Ο δημοφιλής τραγουδοποιός περιγράφει σε πρώτο πρόσωπο τις στιγμές που τον σημάδεψαν και μοιράζεται τις απόψεις του για τη δημιουργία και τη ζωή, λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Βεάκειου στον Πειραιά.
Είμαι γιος ναυτικού. Ο πατέρας μου ήταν εκείνος που με έφερε σε επαφή με τη ροκ μουσική. Όχι ότι την ήξερε ή την αγαπούσε, κάθε άλλο. Ο ίδιος έπαιζε κρητική λύρα. Επέστρεφε, όμως, από τα ταξίδια του με δίσκους: Led Zeppelin, Βlack Sabbath, Deep Purple. Μόνο μούσια και μακριά μαλλιά έβλεπες στα εξώφυλλα. «Αυτά ακούει η νεολαία στο εξωτερικό, καλά θα είναι», έλεγε. Τέτοιοι δίσκοι ήταν είδος πολυτελείας εκείνα τα χρόνια. Θεωρούσαμε μεγάλο γεγονός την πρώτη τους ακρόαση. Μαζευόμασταν στα σπίτια οι φίλοι, τους ακούγαμε ξανά και ξανά, τους λιώναμε! Γι’ αυτό και υπάρχουν τραγούδια που μέχρι σήμερα θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια: πώς ακουγόταν το μπάσο, πώς έσκαγε σε κάποιο σημείο το τύμπανο. Πριν τελειώσω το σχολείο, ο πατέρας μου έφερε επιστρέφοντας από ένα μπάρκο και μια κιθάρα. Νομίζω πως από την πρώτη στιγμή ήξερα μέσα μου τι ήθελα να κάνω, κι ας μην το είχα συνειδητοποιήσει ακριβώς. Να σκεφτείς ότι το «Μη μου μιλάς για καλοκαίρια» και το «Δεν πιστεύω» ως μαθητής τα είχα γράψει…
Στα δεκαοκτώ μου έφυγα για το Λονδίνο. Για να σπουδάσω μηχανολόγος. Το είδα ως υποχρέωσή μου απέναντι στους γονείς μου. Πήρα το πτυχίο και επέστρεψα. Μαζί με αγαπημένους παιδικούς φίλους φτιάξαμε τους SCRAOTOWN – όχι για να παίζουμε στη γειτονιά, αλλά με επαγγελματικές προοπτικές. Αυτό σήμαινε ότι κάναμε ατέλειωτες πρόβες. Η φιλοδοξία μας δεν ήταν να πλησιάσουμε τον ήχο των ξένων συγκροτημάτων· θέλαμε να τον ξεπεράσουμε και να πουλήσουμε στο εξωτερικό. Τον δρόμο πρώτοι είχαν ανοίξει οι Socrates. Κυκλοφόρησαν τρεις δίσκοι μας με την τότε CBS, όμως αυτό που περιμέναμε δεν έγινε.
Το 1987 βγήκε το «Μωρό μου φάλτσο». Τεράστια επιτυχία! Είμαι τυχερός, δεν ταλαιπωρήθηκα: η πρώτη πόρτα εταιρείας που χτύπησα, της Minos, άνοιξε διάπλατα και υπέγραψα αμέσως συμβόλαιο. Από τότε έχουν κυκλοφορήσει δεκαεπτά χρυσοί και πλατινένιοι δίσκοι μου – με εκατοντάδες χιλιάδες πωλήσεις, δηλαδή. Μέσα στα ντουλάπια τούς έχω. Δεν τους κρέμασα στον τοίχο, όπως πολλοί συνάδελφοι, γιατί ποτέ δεν τους είδα ως τρόπαιο. Μόνο ως κίνητρο για να βελτιώνομαι ολοένα και περισσότερο. Από μικρός στα συγκροτήματα με αυτή τη φιλοσοφία είχα γαλουχηθεί: δεν μας ένοιαζε ποιος είναι πιο ωραίος ή φοράει τα πιο στιλάτα ρούχα. Μελετούσαμε για να γίνουμε καλύτεροι μουσικοί, αυτό ήταν το ζητούμενο. Κάθε φορά που έπαιζα, λοιπόν, έβλεπα τις ατέλειες των τραγουδιών μου, ώστε να τις διορθώσω.
