να συγκαταλέγονται ανάμεσα στα 102 θύματα.
Η πρόεδρος και πιο έμπειρη εθελόντρια της ΖΕΗ, Σόνια Hoffman-Αργυρούλη, ήταν εκείνη που τον ανέλαβε για ένα τρίμηνο – και στην κυριολεξία τον ανέστησε. Η θεραπεία του περιλάμβανε αλλαγές στις γάζες πολλές φορές μέσα στην ημέρα, συχνή αφαίρεση της νεκρής σάρκας, φαρμακευτική αγωγή ακόμα και με μορφίνη για τους φριχτούς πόνους. Στη συνέχεια φιλοξενήθηκε από μια άλλη εθελόντρια, τη Γεωργία Ντάγκα. Και, δυστυχώς, έκτοτε ο Φουέγκο ήταν στα αζήτητα.
Να, όμως, που εκείνη την ημέρα η ζωή του έμελλε να αλλάξει για πάντα. «Πώς σου φαίνεται αυτό το σκυλάκι; Το βλέμμα του μου ραγίζει την καρδιά. Τι λες, το παίρνουμε;» ρώτησε ο Κώστας τον δωδεκάχρονο γιο του, Μπάμπη. «Το αποφάσισαν οι δυο τους και απλώς μου το ανακοίνωσαν», λέει γελώντας η Ρέα. «Στην αρχή δεν ήμουν πολύ θετική. Όχι γιατί δεν αγαπώ τα ζώα, αλλά γιατί τα λατρεύω. Δεν ήξερα αν θα μπορούσαμε να του δώσουμε όλα όσα είχε ανάγκη. Δουλεύουμε πολύ κι έχουμε άλλο ένα σκυλάκι· δεν ήμασταν σίγουροι αν θα μπορούσαν να συμβιώσουν». Τελικά οι αντιρρήσεις της κάμφθηκαν και ο Φουέγκο, εδώ και λίγους μήνες, ζει στο σπίτι της οικογένειας στην Ηλιούπολη. Απολαμβάνει τις βόλτες στο πάρκο, παίζει με τα παιχνίδια του, κυνηγιέται με την τετράποδη συγκάτοικό του, τη Φλο, χώνεται στο κρεβάτι του Μπάμπη, δεν χορταίνει χάδια και αγκαλιές.
«Ποτέ δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που μπήκε στο σπίτι μας. Πλησίασε το τζάκι, μύρισε τη στάχτη και έκανε σαν τρελός. Μάλλον θυμήθηκε όσα έζησε στο Μάτι εκείνες τις δραματικές ημέρες», λέει ο Κώστας. «Γιατί πιστεύεις ότι άργησε τόσο να υιοθετηθεί;» ρωτώ τη Ρέα. «Για καθαρά αισθητικούς λόγους. Είναι ημίαιμος, σκουρόχρωμος και εγκαυματίας. Το τρίχωμα σε αρκετά σημεία της πλάτης του δεν πρόκειται να ξαναβγεί», απαντά εκείνη. Κι εκείνοι πώς το αποφάσισαν; «Το να υιοθετείς έναν σκύλο για εμάς δεν διαφέρει και πολύ από την υιοθεσία ενός παιδιού. Το κάνεις όχι γιατί είναι όμορφο, αλλά γιατί θέλεις να του χαρίσεις μια οικογένεια…» ■