Όταν οι παρέες γράφουν ιστορία

Όταν οι παρέες γράφουν ιστορία

4' 47" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Πώς το ποδήλατο βουνού γίνεται σημείο αναφοράς για μια όμορφη περιπέτεια ενηλικίωσης στην καρδιά του Λεκανοπεδίου.

Στην αρχή έφτανε στ’ αυτιά μας μονάχα ο απόηχος μακρόσυρτων επευφημιών. Ο τόπος έβραζε, η καλοκαιρινή ραστώνη κάλυπτε αυτόν τον αχαρτογράφητο λόφο της Αθήνας με τους ακανόνιστους όγκους βράχων. Ποιος και γιατί να βρίσκεται εδώ τέτοια ώρα, όσο ο ήλιος ήταν ακόμα ψηλά; Στο βάθος μπορούσες, αν ήθελες, να ατενίσεις τα νερά του Σαρωνικού, να φανταστείς τις γεμάτες παραλίες, τα μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα. Εδώ ήταν ένας άλλος κόσμος· κάθε βήμα που έκανες ήσουν όλο και πιο σίγουρος γι’ αυτό.

Όσο προχωρούσαμε, ο αντίλαλος από τις φωνές των παιδιών δυνάμωνε, χρωματιζόταν από τους ευδιάκριτους ήχους κοφτών αλλά συγκεκριμένων λέξεων· φαίνεται ότι νωρίτερα είχαμε ακούσει σωστά, δεν μας είχε πειράξει η ζέστη. Μέχρι που ξαφνικά, από ένα μικρό ύψωμα, σηκώσαμε το βλέμμα και είδαμε την αυτοσχέδια πίστα: από την κορυφή μπορούσαμε να δούμε τρία ποδήλατα με τους τολμηρούς aναβάτες τους να κρέμονται πάνω από τα κεφάλια μας.  Ήταν έτοιμοι να ορμήσουν στη χωμάτινη κατηφόρα και να κάνουν το υπολογισμένο τους άλμα ανάμεσα σε δύο μικρές σπιθαμές γης. Η αδρεναλίνη κρατούσε για ελάχιστα δευτερόλεπτα, η πίστα δεν ήταν η πιο δύσκολη, αυτό το ήξεραν και οι λιγότερο μυημένοι στη «φάση» των νταμαριών, σε αυτήν την απόκοσμη έκταση που χωρίζει Ψυχικό και Γαλάτσι.

Όταν οι παρέες γράφουν ιστορία-1

Ο Σταύρος Κυριακόπουλος ανακάλυψε για πρώτη φορά τα Νταμάρια το 2009, με τη βοήθεια του αδελφού του.

Όταν τα ποδήλατα προσγειωθούν στο έδαφος, μια μικρή ομάδα φίλων, άλλοι καινούργιοι άλλοι παλιοί (όλοι, πάντως, με τα ταλαιπωρημένα δίκυκλά τους), θα τους υποδεχθεί με σφυρίγματα και πειράγματα. Η μεγάλη πλειοψηφία είναι έφηβοι από τις πιο απίθανες γειτονιές της Αθήνας. Φτάνουν εδώ μέσα από περίπλοκες διαδρομές, που περιλαμβάνουν οπωσδήποτε και το μετρό. Ωστόσο, εγώ πιάνω κουβέντα με τον Σταύρο Κυριακόπουλο, τον άτυπο «αρχηγό» αυτής της ιδιότυπης παρέας και έναν από τους ελάχιστους ενήλικες που συναντάω στον λόφο. Ο Σταύρος είναι 27 και, όπως μου λέει, «σκάβει» στα Νταμάρια από το 2009. «Σκάβεις;» ρωτάω επαναλαμβάνοντας τις λέξεις του σαν χαζός. «“Σκάβω” σημαίνει συνεισφέρω με τη δουλειά μου στη δημιουργία και αργότερα στη συντήρηση μιας πίστας». Ο Σταύρος μιλάει με μεγάλη σοβαρότητα για το θέμα, και είναι το σημείο που αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχω να κάνω με μια ακόμα παρέα ξέμπαρκων χαβαλέδων που ξεδίνουν με ριψοκίνδυνα άλματα. Όχι, δεν είναι αυτή η περίπτωση. Καθόλου.

Κώδικας αξιών

Σιγά σιγά ανακαλύπτω τον κώδικα της ομάδας, τις κοινές αξίες που μοιράζονται τα άτυπα μέλη της μέσα από τον σεβασμό και την αναγνώριση της δουλειάς του άλλου. «Δεν είμαστε εδώ μόνο για φιγούρες», μου λέει ένα άλλο παιδί που δεν προλαβαίνω να συγκρατήσω το όνομά του. Έχει φτάσει μέχρι εδώ από τη Βούλα. «Όποιος έρχεται μόνο για τα άλματα και δεν προσφέρει δουλειά για να γίνεται αυτός ο χώρος καλύτερος, σιγά σιγά αποβάλλεται, δεν του κάνουμε και δεν κάνει για μας», εξηγεί.

