Πέντε καταξιωμένοι εικονογράφοι ζωγραφίζουν το πιο απρόβλεπτο ελληνικό θέρος της ζωής μας.
Αλέξης Κυριτσόπουλος
Διάβασα κάποτε σε μια εισαγωγή της Ιουλίας Ιατρίδου ότι ο δικτάτωρ Ριβέρα είχε εξορίσει τον Βάσκο Ισπανό συγγραφέα Μιγκέλ Ουναμούνο. Εκείνος λοιπόν, από νοσταλγία, δραπέτευσε μέχρι τα γαλλο-ισπανικά σύνορα ώστε να βλέπει τα καμπαναριά της πατρίδας του. Ύστερα από έξι χρόνια επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο της Σαραγόσας, όπου δίδασκε. Στο εναρκτήριο μάθημα μαζεύτηκαν φίλοι, δημοσιογράφοι, φοιτητές κ.ά., για να τον ακούσουν να κατακεραυνώνει τη δικτατορία. Ο Ουναμούνο ανέβηκε στην έδρα και είπε: «Λέγαμε λοιπόν χτες»… Και συνέχισε την παράδοση που είχε διακόψει πριν από έξι χρόνια.
Αχιλλέας Ραζής
Σαν ένα απόγευμα προς βράδυ, στη Χαλκίδα, την πόλη όπου ζω, φαντάζομαι το καλοκαίρι που έρχεται. Τις βραδινές βόλτες, δίπλα στη θάλασσα ιδιαίτερα την ώρα της δύσης, όταν δροσίζει, είναι, νομίζω, αυτό που επιθυμώ πιο πολύ για φέτος. Ούτε απέραντο γαλάζιο , ούτε ιριδισμούς του ήλιου στο νερό, ούτε τροπικές καταστάσεις. Βέβαια, μετά την πανδημία, τα πράγματα δεν θα είναι απλά, το ξέρω. Θα τριγυρίζει συχνά η ιδέα του ιού. Θα αναρωτιόμαστε εάν ακόμη βρίσκεται κοντά μας ή εάν, έστω, κρύβεται μέσα στον βυθό.
Σάντρα Ελευθερίου
Τι; Το καλοκαίρι σκέφτεσαι; Την αμμουδιά; Τη θάλασσα; Το κύμα; Εκεί είναι, έξω. Τι σκέφτεσαι; Το έξω; Το διαφορετικό; Το άλλο; Το ερωτηματικό που ακολουθεί την κάθε σκέψη σου; Τι σκέφτεσαι; Η σκέψη σου να είναι σωστή; Οι αποφάσεις των άλλων να είναι σωστές; Το σωστό να είναι για πάντα; Όλα σαν άμμος και κάθε καλοκαίρι κύκλος. Μα ο κύκλος είναι το μόνο σταθερό, μαζί με άλλους κύκλους, κι όσο εσύ θα φτιάχνεις κάστρα στην άμμο του χαλιού σου, θα κλείνει και θα ανοίγει, και κάτι άλλο θα σε καρτερά.
Χρήστος Κούρτογλου
Το καλοκαίρι του 2020 μάλλον θα είναι το πιο περίεργο καλοκαίρι που έχουμε βιώσει, τουλάχιστον μέχρι τώρα. Έφτιαξα αυτή την εικόνα μεταξύ σοβαρού και αστείου, ωστόσο με αυτά που βλέπουμε καθημερινά σε όλο τον κόσμο τίποτα δεν με εκπλήσσει. Το καλοκαίρι θα το ζήσουμε, το πόσο θα το ευχαριστηθούμε μένει να το δούμε.
Ντανιέλα Σταματιάδη
Τις ημέρες του lockdown άκουσα την είδηση ότι άγρια ζώα και ζώα του αγρού είχαν αρχίσει να μπαίνουν στις άδειες πόλεις. Μήπως όλα αυτά τα πλάσματα που καταπιέζονται και περιορίζονται σε ένα μικρό κομμάτι του πλανήτη βρήκαν τότε την ευκαιρία να περιπλανηθούν πιο ελεύθερα και να διεκδικήσουν καινούργιο χώρο; Μήπως η δική μας ίωση έδωσε μια ευκαιρία στον πλανήτη για αυτο-ίαση; Στην εικόνα, ο συνηθισμένος πληθυσμός μιας παραλίας –που παραδοσιακά το καλοκαίρι κατακλύζεται από πετσέτες, πλαστικά παιχνίδια, καρέκλες, ομπρέλες και ό,τι άλλο συνοδεύει τους αμέτρητους λουομένους– αντικαθίσταται από ζώα που επιτέλους έχουν την ευκαιρία να επισκεφτούν και να περιεργαστούν ένα μέρος που σε κανονικές συνθήκες δεν θα έβλεπαν ποτέ. ■