Για αρκετό κόσμο –αν μπορώ να καταλάβω διαβάζοντας και ακούγοντας απόψεις– η προσωπικότητα του Χίτλερ δεν επιδέχεται σάτιρα κανενός είδους. Υπάρχει ένα όριο, δεν μπορούμε να διακωμωδούμε τα πάντα. Είναι όπως το βλέπει ο καθένας, φυσικά. Η καλή σάτιρα ίσως ξορκίζει την τραγωδία και όσον αφορά συγκεκριμένα τον Χίτλερ, έχουμε δει κατά καιρούς αριστουργήματα, ξεκινώντας από πολύ νωρίς, το 1940, όταν ο Τσάρλι Τσάπλιν παρουσίασε τον «Μεγάλο δικτάτορα». Σήμερα, μετά από 80 χρόνια, εμφανίστηκε το φαινόμενο «Τζότζο». Η ταινία του Τάικα Γουαϊτίτι προβάλλεται πλέον στις ελληνικές αίθουσες, θα διεκδικήσει προσεχώς έξι Όσκαρ και επιτυγχάνει να αποδομήσει πλήρως το ναζιστικό καθεστώς, μέσα από την περιπέτεια ενός 10χρονου αγοριού που προσπαθεί να βρει τη θέση του στη γερμανική κοινωνία της εποχής, ενώ η μητέρα του (Σ. Γιόχανσον) κρύβει μια μικρή Εβραία στη σοφίτα. Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: ο πιτσιρικάς έχει έναν αφελή φανταστικό φίλο, μια κωμική περίπτωση, έναν τύπο που τον λένε Αδόλφο Χίτλερ.
Οι παρωδίες του Β΄ Παγκοσμίου είναι πάντα στη μόδα. Πριν από μία δεκαετία είδαμε την τεράστια φάρσα του Κουέντιν Ταραντίνο στο «Άδωξοι Μπάσταρδη», μια γκροτέσκα εναλλακτική αφήγηση της Ιστορίας, ενώ λίγο αργότερα ο Γερμανός συγγραφέας Τίμουρ Βέρμες έγραψε το μυθιστόρημα «Κοίτα ποιος ήρθε πάλι» (εκδ. Κλειδάριθμος), περιγράφοντας πώς ο Χίτλερ εμφανίζεται ολοζώντανος και ως διά μαγείας στη σημερινή Γερμανία, ζώντας μια σειρά από ξεκαρδιστικές περιπέτειες: σε μια σκηνή τού επιτίθεται μια νεοναζιστική ομάδα, κρίνοντας ότι με την εμφάνισή του (μουστάκι, στολή κ.ά.) δεν σέβεται τη μνήμη του Φίρερ. Τελικά, πάντως, καταφέρνει να επιβιώσει. Το βιβλίο διαβάστηκε μαζικά στη Γερμανία, μεταφράστηκε σε όλο τον κόσμο και το 2015 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Νταβίντ Βνεντ. ■