Όταν οι παρέες γράφουν ιστορία-2

Η αγάπη για το ποδήλατο είναι ο συνδετικός κρίκος για μια παρέα παιδιών που ανακαλύπτουν τη χαρά μιας αστικής «κοινότητας».

Υπάρχει, δηλαδή, κάποιο κοινό όραμα πίσω από το «σκάψιμο», γυρίζω στον Σταύρο, ο οποίος έχει μόλις επιχειρήσει άλμα στην πλέον δύσκολη πίστα των Νταμαριών. Ευτυχώς, εμείς βλέπουμε μόνο τον εντυπωσιακό στροβιλισμό του στον αέρα και όχι την προσγείωσή του. Ναι, ο αμύητος θεατής, δηλαδή εγώ, χάνω για λίγο την ανάσα μου κάθε φορά που ένα παιδί παίρνει φόρα για το πιο απαιτητικό άλμα, ενώ στο βάθος απλώνονται καθησυχαστικά τα βόρεια προάστια και ο ορεινός όγκος της Πεντέλης. Αλλά ο Σταύρος επιστρέφει σώος και αβλαβής, τίποτα δεν πηγαίνει στραβά με κανέναν. Όλοι είναι εξοπλισμένοι με κράνη, επιγονατίδες, τηρούνται αυστηρά όλα τα μέτρα ασφαλείας. «Όσα χρόνια είμαστε στα Νταμάρια, ποτέ μα ποτέ δεν υπήρξε επικοινωνία με κάποιον επίσημο φορέα, όλα έγιναν με τα χέρια μας», μου λέει με υπερηφάνεια. «Πέτρες, χώμα, σκάψιμο είναι δικός μας ιδρώτας, ακόμα και τα εργαλεία είναι πληρωμένα από εμάς». Τον ρωτάω αν γνωρίζει ότι ο χώρος είναι τυπικά ιδιωτικός, επομένως τα περιθώρια παρέμβασης εκ των πραγμάτων περιορισμένα. Ναι, το καταλαβαίνει, αλλά του φαίνεται αδιανόητο γιατί δεν μπορούν να συνεννοηθούν η τοπική αυτοδιοίκηση και ο νόμιμος ιδιοκτήτης για να φτιαχτεί κάτι πραγματικά όμορφο και χρήσιμο για την πόλη. «Θα ήταν κάτι το πρωτοποριακό να μπουν στη μέση επίσημοι φορείς και να δημιουργηθεί ένα πρότυπο πάρκο για το ποδήλατο, όπως υπάρχουν αντίστοιχα γήπεδα ποδοσφαίρου και μπάσκετ».

Το μαντρί με τα πρόβατα που έγινε πίστα

Με την ευκαιρία τον ρωτάω τι θυμάται από τα Νταμάρια όταν ξεκινούσε να έρχεται εδώ. «Εδώ που βρισκόμαστε τώρα», μου εξηγεί, «υπήρχε μόνο ένα μαντρί με πρόβατα». Ο Σταύρος και οι φίλοι του μου αφηγούνται περιστατικά με έναν δύστροπο τσοπάνη, ο οποίος τους κυνήγαγε γιατί προφανώς τού κατέστρεφαν την ησυχία. Η παρέα των Νταμαριών υπήρχε πριν από την πρώτη, υποτυπώδη πίστα που φτιάχτηκε στο κάτω μέρος, εκεί όπου σήμερα συναντάμε μια αλάνα προς την πλευρά του Παλαιού Ψυχικού και κάνουν βόλτες με ποδήλατα μικρότερα σε ηλικία παιδιά. «Σιγά σιγά πήραμε θάρρος και σκεφτήκαμε γιατί να μη δοκιμάσουμε και πιο πάνω; Θέλαμε να φτιάξουμε κανονικές πίστες για άλματα, με βάση όσα βλέπαμε στο Ίντερνετ, γιατί κανείς άλλος δεν θα το έκανε για λογαριασμό μας».

Όταν οι παρέες γράφουν ιστορία-3

Όταν λέω στον Σταύρο ότι εγώ δεν βλέπω 10 πιτσιρικάδες να κάνουν το κέφι τους αλλά μια συνειδητοποιημένη κοινότητα, κουνάει σκεφτικός το κεφάλι του. «Νομίζω ότι είμαστε ακόμα μακριά από αυτό που λέτε. Σίγουρα η καραντίνα βοήθησε να έρθουν περισσότεροι στα Νταμάρια και να τα γνωρίσουν, να εκτιμήσουν το τοπίο και όσα έχει να προσφέρει. Αυτό ισχύει και για την ιστορία με το ποδήλατο. Δυστυχώς, αυτοί που απλά απολαμβάνουν τα άλματα είναι περισσότεροι από αυτούς που και απολαμβάνουν αλλά και βοηθούν στις δουλειές που πρέπει να γίνουν. Αλλά ναι, πιστεύουμε πάντα στο καλύτερο· δεν υποχρεώνουμε κανέναν, αλλά ναι, θέλουμε και χέρια για όσα γίνονται για να απολαύσεις διαδοχικά άλματα με τους φίλους σου ένα ωραίο καλοκαιρινό απόγευμα, όπως το σημερινό». ■

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή