Ένα ποτάμι από παπαρούνες, μαργαρίτες και μολόχες εισβάλλει με ορμή στο εσωτερικό μιας κατοικίας, μαύροι βράχοι φράζουν τη θέα σε μεγάλα παράθυρα, επιβλητικά κυπαρίσσια καθρεφτίζονται στα ήρεμα νερά μιας πισίνας, ενώ ένας τεράστιος όγκος από κοράλλια μοιάζει να έχει καταλάβει όλο το δάπεδο μιας εντυπωσιακής εξοχικής βεράντας και να κινείται αποφασιστικά προς τη θάλασσα: έργα που σε συνεπαίρνουν με την καθαρότητα και τη δύναμή τους. Αυτά είναι τα στοιχεία που ξεχωρίζουν με την πρώτη ματιά στην εικονογραφία του αυτοδίδακτου, κυπριακής καταγωγής καλλιτέχνη Αλέξη Χριστοδούλου. Στις τρισδιάστατες εικόνες του τα τοπία μπορεί να φλερτάρουν με την πραγματικότητα, όμως έχουν και τα δυο τους πόδια στη χώρα του φανταστικού. Οι χώροι που γεννά η δημιουργικότητά του υπονοούν την ανθρώπινη παρουσία, αλλά δίνουν τον πρώτο λόγο στη φύση. «Να θυμάστε να αναπνέετε», συμβουλεύει ο ταλαντούχος σχεδιαστής τους ακολούθους του στον λογαριασμό του στο Instagram (@teaaalexis), καθώς βομβαρδίζει τη φαντασία τους με μοναδικά, υπερρεαλιστικά τοπία. «Νομίζω ότι, όταν κατανοήσουμε ότι είμαστε κομμάτι της φύσης, θα είναι πολύ αργά. Ίσως και εγώ να το συνειδητοποιώ τώρα, και γι’ αυτό να εκδηλώνεται τόσο έντονα η υπεροχή της φύσης στις εικόνες μου».
Όταν το όνειρο έγινε πραγματικότητα
Τα εγκωμιαστικά σχόλια που συνοδεύουν τις αναρτήσεις του στα social media καταλήγουν, συχνά, στις δύο ίδιες απορίες: αν τα τοπία είναι πραγματικά και αν είναι αρχιτέκτονας. Η απάντηση και στα δύο ερωτήματα είναι αρνητική. Ο Αλέξης εργαζόταν για περισσότερα από δέκα χρόνια ως copywriter σε διαφημιστική εταιρεία, όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με αυτό που πάντα ονειρευόταν: τη δημιουργία φανταστικών κόσμων σε ψηφιακό περιβάλλον.
Γεννημένος στην Πρετόρια πριν από τριάντα έξι χρόνια και μεγαλωμένος στο Κέιπ Τάουν από πατέρα Κύπριο και μητέρα Νοτιοαφρικανή, αναφέρει το δεντρόσπιτο που είχε κατασκευάσει ο πατέρας του στην αυλή του σπιτιού τους ως την πρώτη πηγή έμπνευσής του, το στοιχείο που ακόνισε τη φαντασία του. Τα τρισδιάστατα γραφικά και το ψηφιακό περιβάλλον πάντα τον ενδιέφεραν και ως παιδί θυμάται πως αφιέρωνε αρκετό χρόνο στα video games. Τον απογοήτευε, όμως, η έλλειψη σύγχρονης αισθητικής. Ξεκίνησε, λοιπόν, να πειραματίζεται μόνος του με το 3D rendering, περισσότερο από επιθυμία να δημιουργήσει χώρους και τοπία που θα απηχούσαν μια πιο καθαρή αισθητική.
Ένα κτίριο στο Κέιπ Τάουν, ένα σχέδιο σε «ήσυχους» τόνους του Aldo Rossi ή ακόμα και ένα καυστικό γλυπτό του Mauricio Cattelan μπορεί να τον οδηγήσει μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή του και, μολονότι ο ίδιος απαριθμεί πολλούς μοντερνιστές αρχιτέκτονες ως επιρροές του –Le Corbusier, Oscar Niemeyer, David Chipperfield, Superstudio–, το κύριο μέλημά του είναι να εντυπωσιάσει τους αποδέκτες του έργου του όχι τόσο με τη φόρμα ή τα υλικά, όσο με τη χρήση του φωτός.
Το υγρό στοιχείο είναι παρόν σχεδόν σε κάθε έργο του αυτοδίδακτου σχεδιαστή με την ελληνοκυπριακή καταγωγή.
Το τοπίο (διά χειρός Αλέξη Χριστοδούλου) θα μπορούσε να έχει την υπογραφή ενός υπερρεαλιστή καλλιτέχνη.
«Ανθυγιεινή εμμονή με τη δημιουργία φανταστικών τοπίων»
Με διαβεβαιώνει πως η αντίδραση που είχε όταν ολοκλήρωσε το πρώτο του rendering είναι ίδια ακριβώς με εκείνη που είχε όταν τελείωσε ένα ακόμη έργο πριν από λίγες μέρες. «Υπάρχει τρομερός ενθουσιασμός, έκρηξη ντοπαμίνης στον οργανισμό μου. Νομίζω ότι έχω αναπτύξει μια, μάλλον, ανθυγιεινή εμμονή με τη δημιουργία φανταστικών τοπίων».
Επισημαίνει πως η καλλιτεχνική του γλώσσα εξελίσσεται καθώς το λεξιλόγιό του εμπλουτίζεται. «Στην αρχή προσπαθούσα να αποδώσω τον φωτισμό όσο πιο ρεαλιστικά γινόταν, τώρα με απασχολούν περισσότερο οι λεπτομέρειες σε ένα κάδρο ή και το αντίθετο, η καθολική απουσία τους». Τον ρωτώ πώς αποφάσισε να κάνει στροφή στην καριέρα του και να μετατρέψει το χόμπι του σε κύρια ασχολία. Μέτρησε η ικανοποίηση που αντλούσε από αυτό ή η απήχηση που είχαν τα έργα του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; «Αποδέχτηκα τον εαυτό μου», μου απαντά. «Συνειδητοποίησα με ποιες επιλογές θα ήμουν περισσότερο ο εαυτός μου, είναι τόσο απλό». Πλέον, η πορεία του, όπως σχολιάζει και ο ίδιος, μοιάζει με «τρελό ταξίδι», με αναθέσεις από αρχιτεκτονικά γραφεία, εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον τομέα της τεχνολογίας, περιοδικά, designers, μεγάλα brands. «Δεν ξέρω πώς θα ανταποκριθώ σε όλα αυτά», εξομολογείται. Και είναι αλήθεια ότι στα σχεδόν τέσσερα χρόνια που ζει αποκλειστικά από τα τρισδιάστατα σχέδιά του έχει ήδη κάνει μια μικρή έκθεση στο Κέιπ Τάουν –και ονειρεύεται την επόμενη για την περίοδο που θα βρει χρόνο–, έχει δει το έργο του να απασχολεί σημαντικά αρχιτεκτονικά έντυπα, ενώ οι συνεργασίες στις οποίες αναφέρεται παραπάνω αφορούν ηχηρά ονόματα από διαφορετικούς χώρους (Wallpaper, Architectural Digest, Βang & Olufsen, LG, Ιcon Design, ΥΟΟΧ). Κλείνοντας τη συζήτησή μας, τον ρωτώ αν έχει επισκεφθεί ποτέ την Κύπρο ή την Ελλάδα. «Ναι, βρέθηκα και στην Ελλάδα και στην Κύπρο πριν από δύο χρόνια και ανυπομονώ να έρθω στην Ελλάδα ξανά, όταν θα είναι πάλι ασφαλές να ταξιδέψουμε. Η κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική λειτουργεί σαν ισχυρό ναρκωτικό για τη φαντασία μου».
Η ανθρώπινη κατασκευή εντάσσεται απροσδόκητα στη φύση.
Ο καλλιτέχνης Αλέξης Χριστοδούλου γεννήθηκε και ζει στη Νότια Αφρική.