Μολονότι λίγοι μήνες είχαν περάσει από την τελευταία μας συνάντηση, η Μαρίζα Ρίζου ακουγόταν διαφορετική. Σαν να ωρίμασε ξαφνικά. Καθόλου περίεργο. Στους πιο πολλούς από εμάς κάτι αντίστοιχο συμβαίνει: η πανδημία μάς φέρνει αντιμέτωπους με ολοένα και περισσότερες τεκτονικές αλλαγές εντός και εκτός μας. Πασχίζουμε να τις αντιμετωπίσουμε και, κυρίως, να τις «μεταβολίσουμε», ενεργοποιώντας δυνάμεις που μέχρι πρότινος δεν ξέραμε ότι διαθέταμε.
Αφορμή για την κουβέντα μας ήταν η μεγάλη συναυλία της στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, στις 30 Αυγούστου, με τραγούδια από το νέο της άλμπουμ «Πόσο βλάκας» (Walnut Entertainment), και όχι μόνο, με αγαπημένους συνεργάτες που της έλειψαν πολύ, «με φόρα και ανυπομονησία, με εξωστρέφεια και καλή αύρα, ώστε να κρατήσουμε αυτή τη μαγική ενέργεια φυλαχτό για τον επόμενο χειμώνα», όπως λέει η ίδια. Αλλά και με υπευθυνότητα: η συναυλία θα είναι αποκλειστικά για καθήμενους και η χρήση μάσκας είναι υποχρεωτική κατά την είσοδο και έξοδο από τον χώρο. Πώς αλλιώς να αντιμετωπίσει κανείς αυτό που ζούμε; Με τούτα και με τ’ άλλα, προσπαθώντας να ισορροπήσουμε ανάμεσα στην κρισιμότητα των περιστάσεων και την ανάγκη μας για λίγη ελαφράδα, ανάμεσα στην αγωνία μας για το αύριο και στην ακατανίκητη επιθυμία μας να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε, η συνέντευξη μας προέκυψε σαν πινγκ πονγκ. Και η Μαρίζα αποδείχθηκε δεινή παίκτρια.
Αυτό που ζούμε σε έχει μαλακώσει ή σε έχει σκληρύνει; Με έχει μαλακώσει. Μάλιστα με πέτυχε σε μια στιγμή βαθιάς ενδοσκόπησης, οπότε… ήρθε κι έδεσε. Ζορίστηκα και εξακολουθώ να ζορίζομαι, αλλά νιώθω ότι θα βγει σε καλό.
Φοβάσαι; Κι αν ναι, πώς ξορκίζεις τον φόβο; Φυσικά και φοβάμαι. Όμως με βοηθάει πολύ ο λογικός εαυτός μου, σε συνεργασία με αγαπημένους μου ανθρώπους.
Είναι πολυτέλεια η τέχνη εν μέσω πανδημίας; Όχι, βέβαια. Είναι λύτρωση και πολύ σημαντική διέξοδος ειδικά σε τέτοιες στιγμές.
Ως καλλιτέχνης ένιωσες πολίτης β’ κατηγορίας όσον αφορά το πώς αντιμετώπισε η πολιτεία τον κλάδο σας; Γενικά, προσπαθώ να μη βγάζω συμπεράσματα όταν κάτι βράζει. Θα προτιμούσα να μιλήσουμε γι’ αυτό έπειτα από ένα διάστημα, με καθαρότητα και ψυχραιμία. Αυτήν τη στιγμή δεν είναι καμία από τις δύο εδώ.
Μέσα από τα περισσότερα τραγούδια σου ερχόμαστε σε επαφή με ένα άτομο ματζόρε. Είσαι έτσι στην πραγματικότητα; Είμαι… όλα. Δυσκολεύομαι να αποδεχθώ πλήρως το σκοτεινό κομμάτι μου, αλλά νιώθω ότι θα ηρεμήσει η ψυχή μου όταν αυτό δεν θα είναι πια απειλητικό με κανέναν τρόπο.
Με δυο γονείς γιατρούς και αδερφή που εργάζεται στον τομέα της ψυχικής υγείας, ήταν για σένα επανάσταση να ασχοληθείς με τη μουσική; Δεν το έκανα για να επαναστατήσω, μάλλον ήταν μονόδρομος. Το δικό τους επαγγελματικό περιβάλλον δεν μου ήταν οικείο, αισθανόμουν παράξενη μέσα σε αυτό, και τώρα που συνεργάζομαι και κάνω παρέα με ομοίους μου όλα βγάζουν νόημα.
Αν δεν ήσουν τραγουδίστρια, τι θα έκανες; Θα έφτιαχνα νύχια! Ειλικρινά σού το λέω. Μου αρέσει πολύ και το κάνω με μεγάλη επιτυχία. Κυκλοφορώ πάντα με ένα βερνίκι στην τσάντα μου, μήπως χαλάσει το μανικιούρ μου και χρειάζεται επιδιόρθωση. (Γελάει.) Ή θα είχα δραστηριοποιηθεί στον τουριστικό τομέα: ένα μικρό ξενοδοχείο, ενοικιαζόμενα δωμάτια, κάτι τέτοιο.
