Η όμορφη Άλκηστις, ηρωίδα της ομώνυμης τραγωδίας του Ευριπίδη και της ελληνικής μυθολογίας, είναι το σύμβολο της αυτοθυσίας και της συζυγικής αφοσίωσης ως η γυναίκα που προσφέρθηκε να πεθάνει στη θέση του άντρα της, του Άδμητου. Η τραγική ηρωίδα σώθηκε τελικά, όταν ο Ηρακλής πάλεψε με τον Θάνατο και την κέρδισε. Αντί ωστόσο να γιορτάσει, η Άλκηστις επιλέγει να μείνει σιωπηλή όταν επιστρέφει στη ζωή.
Ο Άλεξ Μιχαηλίδης ήταν δεκατριών ετών όταν άκουσε για πρώτη φορά την ιστορία της. Τον συνάρπασε, τον συγκλόνισε και δεν την ξέχασε ποτέ, μου λέει όταν τον συνάντησα κατά τη διάρκεια της σύντομης επίσκεψής του στην Αθήνα. Χρόνια μετά, επανερχόταν σε αυτήν, σχεδόν εμμονικά, νιώθοντας να τον στοιχειώνει με κάποιον τρόπο αυτή η γυναίκα που επιστρέφει στη ζωή αλλά επιλέγει τη σιωπή. Η ευκαιρία να «ξαναγράψει» την ιστορία της του δόθηκε όταν άρχισε να δουλεύει το πρώτο του βιβλίο, «Η σιωπηλή ασθενής», που κυκλοφόρησε πέρυσι (στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Διόπτρα), έλαβε πολύ καλές κριτικές και βρέθηκε στην κορυφή της λίστας Best Sellers των New York Times. Η δική του ηρωίδα, η ζωγράφος Αλίσια Μπέρενσον, συλλαμβάνεται για τον φόνο του άντρα της. Κατά τη διάρκεια της δίκης της αλλά και του εγκλεισμού της σε ψυχιατρική κλινική, μένει σιωπηλή. Η τελευταία της επικοινωνία είναι ένας πίνακας που ζωγράφισε μετά τον φόνο, μια προσωπογραφία της, με τίτλο «Άλκηστη».
Τρία διαφορετικά νήματα «έπλεξαν», λέει, την ιστορία του βιβλίου: η επιθυμία του να γράψει μια αστυνομική ιστορία, η επιρροή που του άσκησε η ελληνική μυθολογία και το ενδιαφέρον του για την ψυχολογία. Μελέτησε ψυχολογία και ψυχοθεραπεία και εργάστηκε σε μια μονάδα ασφαλείας για εφήβους ενόσω σπούδαζε στο Λονδίνο· «ήταν μια πολύ διαφωτιστική εμπειρία, που με έκανε πολύ καλύτερο συγγραφέα και άνθρωπο», λέει. Μεγαλώνοντας στην Κύπρο –ο πατέρας του είναι Ελληνοκύπριος και η μητέρα του Αγγλίδα–, γνώρισε από μικρός την ελληνική μυθολογία, αλλά και τις συναρπαστικές ιστορίες της Άγκαθα Κρίστι. «Θυμάμαι, πρέπει να ήμουν 13, μπήκα μια μέρα στο δωμάτιο της αδερφής μου, που είχε σε ένα ράφι τα βιβλία της Άγκαθα Κρίστι. Μου άρεσαν πολύ τα εξώφυλλα, φαίνονταν πολύ τρομακτικά. Διάβασα το “Δέκα μικροί νέγροι” και “κόλλησα”».
Η «Σιωπηλή ασθενής» θα μεταφερθεί στον κινηματογράφο. Αν και κάτοχος ο ίδιος μεταπτυχιακού στη συγγραφή σεναρίου από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου, νιώθει ανακουφισμένος που δεν θα αναμειχθεί στην προσαρμογή του σεναρίου. Πριν ασχοληθεί με τη μυθιστοριογραφία, εργάστηκε ως σεναριογράφος για κάποια χρόνια, αλλά οι τρεις ταινίες που έγραψε ήταν μάλλον αποτυχίες και του άφησαν μια πικρή γεύση. Αποφάσισε τότε, πριν εγκαταλείψει οριστικά τη συγγραφή, να αποπειραθεί να γράψει ένα μυθιστόρημα, όπως ήταν το παιδικό του όνειρο. Έγραψε το «Σιωπηλή ασθενής» σε περίπου τρία χρόνια. Η επιτυχία του τον ξάφνιασε, λέει, και προσθέτει ότι «είναι μάλλον ειρωνικό, γιατί έγραψα αυτό το βιβλίο για να απομακρυνθώ από το Χόλιγουντ και εξαιτίας του επιστρέφω, τώρα που δεν με ενδιαφέρει πια το Χόλιγουντ».
Έχει ήδη ξεκινήσει τη συγγραφή του δεύτερου βιβλίου του, το οποίο είναι επίσης ψυχολογικό θρίλερ, με ηρωίδα μια Ελληνίδα ψυχοθεραπεύτρια, η οποία εμπλέκεται σε έρευνα για φόνο, όταν εντοπίζονται νεκροί φοιτητές σε ένα κολέγιο του Κέιμπριτζ. Αυτή τη φορά ο μύθος που θα λειτουργήσει συμβολικά θα είναι αυτός της Ιφιγένειας.
Θεωρεί ότι ένας άνθρωπος που αγαπά να γράφει είναι κάποιος που προσπαθεί να επικοινωνήσει. Για τον εαυτό του λέει ότι είναι «σοβαρός, λίγο νευρωτικός· προσπαθώ να είμαι καλός όσο μπορώ». Είναι επίσης εργασιομανής, αλλά πια προβληματίζεται γι’ αυτό: «Νιώθω ότι έβαλα τη ζωή μου σε αναμονή για πολλά χρόνια προσπαθώντας να φτάσω κάπου με την καριέρα μου και απέκτησα εμμονή με αυτό. Τώρα που έχω λίγη επιτυχία, θέλω να κάνω ένα βήμα πίσω και να επαναξιολογήσω τη ζωή μου· να δω πού θέλω να ζήσω, τι θέλω να κάνω, να εστιάσω και σε άλλα πράγματα». ■