Η διαδρομή του οίνου στους αιώνες.
Τα οικογενειακά γεύματα και οι «άτυπες» δοκιμές κρασιών έδιναν μια άλλη διάσταση στις πολλές εβδομάδες της κατ’ οίκον αναγκαστικής παραμονής. Σε μια τέτοια δοκιμή, και με αφορμή την ερώτηση «πώς να ήταν άραγε το πρώτο πρώτο κρασί;», φτιάχτηκε σιγά σιγά η μικρή ιστορία που ακολουθεί.
Δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς με σιγουριά να πει πότε έγινε το πρώτο κρασί, όμως πρέπει να είναι από τα ελάχιστα –ίσως και το μοναδικό– προϊόντα που εμφανίζονται πολύ νωρίς στην ιστορία του ανθρώπινου γένους. Όπου υπήρχαν αμπέλια, άγρια αμπέλια, εκεί σίγουρα οι άνθρωποι απολάμβαναν τους καρπούς τους και φαντάζομαι ότι σίγουρα κάποια στιγμή θα τους «ζούληξαν» για να πιουν τον γλυκό χυμό, να ξεδιψάσουν, κι αυτός ο χυμός κάπου θα ξεχάστηκε, θα έκανε και ζέστη, θα ζυμώθηκε, και το φρούτο μετουσιώθηκε σε κάτι που άλλαξε τη ζωή τους και έβαλε τις πρώτες πρωτόγονες υπογραμμίσεις ευζωίας στην καθημερινότητά τους.
Μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι οι πρόγονοί μας δεν έπιναν κρασί πλαταγίζοντας τη γλώσσα τους για να απολαύσουν το μπουκέ, τη μακρά επίγευση, τα αρώματα ώριμων φρούτων ή την έκφραση του terroir. Όμως, σε μια ζωή μονότονη, άγρια και κυρίως σύντομη, το κρασί γι’ αυτούς, με την αλκοολική του επίδραση, ήταν μια πρόγευση του Παραδείσου! Μείωνε τις αγωνίες και τους φόβους, αισθάνονταν δυνατοί, έξυπνοι, ίσως και το ενστικτώδες αίσθημα της αναπαραγωγής ντυνόταν έναν ερωτικό μανδύα προς τους πρωτόγονους συντρόφους τους. Με δυο λόγια, αισθάνονταν λίγο θεοί.
Τον 5ο αιώνα π.Χ., ο Θουκυδίδης λέει ότι οι λαοί της Μεσογείου έπαψαν να είναι βάρβαροι από τη στιγμή που έμαθαν να καλλιεργούν την ελιά και το αμπέλι. Το λάδι και το κρασί ήταν δύο προϊόντα που ενίσχυσαν δυναμικά το εμπόριο. Το εμπόριο τους άνοιξε άλλους δρόμους, γνώσης και ανταλλαγής ιδεών, και το κρασί έδωσε νέες διαστάσεις στην κοινωνική ζωή. Το κρασί οδήγησε σε γιορτές και ήταν, φυσικά, αναπόσπαστο μέρος των συμποσίων.
Και τι ήταν τα συμπόσια; Ένα είδος πάρτι με μουσική, συζητήσεις φιλοσοφικές, φαγητό και κυρίως ποτό. Το ποτό ήταν το σημαντικότερο μέρος των συμποσίων και ο οινοχόος, υπεύθυνος για το σερβίρισμα του κρασιού και ένα από τα αρχαιότερα επαγγέλματα, ήταν από τα πλέον σεβαστά πρόσωπα. Οι πρόγονοί μας πίνουν με παρέα (ας μην ξεχνάμε ότι ο Διόνυσος, ο θεός του κρασιού και του αμπελιού, συνοδεύεται πάντα από μια παρέα), κι αυτό καταδεικνύει την κοινωνική σημασία του κρασιού και τον ρόλο του στο lifestyle της κάθε εποχής. Έναν ρόλο που δεν έχασε ποτέ στη διάρκεια των αιώνων, μέχρι σήμερα, που το κρασί είναι καθιερωμένο ως το πιο «κοινωνικό» ποτό. ■