Τι σε τραβάει περισσότερο σε έναν άνθρωπο την πρώτη φορά που θα τον γνωρίσεις; Το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός: είναι δύο στοιχεία που πολύ εκτιμώ, αλλά όχι το ένα χωρίς το άλλο. Το να κάνει κανείς χιούμορ για τους άλλους, αφήνοντας τον εαυτό του στο απυρόβλητο, λέει κάτι για τον χαρακτήρα του που δεν μου αρέσει. Και ο αυτοσαρκασμός, όμως, να είναι σε υγιή όρια. Να μη φτάνει στην ηττοπάθεια και την παραίτηση.
Και τι πρέπει να βρεις σε έναν άνθρωπο για να δεθείς μαζί του; Με υποχρέωσες, Τασούλα… Αυτό ψάχνω δυο χρόνια τώρα κάνοντας ψυχοθεραπεία, κι εσύ μου ζητάς να σου απαντήσω σε μια στιγμή; Δεν ξέρω ακόμα.
Τι θα άλλαζες στην εμφάνισή σου; Παλαιότερα θα σου έλεγα ότι έχω άσχημα πόδια, σαν μπουκάλες, και πως αν ξαναγεννιόμουν θα ήθελα να έχω υπέροχες γάμπες. Σήμερα δεν θα άλλαζα τίποτα!
Και στον χαρακτήρα σου; Επίσης τίποτα! Γιατί κάνω ένα ταξίδι που έχει φτιαχτεί για μένα και για κάποιον λόγο είναι έτσι όπως είναι. Άλλο που ζορίζομαι μερικές στιγμές…
Πότε και πού αισθάνθηκες πιο ευτυχισμένη αυτήν τη χρονιά; Εδώ που είμαι τώρα, στην Ίο. Με έναν καφέ, ένα βιβλίο και τη θάλασσα αισθάνομαι, έπειτα από πολύ καιρό, γαλήνη και ησυχία.
Τι μαγείρεψες πρόσφατα και για ποιον; Έχει περάσει τόσος καιρός που δεν θυμάμαι. Αν και στη διάρκεια της καραντίνας μαγείρευα πολύ.
Γιατί νιώθεις την ανάγκη να επαναλαμβάνεις στις συνεντεύξεις σου ότι δεν είναι αυτοσκοπός σου να γίνεις μητέρα; Γιατί πάντα με ρωτούν! Γιατί έχω μπει στα 34 και στο μυαλό του μέσου ανθρώπου το να αποκτήσω παιδί είναι κάτι που πρέπει να γίνει. Στο δικό μου μυαλό, ωστόσο, δεν είναι. Όχι ακόμα…
Είναι και θέμα τύχης ή μόνο ταλέντου να πετύχει κανείς; Αν δεν έχει κανείς την ατυχία να γεννηθεί σε μια χώρα όπως η Συρία, για παράδειγμα, ή σε μια οικογένεια όπου θα βιώσει τη βία ή ακόμα και την κακοποίηση, είναι θέμα προσωπικότητας. Πέρα από το τεχνικό κομμάτι –τη συνθετική ή τραγουδιστική επάρκεια, εν προκειμένω, για τη δική μου δουλειά–, η προσωπικότητά μας είναι που μας βάζει στον δρόμο που θα ακολουθήσουμε, στη ζωή που θα ζήσουμε.
Έχεις καταλήξει στο ποιο τραγούδι μπορεί να γίνει «κοινού αισθήματος»; Δεν έχω ιδέα. Έχω, όμως, παρατηρήσει πως όποτε γράφω ένα τραγούδι που με αφορά περισσότερο, που ακουμπά σ’ ένα δικό μου ψυχικό κομμάτι και φοβάμαι ότι δεν θα αφορά κανέναν άλλον, τελικά διαψεύδομαι: αφορά πολύ περισσότερους ακροατές.
Τι βρίσκεις πάνω στη σκηνή; Την απόλυτη εκτόνωση και τη σύνδεση με το παρόν.
Ποιο ήταν το πιο δύσκολο κοινό που έχεις αντιμετωπίσει έως τώρα; Έχω δύο παραδείγματα: μια συναυλία για φιλανθρωπικό σκοπό, για το Make a Wish, και άλλη μία στην Άρτα, σε ένα υπέροχο θερινό σινεμά. Τραγουδούσα, τους μιλούσα και εκείνοι με κοίταζαν ανέκφραστοι, σαν να είχαν πεθάνει μέσα τους. Σοκαριστική εμπειρία.
Ποιες είναι οι «ανάσες» σου; Οι άνθρωποί μου και η ομορφιά γύρω μου όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ.
Αν η Μαρίζα ήταν τραγούδι… Θα ήθελα να είμαι το σάουντρακ της «Αμελί» – δεν ξέρω αν είμαι.
Τρεις άνθρωποι που άλλαξαν τη ζωή σου (είτε τους συνάντησες είτε όχι)… Η Έλλα Φιτζέραλντ με την ασύγκριτη μουσικότητα και αντίληψή της, ο Φρανκ Σινάτρα με την απίστευτα γοητευτική, έξυπνη προσωπικότητά του την ώρα του λάιβ και η ψυχοθεραπεύτριά μου που με βοήθησε να ανοίξω μια πόρτα που δεν ήξερα καν πως υπήρχε.
Η Μαρίζα σε πέντε λέξεις… Πιο δυνατή απ’ όσο νομίζω.■
Info
Κυριακή 30 Αυγούστου, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, ώρα έναρξης: 21.30, προπώληση εισιτηρίων στο www.viva.gr