7 Απριλίου, «Κυριακή» (παλιά τούτη τη μέρα της εβδομάδας τη λέγαμε Τρίτη): Έχουμε φτάσει ήδη στην 23η ημέρα απαγόρευσης κυκλοφορίας και έχω νοσταλγία για την Αθήνα και τους δρόμους της τις 29 ημέρες από αυτές – ενώ έχω αγγίξει το πρόσωπό μου όσο το άγγιζα σε έναν χρόνο. Ίσως και ενάμιση.
«Κυριακή» 8 Απριλίου (το ημερολόγιο επιμένει ότι είναι Τετάρτη): Όχι πως το έχω πάρει κάπως δραματικά όλο αυτό που συμβαίνει, αλλά είδα το «Όλα για τη μητέρα μου» του Πέδρο Αλμοδόβαρ και δεν έτρεξε ούτε ένα δάκρυ.
«Κυριακή» 9 Απριλίου (Πέμπτη, κάποτε): Ξεκινώ τη μέρα και είμαι αποφασισμένος –ορκίζομαι!– ότι δεν θα την αφήσω να σπαταληθεί με ανοησίες: θα διαβάσω δέκα διηγήματα του Τσέχωφ, στη χρονολογική σειρά που τα έγραψε, για να δω την εξέλιξή του. Το βράδυ, αφιερώνω μία ώρα πριν κοιμηθώ αναλύοντας τη δισκογραφία της Καίτης Γαρμπή, που άκουσα σε χρονολογική σειρά στο Youtube.
«Κυριακή» 10 Απριλίου (Παρασκευή ήταν): Μου έχει λείψει να έχω ραντεβού και να με έχουν στήσει στη γωνία Ακαδημίας με Ιπποκράτους, υπό βροχή, με αυτοκίνητα γύρω να περνάνε και να καταβρέχουν το σύμπαν. Πρέπει να βγω όμως από αυτή την αυτολύπηση – πρέπει να δράσω, να πάρω τη ζωή στα χέρια μου! Ας δω τι θα γίνει αν σε αυτό το site με τα κουτάβια πατήσω «δεν αποδέχομαι τα cookies».
«Κυριακή» 11 Απριλίου: Ακούω κλάματα από το ντουλάπι με τα παπούτσια. Φυσικά, τίποτε ανησυχητικό, αισθάνονται εγκατάλειψη. Θα είναι τα καστόρινα μποτάκια, όταν τα πήρα μου το τόνισαν ότι είναι ευαίσθητα.
Κυριακή 12 Απριλίου: Σήμερα έσπασα τρία ποτήρια και ένα πιάτο. Αν ήμουν στις ΗΠΑ, θα έκανα μήνυση και θα γινόμουν πλούσιος: «Δεν γράφει πουθενά ότι, αν βάλεις πολλή ενυδατική κρέμα, γλιστράνε μέσα από τα χέρια σου πράγματα, κύριε πρόεδρε».
«Κυριακή» 13 Απριλίου (παλιά ήταν Δευτέρα): Έχω τακτοποιήσει τόσο πολύ το σπίτι, που, όταν ξυπνάω το πρωί, χρειάζομαι τρία λεπτά για να καταλάβω πού βρίσκομαι. Το μεσημέρι, αναλύω στην αδελφή μου τη θεωρία μου, για να τη μεταφέρει στα ανίψια μου: «Ψυχραιμία, Μίνα. Αν γίνουμε όλοι ζόμπι, δεν θα μπορούμε να φάμε ο ένας τον άλλο, είναι γνωστό πως τα ζόμπι δεν είναι κανίβαλοι, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείτε». Μου το κλείνει.
«Κυριακή» 14 Απριλίου (Τρίτη, κάποτε): Πρέπει να προσπαθήσω να μη χιμήξω κλαίγοντας στους φίλους μου όταν τους ξαναδώ, μετά την απαγόρευση κυκλοφορίας. Πρέπει να προσπαθήσω να μη χιμήξω κλαίγοντας στους φίλους μου όταν τους ξαναδώ, μετά την απαγόρευση κυκλοφορίας. Πρέπει να προσπαθήσω να μη χιμήξω κλαίγοντας στους φίλους μου όταν τους ξαναδώ, μετά την απαγόρευση κυκλοφορίας.
«Κυριακή» 15 Απριλίου: Ο Σαίξπηρ, λέει, έγραψε μερικά από τα σημαντικότερα έργα του ενώ ήταν σε καραντίνα. Θα αισθανόμουν πάρα πολύ άσχημα, αλλά λέω να το αφήσω για κάποια άλλη στιγμή.
«Κυριακή» 16 Απριλίου: Είμαι ευτυχισμένος! Μόλις ανακάλυψα ότι, αν στείλεις γραπτό μήνυμα στον αριθμό σου, σου έρχεται κανονικά! Με ηχητική ειδοποίηση! Και μετά μπορείς να απαντήσεις! Συνομιλία!
«Κυριακή» 17 Απριλίου: Ονειρεύομαι τη στιγμή που θα ανοίξει το γυμναστήριο για να γραφτώ ξανά και να μην πηγαίνω ξανά. Γκουγκλάρω: «Συνταγή για μακαρόνια με κονκασέ και αντιβακτηριδιακό». Δεν βρίσκω κανένα αποτέλεσμα. Απογοήτευση. Πρέπει να μιλήσω με έναν δικηγόρο για να κληροδοτήσω τις κονσέρβες ντομάτα και τα αντισηπτικά για τα χέρια στα ανίψια μου. Είναι κρίμα να πάνε χαμένα… Μου τηλεφωνούν ότι την Παρασκευή θα μου παραδώσουν ένα δέμα… Παρασκευή; Τι είναι Παρασκευή;
* Ο Βαγγέλης Προβιάς είναι συγγραφέας, μεταφραστής και εισηγητής σεμιναρίων δημιουργικής γραφής.