Γιώργος Ζιάβρας, αρχιμουσικός
Δίπλωμα πιάνου, Αρχιτεκτονική στο Πολυτεχνείο και στη συνέχεια Μουσική Ακαδημία της Κολωνίας, σπουδές διεύθυνσης ορχήστρας. Ο αρχιμουσικός της «Νυχτερίδας», στα τράντα δύο του, έχει στο ρεπερτόριό του έργα για όπερα, οπερέτα, μουσικό θέατρο, μπαρόκ και σύγχρονη μουσική, με την οποία ασχολείται ιδιαίτερα.
«Η μητέρα μου θυμάται ότι δύο ετών άκουγα την “Κάρμεν” και κουνούσα τα χέρια μου στον αέρα. Το αναφέρω, αλλά αυτά δεν έχουν σημασία», λέει. «Στην πραγματικότητα, όταν τελείωσα το πιάνο, ήθελα να συνεχίσω, αλλά ο τρόπος εργασίας του πιανίστα μού φαινόταν μοναχικός. Άρχισα να κάνω μουσική δωματίου, αλλά πάλι κάτι μου έλειπε. Δουλεύοντας τυχαία με μεγαλύτερα σύνολα, σχήματα και συνθέσεις, ανακάλυψα ότι μου δίνει τεράστια χαρά η ομάδα. Τρελαίνομαι να παράγεται ένα προϊόν συνολικής εργασίας στο οποίο έχω επιτελική θέση, και να καταφέρνω να θέτω εκατόν πενήντα μυαλά στην ίδια τροχιά. Ο διευθυντής ορχήστρας δεν είναι δικτάτορας, είναι συντονιστής».
Κάνοντας καριέρα με βάση τη Γερμανία, επιδιώκει να κατακτήσει αυτό που ο ίδιος ονομάζει «βασική αγορά για την κλασική μουσική», μια χώρα που λόγω του υψηλού επιπέδου σπουδών και της μακράς παράδοσης συγκεντρώνει καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο. Σε αυτόν τον πολύ σύγχρονο μουσικό κόσμο όπου ζει και εργάζεται, τι θέση έχει μια «Νυχτερίδα»; «Τα έργα τέχνης –όποια ηλικία κι αν έχουν– διαθέτουν μακρά ζωή στη σκηνή, αρκεί να τα χειριστείς σωστά. Μια αστική κωμωδία του 1870 θα σε κερδίσει, αν δεν την αντιμετωπίσεις ως μουσειακό είδος. Πρέπει να τολμήσεις νέες αναγνώσεις, με την προϋπόθεση ότι ξέρεις το έργο πολύ καλά και δεν θα το προδώσεις».
Ταξιαρχούλα Κανάτη, μεσόφωνος
«Προέρχομαι από εργατική οικογένεια. Μεγάλωσα στη Σαλαμίνα, οι γονείς μου δεν είχαν καμιά σχέση με την όπερα και ξαφνικά βρέθηκαν να έχουν απέναντί τους ένα παιδί που στα 13 του χρόνια ο Τζον Μοδινός το “ανακάλυψε” μέσω ενός πανελλήνιου μαθητικού διαγωνισμού. Στα παιδικά μου χρόνια προσπαθούσα από ένα CD της Μαρίας Κάλλας να καταλάβω μια ολόκληρη μουσική κουλτούρα. Αδύνατον! Πολύ αργότερα, στο Ωδείο Αθηνών, με δίδαξαν τι σημαίνει καλλιτέχνης και με ποιον τρόπο θα αγαπήσω τις τέχνες», λέει.
Η Ταξιαρχούλα Κανάτη –ο πρίγκιπας Ορλόφσκι της «Νυχτερίδας»– περπατά πλέον στη δεκαετία των τριάντα χρόνων της με βήματα σταθερά, μια δραματική μέτζο σοπράνο, ιδανική για ρόλους Βέρντι και Βάγκνερ. Το κορίτσι που τραγούδησε όλα τα είδη, από ρεμπέτικο μέχρι τζαζ, προσπαθώντας να βρει αυτό που θα τη συνέπαιρνε, κατέληξε με μια υποτροφία στη Στουτγκάρδη, αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές της μουσικής στην Ελλάδα. «Κι έτσι βαδίζω στον δρόμο του ρεπερτορίου που ταιριάζει στη φωνή μου», λέει, «με προσκλήσεις για παραστάσεις στην Ευρώπη. Πάντα με τα πόδια στη γη και τα μυαλά στο κεφάλι. Το πιο βασικό για μένα είναι να εξελιχθώ, να πάρω γνώσεις. Η ζωή μου είναι σαν ένα κουβάρι που ολοένα ξετυλίγεται, κάτι καινούργιο βγαίνει, κι εμένα μου αρέσει να το ανακαλύπτω».
Είναι παράξενο για εκείνη που ερμηνεύει έναν ανδρικό ρόλο; «Ο ρόλος μου είναι γραμμένος για γυναίκα, αλλά μπορεί να γίνει κι από πιο ελαφρείς τενόρους. Είναι πρόκληση και χαίρομαι που υποδύομαι έναν στρατηγό, τον άρχοντα και “κλειδί” της βραδιάς. Με τον Ορλόφσκι ξεκινώ τη συνεργασία μου με την ΕΛΣ και δεν θα μπορούσα να βρίσκομαι με καλύτερη ομάδα. Με εμπιστεύτηκαν και αφήνομαι σε αυτούς για να μάθω».
Γιάννης Καλύβας, τενόρος
Ο Γκάμπριελ φον Αϊζενστάιν δεν είναι καθόλου καλός τύπος. Κάνει άγριες φάρσες και εξαιτίας του ο δόκτωρ Φάλκε βρίσκεται να τριγυρνά στους δρόμους μέρα μεσημέρι, μασκαρεμένος με κοστούμι νυχτερίδας. Σύμφωνα με το λιμπρέτο της «Νυχτερίδας», καταδικάζεται σε οκτώ ημέρες φυλάκισης για απρεπή συμπεριφορά προς αστυνομικό, αλλά εκείνος εξακολουθεί να ψάχνει τρόπους ώστε να κοροϊδέψει τους πάντες.
«Για την ακρίβεια, είναι τραμπούκος», λέει ο Γιάννης Καλύβας, ο οποίος υποδύεται τον Φον Αϊζενστάιν στη σκηνή. Είναι ένας 33χρονος τενόρος, απόφοιτος του τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ, που, αν δεν είχε επιλέξει τη μουσική, θα μπορούσε να είναι συνάδελφος δημοσιογράφος. Αλλά τον κέρδισαν το τραγούδι και οι παραστατικές τέχνες. Σπούδασε πιάνο και μονωδία στην Αθήνα, έφυγε για μεταπτυχιακές σπουδές στο Μόναχο, επέστρεψε πριν από τέσσερα χρόνια και πλέον ζει και εργάζεται στην Ελλάδα.
«Όχι, ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερα να γίνω δημοσιογράφος», λέει. «Δυσκολεύτηκα με τα μεταπτυχιακά, αλλά τουλάχιστον ήταν για κάτι που λατρεύω. Μου αρέσουν πάρα πολύ οι πρόβες, επειδή δημιουργούμε συνεχώς κάτι καινούργιο. Προφανώς με ενδιαφέρει η όπερα και τα τελευταία χρόνια η οπερέτα ιδιαίτερα. Έχει περισσότερη ελευθερία και μεγαλύτερη αμεσότητα με το κοινό». Δηλαδή δεν ονειρεύεται ρόλους της όπερας; «Προφανώς, όπως όλοι οι τραγουδιστές. Εγώ θέλω να παίξω τον Αλφρέντο στην “Τραβιάτα”. Αν τα καταφέρω, θα είμαι πολύ ευχαριστημένος».
Και ο Φον Αϊζενστάιν; «Είναι ένας ρόλος-πρόκληση. Ως τενόρος υποδύομαι συνήθως ευγενείς και πρίγκιπες, κι αυτός είναι λίγο αγριάνθρωπος. Τώρα βιάζομαι να πάω στην πρόβα γι’ αυτόν τον λόγο, για να δω αν τον “βρήκα”».
Μαριλένα Στριφτόμπολα, υψίφωνος
Σοπράνο κολορατούρα. Μελαχρινή και μικροκαμωμένη, είναι η μικρότερη της ομάδας των νεαρών μονωδών του καστ της «Νυχτερίδας». Και ό,τι πρέπει για να ερμηνεύσει μια σουμπρέτα, την τσαχπίνα υπηρέτρια Αντέλε, τον πρώτο κάρακτερ ρόλο της καριέρας της. Στα 27 του χρόνια, το κοριτσάκι που έβλεπε τις ταινίες της Ντίσνεϊ και τραγουδούσε μαζί με τους πρωταγωνιστές, «χτίζει» σταδιακά ρεπερτόριο. Δεν έχει βρεθεί ποτέ χωρίς δουλειά από το 2013, όταν για πρώτη φορά βγήκε στη σκηνή με την παράσταση «Ο πρίγκιπας λερώνει», που ανέβηκε στην ΕΛΣ.