Το 1988 ξεκίνησα τα live. Από τότε, λίγες φορές έχω εμφανιστεί σε κλειστούς χώρους. Κυρίως συναυλίες έκανα, σε γήπεδα, με σαράντα ή πενήντα χιλιάδες κόσμο. Στις 25 Αυγούστου 1993, εμφανιστήκαμε με τον Ίαν Γκίλαν στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Είχαμε κυβέρνηση «ορθόδοξου» ΠΑΣΟΚ, τα διακοποδάνεια ήταν στο φόρτε τους και η Αθήνα ήταν σχεδόν άδεια. Είχαμε μόλις 8.000 θεατές. Ήταν η μεγαλύτερη, ίσως, αποτυχία μου. Σε μεγάλα μαγαζιά δεν πήγαινα. Κάποτε ένας επιχειρηματίας, για να με πείσει, μου έφερε μια βαλίτσα με χρήματα. Τον έδιωξα. Αλλά ήμουν η εξαίρεση. Όλοι οι ποπ καλλιτέχνες άνοιγαν τα προγράμματα για να βγουν μετά οι φίρμες, οι λαϊκοί. Έτσι πήγε φούντο η ποπ μουσική στην Ελλάδα. Την κατάπιαν οι πίστες.
Είμαι δύσκολος στις συνεργασίες. Όχι από παραξενιά, αλλά γιατί η μουσική είναι για μένα μια διαρκής περιπέτεια, είτε ετοιμάζω καινούργιο άλμπουμ είτε όχι. Είμαι εθισμένος με τη μουσική, πώς να σου το πω. Ίσως το έχω παρακάνει: το Πάσχα τσουγκρίζουμε τα αυγά και μόλις πάει 12.30 η ώρα, φεύγω για το στούντιο, να ανοίξω τα μηχανήματα να δουλέψω. Την Πρωτοχρονιά, αφού κόψουμε τη βασιλόπιτα, το ίδιο. Γι’ αυτό γράφω μόνος μου τους στίχους των τραγουδιών μου, αν και ποτέ δεν το έπαιξα στιχουργός: θέλω να εκφράζω αυτό που νιώθω, να δείχνω την αλήθεια μου. Δεν θα μπορούσα να μπω στα παπούτσια κάποιου άλλου, να τραγουδήσω δικά του συναισθήματα. Και στην προσωπική μου ζωή έτσι είμαι: άνθρωπος των μικρών κύκλων…
Δεν με πειράζει που κάποιοι ειρωνεύονται τα τραγούδια μου. Που τα βρίσκουν πολύ λάιτ και απλοϊκά, τα χαρακτηρίζουν «του συρμού». Ο κόσμος τα τραγουδάει ακόμα, αυτό έχει σημασία. Καθένας κάνει ό,τι μπορεί, όσο πιο έντιμα μπορεί, στις συνθήκες που του δίνει η εποχή του. Ας αποδείξουν οι νεότεροι ότι είναι καλύτεροι από εμάς. Αλλά, δυστυχώς, πολλοί βγαίνουν με την ταμπέλα «έντεχνος», ενώ στην πραγματικότητα είναι άτεχνοι. Με τον ίδιο τρόπο που συνήθως όσοι αυτοχαρακτηρίζονται προοδευτικοί είναι οι πιο συντηρητικοί…
Θυμώνω με τις θεωρίες συνωμοσίας που ακούγονται για την πανδημία. Με όσους πιστεύουν ότι μας το κάνουν επίτηδες για να μας κλείσουν μέσα, να μας βάλουν τσιπάκι και τα λοιπά. Πόσο ανεγκέφαλοι πια; Εγώ δεν ξεχνώ τους ανθρώπους που χάθηκαν, εκείνους που υπέφεραν στα νοσοκομεία, τον φόβο όλων μας, τις θυσίες που χρειάστηκε να κάνουμε. Λέγαμε στην καραντίνα ότι αυτή η περιπέτεια ίσως μας αλλάξει. Δεν θα μας αλλάξει. Όσοι ήταν ήδη ώριμοι παραμένουν ώριμοι, κι όσοι ήταν ανώριμοι έχουν τον ίδιο βαθμό ανωριμότητας. Ίσως μας χρειάζεται ένα πιο ισχυρό σοκ, το οποίο εύχομαι να μη βιώσουμε. Το μόνο σίγουρο είναι –έτσι το νιώθω, τουλάχιστον– πως η ανθρωπότητα είναι σε ένα μεταβατικό στάδιο, πως απογαλακτιζόμαστε από τις βεβαιότητές μας. Πού θα μας βγάλει όλο αυτό; Δεν ξέρω. Και δεν το λέω μόνο για τον κορωνοϊό…
Προπώληση εισιτηρίων: Ticketservices, Public, εκδοτήρια Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά.