«Καλοσύνη με το ζόρι δεν είναι καλοσύνη. Είναι μια υποχρέωση που εκπληρώνεις, όταν δεν έχεις άλλο περιθώριο αντίδρασης», έλεγε μία από τις δασκάλες μου, που σέβομαι και εκτιμώ. Και είχε δίκιο. Στην περίπτωση των δημοτικών καταφυγίων του προγράμματος «Φιλόδημος», αυτό το ζόρι φαίνεται να έχει δύο όψεις:
Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται ότι πολλοί Δήμοι πιέστηκαν από τους ίδιους τους φιλόζωους δημότες τους να υποβάλουν αιτήσεις για χρηματοδότηση. Γι’ αυτό και δεν συνέρρευσαν από την πρώτη στιγμή να καταθέσουν τις προτάσεις τους για το πού, το πότε και το πώς, αλλά το τρέναραν μέχρι την τελευταία στιγμή. Για την ακρίβεια, μετά την τελευταία στιγμή – εξ ου και τα αιτήματα για παράταση του προγράμματος που εν τέλει εισακούστηκαν. Πάει καλά, έστω και έτσι, οι δήμαρχοι αντιλήφθηκαν ότι υπάρχει, πράγματι, πολιτικό κόστος στην παρελκυστική τακτική και την ανάθεση της φιλοζωίας στους ιδιώτες με τα δεκάδες παράνομα καταφύγια, σε όλη την επικράτεια…
Εκ δευτέρας όψεως, όμως, φαίνεται πως και το αρμόδιο υπουργείο κάνει κάτι περίπου ανάλογο. Τώρα, που οι αιτήσεις των 81 Δήμων (και τριών διαδημοτικών συνδέσμων) έχουν ξεπεράσει το ποσό των 15 εκατομμυρίων ευρώ και το ΥΠΑΑΤ αποδέχεται το ενδεχόμενο αύξησης του προϋπολογισμού, οι υπογραφές από το συναρμόδιο υπουργείο Εσωτερικών (που έχει την ευθύνη της κατανομής του προϋπολογισμού ανά περιφέρεια) δεν «πέφτουν».
Γιατί; Ο υφυπουργός Εσωτερικών κ. Θεόδωρος Λιβάνιος δήλωνε στα social media ότι «υπάρχει δυσλειτουργία στις υπηρεσίες λόγω πανδημίας». Ταυτόχρονα έγραφε ότι «προχωράμε, στο αμέσως επόμενο διάστημα, στην κατάρτιση ενός νέου νομοσχεδίου που θα συγκεντρώνει τις καλύτερες πρακτικές που υπάρχουν σε ευρωπαϊκό επίπεδο, για τη διαχείριση των αδέσποτων ζώων». Αυτό, στην απλή γλώσσα των ανθρώπων, μεθερμηνεύεται σε «θα το μελετήσουμε και θα σας απαντήσουμε». Don’t call us – we’ll call you, που λένε και οι φίλοι μας, οι Αμερικάνοι…
Έχω γράψει πολλές φορές, με άλλες αφορμές, ότι η Ελλάδα δεν θα πρέπει να ντραπεί να αντιγράψει επιτυχημένες πρακτικές σε ζητήματα όπως η τροχαία κυκλοφορία μέσα και έξω από τις πόλεις, τα προγράμματα σπουδών στην Παιδεία και άλλα ζητήματα όπου, όντως, η υπόλοιπη Ευρώπη τα καταφέρνει καλύτερα.
Στα ζητήματα των αδέσποτων ζώων, όμως, η ελληνική νομοθεσία, με τον αποκλεισμό των ευθανασιών και την ειδική μέριμνα που προβλέπει για τα άρρωστα και αστείρωτα ζώα, είναι έτη φωτός μπροστά. Έχει επιλέξει τον πιο δύσκολο δρόμο, αυτόν με τις περισσότερες αντιδράσεις όσων δημιουργούν το πρόβλημα με τα αδέσποτα και όσων απλώς δεν δίνουν δεκάρα για το αν θα τα θάψουμε όλα σε έναν λάκκο, κάπου μακριά από τα βλέμματα των ευαίσθητων, και τα σκεπάσουμε με χώμα.
Γι’ αυτό και η διπλή δικαιολογία της καθυστέρησης λόγω κορωνοϊού και ανάγκης μελέτης για την εξεύρεση ευρωπαϊκής επιφοίτησης δεν πείθει. Δεν πείθει εμένα, δεν πείθει όσους έχουν καταθέσει λεπτομερή σχέδια, δεν πείθει κανέναν εκτός από όσους δεν έχουν ανάγκη να πειστούν. Εκείνους δηλαδή που η προοπτική των δημοτικών καταφυγίων είναι απειλή για τα δικά τους σχέδια.
Ελπίζω να κάνω λάθος. Ειλικρινά. Και επειδή εξακολουθώ να πιστεύω στο προσωπικό ενδιαφέρον του πρωθυπουργού, ελπίζω να το συμμερίζονται και οι υπουργοί του. Και επειδή το εννοώ, θα τους προσφέρω κάθε ευκαιρία να το αποδείξουν. Ξεκινώντας από τώρα. ■