«Αγαπούσα από μικρή το τραγούδι, αποφοίτησα από μουσικό γυμνάσιο, σπούδασα μονωδία στην Αθήνα και πήρα το δίπλωμά μου με άριστα. Οι σπουδές μού άρεσαν, επειδή έβλεπα τη φωνή μου να αλλάζει. Αλλά η πραγματική μαγεία ξεκίνησε όταν ανέβηκα στη σκηνή και άρχισα να υποδύομαι ρόλους», λέει. «Η “Νυχτερίδα” είναι η δεύτερη οπερέτα που κάνω –προηγήθηκε η “Εύθυμη χήρα”– και πιστεύω ότι σε αυτό το είδος ο τραγουδιστής πρέπει να είναι και ηθοποιός. Τα θέματα είναι περισσότερο προσιτά σε σχέση με την όπερα και πλέον ο τρόπος σκηνοθεσίας έχει αλλάξει, έτσι ώστε να προσελκύεται ένα πιο νεανικό κοινό. Άλλωστε, και οι σκηνοθέτες αντιμετωπίζουν την οπερέτα με μοντέρνα ματιά».
Και οι φίλοι της πώς την αντιμετωπίζουν όταν μιλάει για τη δουλειά της στο μουσικό θέατρο; «Όταν με ρωτούν τι δουλειά κάνω και απαντώ ότι είμαι σοπράνο, αντιμετωπίζω τις πιο παράξενες αντιδράσεις. Ακόμη και σήμερα, είτε με θαυμάζουν σαν να είμαι αστροναύτης είτε με ρωτούν σε ποιο κέντρο εμφανίζομαι», απαντά. «Βλέπω όμως ότι σιγά σιγά αυτό αλλάζει και στην Ελλάδα, και ελπίζω ότι αποκτάμε παιδεία στη μουσική».
Γεώργιος Ιατρού, βαρύτονος
Ως βαρύτονος υποδύεται συνήθως μπαμπάδες ή κακούς. Είναι 32 χρόνων, πολύ νέος για τέτοιους ρόλους, αλλά με την εμπειρία που έχει αποκτήσει εδώ και μία δεκαετία στη δουλειά έφτιαξε ήδη ένα καλό ρεπερτόριο. Θεσσαλονικιός που σπούδασε Μοριακή Βιολογία στην Αλεξανδρούπολη και παράλληλα πιάνο και τσέλο. Και η όπερα; «Ταξίδεψα πολύ σε όλο τον κόσμο για να την ανακαλύψω: Σκάλα του Μιλάνου, Κόβεν Γκάρντεν, Βιέννη, Βερολίνο. Αυτό που είδα με εντυπωσίασε και θέλησα να γίνω μέρος του», λέει. Έτσι, έφυγε για τη Γερμανία, ώστε να συνεχίσει τις μουσικές σπουδές του, και παράλληλα άρχισε να συνεργάζεται με ευρωπαϊκές όπερες.
«Είναι μοιραίο σε αυτή τη δουλειά να κάνεις τη ζωή του νομάδα. Με μια βαλίτσα στο χέρι», σχολιάζει. «Όταν ήμουν παιδί, ένα από τα όνειρά μου ήταν να κάνω μια δουλειά με ταξίδια. Η πραγματικότητα δεν είναι τόσο εύκολη. Κουράστηκα να κλείνω εισιτήρια και ξενοδοχεία. Παρ’ όλα αυτά, είναι ανανεωτικό, δεν βαριέσαι, γνωρίζεις κόσμο και τόπους όπου μπορεί ποτέ να μην πήγαινες μόνος σου, όπως η Ιερουσαλήμ και η Βηθλεέμ όπου τραγούδησα».
Βρίσκει τον ρόλο που υποδύεται στη «Νυχτερίδα», τον γιατρό Φάλκε, πολύ ενδιαφέροντα. «Είναι ο λόγος για τον οποίο υπάρχει αυτό το έργο», εξηγεί. Πιστεύει ότι ο κόσμος της οπερέτας είναι γεροντικός; «Μπορεί και να είναι, με κοινό συχνά άνω των 65 ετών, με προβλέψιμες αντιδράσεις και συγκεκριμένες ατάκες που το κάνουν να γελά. Αλλά αυτή η “Νυχτερίδα” είναι κάτι διαφορετικό. Έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, η σκηνοθεσία και το χιούμορ της μεταφέρθηκαν στη σύγχρονη εποχή. Μια τέτοια προσαρμογή γίνεται πιο εύκολα στην οπερέτα, όχι στον “ιερό” κόσμο της όπερας».
