Κάποια κορίτσια φοράνε ποδιές, όπως βλέπουμε, και είναι λογικό, καθώς η φωτογραφία τραβήχτηκε πριν από 41 χρόνια στο σχολείο ενός χωριού στον νομό Λασιθίου, δηλαδή τρία χρόνια πριν ο υπουργός Παιδείας Λευτέρης Βερυβάκης προχωρήσει στη διά νόμου κατάργησή τους.
Ας υποθέσουμε τώρα ότι τα παιδιά της φωτογραφίας είναι περίπου δέκα χρονών. Αυτό σημαίνει ότι σήμερα είναι γύρω στα πενήντα και πιθανόν γονείς που πρέπει να φροντίσουν ώστε αύριο το πρωί τα παιδιά τους να εμφανιστούν στο πρώτο κουδούνι φορώντας όχι ποδιά, προφανώς, αλλά μάσκα. Το μέτρο δεν είναι ευχάριστο, αλλά είναι αναγκαίο, και η τρομερή φασαρία που έχει προκληθεί γύρω από το ζήτημα μοιάζει τουλάχιστον υπερβολική. Όπως υπερβολική ήταν και η συζήτηση για το αν ήταν σωστή η απόφαση για την κατάργηση της ποδιάς.
Ας επιστρέψουμε, όμως, στα παιδιά της φωτογραφίας. Δεν έχουν ξεφορτωθεί ακόμα εντελώς τις ποδιές, αλλά τουλάχιστον απολαμβάνουν τους καρπούς μιας, τότε ακόμα, φρέσκιας και σημαντικής μεταρρύθμισης: τρία χρόνια νωρίτερα, με απόφαση του υπουργού Παιδείας Γεωργίου Ράλλη, η δημοτική γλώσσα είχε αντικαταστήσει στις σχολικές αίθουσες την καθαρεύουσα. Και τότε ακολούθησε μια τεράστια συζήτηση και, αν ψάξετε λίγο στο ίντερνετ, θα δείτε ότι με έναν τρόπο συνεχίζεται ακόμα.
Γενικά το σχολείο γεννά κάθε τόσο ζητήματα, άλλα σημαντικά και άλλα ασήμαντα. Σπανιότερα συζητιούνται τα καθημερινά προβλήματα των σχολείων (θλιβερές υποδομές, ελλείψεις στο εκπαιδευτικό προσωπικό κ.ά.) και σπανιότατα θίγεται το ότι ο μέσος μαθητής ενός ελληνικού σχολείου περνάει δώδεκα χρόνια ακροβατώντας ανάμεσα στην πλήξη, στην καταπίεση και (ευτυχώς) στον χαβαλέ. Η γκριμάτσα του κοριτσιού με την καρό φούστα τα λέει όλα. ■