Πάνε δέκα χρόνια που εμφανίστηκε στη δισκογραφία μαζί με το γκρουπ της, Penny And The Swingin’ Cats. Γνωρίσαμε τότε ένα κορίτσι με εξαιρετική φωνή, φωτεινό πρόσωπο και εξίσου φωτεινό ρεπερτόριο, με όχημα το σουίνγκ. «Εκείνη την περίοδο, αυτό με εξέφραζε και με ευχαριστούσε βαθιά, με αυτό ήθελα να πειραματιστώ», λέει η ίδια. Πολύ νερό κύλησε μέχρι σήμερα στον μύλο της ιστορίας του ελληνικού τραγουδιού και της δικής της προσωπικής ιστορίας και η Πέννυ Μπαλτατζή πλέον πορεύεται μόνη, χωρίς τις «Γάτες», αλλά δεν ξεχνά τα μαθήματα που πήρε μέσα σε αυτή τη δεκαετία: «Έμαθα πόσο σημαντικό είναι να έχεις ομάδα, ανθρώπους που να μπορούν να σταθούν δίπλα σου και να δουν κάτι από το όραμά σου. Ακόμα και στην τέλεια ομάδα, όμως, πάντα χρειάζεται κάποιος να έχει τον τελευταίο λόγο, να παίρνει στους ώμους του την κατάσταση και να τραβάει μπροστά, χωρίς να χάνει το κουράγιο του – με την ομάδα, βέβαια, να είναι πάντα δίπλα του για να στηρίζει την προσπάθεια. Φεύγοντας από το γκρουπ, ενώ για αρκετό καιρό ένιωθα μετέωρη, κατάλαβα τελικά πως, αν δεν ρισκάρεις και δεν κάνεις το επόμενο βήμα, δεν μπορείς να εξελιχθείς περαιτέρω. Πολλές φορές χρειάζεται να χωρίζουν οι δρόμοι μας με τους άλλους, για να προχωρήσουμε όλοι μπροστά. Κι όχι μόνο σε επίπεδο δουλειάς, αλλά σε όλες τις σχέσεις…»
Ακούγοντας τα τραγούδια της, από το «Εξωτικό χαρμάνι» μέχρι το «Ένα φιλί», σίγουρα θα υποθέσει κανείς πως η Πέννυ είναι ένα κορίτσι χαρούμενο και εξωστρεφές. Δεν θα έχει πέσει έξω. Δύσκολα όμως θα μπορούσε να φανταστεί πόσα ζόρια έχει περάσει, πόσες κρίσεις έχει κληθεί να διαχειριστεί. Δεν τη συνέθλιψαν, αντιθέτως βγήκε πιο δυνατή μέσα από αυτές. Γι’ αυτό και δεν έχει πρόβλημα να μιλά για τις σκοτεινές περιοχές της ζωής της, όπως το πρόβλημα υγείας της μητέρας της. «Τα νοσήματα ψυχικής υγείας, όπως αυτό που ταλαιπώρησε τη μητέρα μου, για μένα δεν ήταν ποτέ ταμπού και θεωρώ ότι έχει έρθει η ώρα να “αγκαλιάσει” όλη η κοινωνία αυτά τα θέματα, να μιλήσει ανοιχτά γι’ αυτά, ώστε να μπορέσει να τα αντιμετωπίσει. Στατιστικά, ακόμα και η φαινομενικά “καλύτερη” οικογένεια έχει τουλάχιστον ένα κρούσμα κατάθλιψης. Ένας θεός ξέρει τι κρύβεται πίσω από κάθε πόρτα που κλείνει σε ένα σπίτι… Εφόσον, λοιπόν, μου δίνεται ένα βήμα δημοσιότητας, μέσω της δουλειάς μου, θεωρώ χρέος μου να μιλάω, ώστε να κάνουμε όλοι ένα βήμα πιο μπροστά».
Η χαρά, η θλίψη και άλλα συναισθήματα, όπως η οργή και ο ενθουσιασμός, συνυπάρχουν μέσα της. Κάθε δυσκολία κάτι της δίδαξε, κάτι της πήρε, κάτι της άφησε. «Έχω περάσει πολλές περιόδους που ένιωθα ότι δεν βλέπω φως μπροστά μου, και όμως κατάφερα να το βρω μέσα μου. Έτσι καταφέρνω να στέκομαι όρθια», εξηγεί. Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζει και τα εμπόδια που η εποχή υψώνει στους καλλιτέχνες. Η ελληνική δισκογραφία -ό,τι έχει απομείνει- βγήκε από την κρίση βαριά λαβωμένη. Τώρα ενέσκηψε ο κορονοϊός. Για να καταφέρει να κυκλοφορήσει το νέο άλμπουμ της και να πληρωθούν οι είκοσι πέντε συνεργάτες της, η Πέννυ Μπαλτατζή κατέφυγε στο crowdfunding, μέσω της πλατφόρμας www.giveandfund.com. Ανταποκρίνεται ο κόσμος στην προσπάθειά της; Ποιο είναι το βασικό επιχείρημά της για να πείσει κάποιον να τη στηρίξει; «Οι Έλληνες δυσκολεύονται να ανταποκριθούν, γιατί δεν είμαστε εξοικειωμένοι με το crowdfunding. Είναι κάτι άγνωστο για τους πιο πολλούς και το φοβούνται. Όμως, αυτή ήταν εξαρχής και η δική μου πρόκληση: να κάνω ευρύτερα γνωστό ότι υπάρχει κι αυτός ο τρόπος υλοποίησης ενός πρότζεκτ, από το ίδιο το κοινό, που έτσι κι αλλιώς μας συντηρεί και είναι το στήριγμά μας. Μέχρι στιγμής έχουν συνεισφέρει περισσότερα από εκατό άτομα – κάτι πολύ σημαντικό. Το βασικότερο επιχείρημά μου είναι ότι μόνο μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε: γινόμαστε σύμμαχοι σε μια κίνηση που θα ανοίξει τον δρόμο και σε άλλους καλλιτέχνες να το τολμήσουν. Και ίσως σταδιακά αλλάξουμε το τοπίο στον πολιτισμό, ίσως μπορέσουμε ξανά να ελπίζουμε. Όλοι όσοι θα έχουν συμβάλει θα είναι μέρος αυτής της επιτυχίας, θα μοιραστούμε την ίδια χαρά».
Ποια πιστεύεις ότι είναι τα τρία καλύτερα τραγούδια που έχεις γράψει; τη ρωτώ. «Το “Εξωτικό Χαρμάνι”, η “Λιακάδα” και το “Roadtrip”», απαντά εκείνη, αλλά έχω την εντύπωση πως το καλύτερο τραγούδι της είναι… ο γιος της, τον οποίο απέκτησε με πολλή προσπάθεια, έπειτα από τέσσερις άτυχες εγκυμοσύνες. «Η γέννησή του με έχει κάνει να βλέπω διαφορετικά τον κόσμο, γιατί είναι το μεγαλύτερο κίνητρο που είχα ποτέ να θέλω να εξελιχθώ πνευματικά και επαγγελματικά, να γίνω καλύτερος άνθρωπος, με ό,τι αυτό σημαίνει. Παράλληλα, έχω γίνει πιο απαιτητική στη δουλειά μου, ώστε όλα να γίνονται τέλεια και χωρίς να σπαταλώ τον πολύτιμο χρόνο μου. Ο χρόνος μου είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορώ να του κάνω…» ■