Οι εννέα που θα χρηματοδοτηθούν για τα καταφύγια αδέσποτων.
Όπως συμβαίνει πάντα όταν υπάρχει προσφορά κονδυλίων για οποιαδήποτε δράση από το ελληνικό Δημόσιο, αλλά η απορρόφησή τους και η διάχυσή τους στην κοινωνία είναι πολύ κάτω του αναμενόμενου, ο ένας ρίχνει το φταίξιμο στον άλλον. Από τη μία πλευρά, «οι αιτούμενοι δεν πληρούσαν τα κριτήρια, δεν συμπλήρωσαν σωστά τις αιτήσεις, δεν κινήθηκαν έγκαιρα». Από την άλλη πλευρά, τα υπουργεία «προβάλλουν περιττά κωλύματα, δεν διευκολύνουν τη διαδικασία, μας πνίγουν στη γραφειοκρατία και στη χαρτούρα». Δεν έχω καταλάβει ακόμα ποιος είναι υπεύθυνος. Μπορεί να ισχύει ο χρυσός κανόνας και να φταίνε όλοι το ίδιο.
Εκείνο που ξέρω είναι ότι το πρόγραμμα «Φιλόδημος ΙΙ» τρέχει εδώ και μήνες, ο κορωνοϊός δεν μπορεί να είναι η δικαιολογία για όλες τις αστοχίες και μέχρι στιγμής οι δήμοι που έχουν προκριθεί για να χρηματοδοτηθούν για την «κατασκευή, επισκευή, συντήρηση και εξοπλισμό εγκαταστάσεων καταφυγίων αδέσποτων ζώων συντροφιάς» είναι εννέα. Πρόκειται για τους δήμους Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Ραφήνας – Πικερμίου, Βόλου, Μυτιλήνης, Αγιάς, Ηλίδας, Αμυνταίου και Νέας Προποντίδας. Το ποσό που είχε υπολογιστεί ότι θα εκταμιευθεί μέχρι την πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου ήταν μόλις 4.352.236,53 ευρώ. Ευτυχώς δηλαδή που ζητούσαμε υπέρβαση του ορίου των 15 εκατομμυρίων γιατί δεν θα επαρκούσαν! Ούτε ενδεκάδα για το γήπεδο δεν καταφέραμε να φτιάξουμε.
Ένας φίλος που ασχολείται επισταμένα με το ζήτημα μου λέει ότι «από το υπουργείο έχουν περιπλέξει επίτηδες τη διαδικασία, για να σταγονομετρούνται οι εγκρίσεις και η εκταμίευση». Αρνούμαι να το πιστέψω. Για να το κάνω, θα πρέπει να δεχτώ ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι των εννέα δήμων που κατάφεραν να ενταχθούν στο πρόγραμμα κατέχουν κάποια ιδιαίτερη δεξιότητα αντιμετώπισης της ελληνικής γραφειοκρατίας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά δεν καταδέχτηκαν να τη μοιραστούν με τους ανά την επικράτεια συναδέλφους τους. Ή ότι όλοι όσοι επιφορτίστηκαν με το ζήτημα στους υπόλοιπους 323 δήμους της χώρας αδιαφόρησαν. Ή είναι ακατάλληλοι για τη δουλειά τους. Ή δεν ξέρουν να σηκώσουν ένα τηλέφωνο, να πάρουν τον αρμόδιο αντιδήμαρχο της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης ή της Αγιάς και να ζητήσουν βοήθεια. Ή όλα τα παραπάνω.
Εκείνο που ξέρω επίσης είναι ότι όσο αυτή η υπόθεση σέρνεται στα συρτάρια της κεντρικής και τοπικής αυτοδιοίκησης, τόσο ευκολότερο θα είναι για όσους επιλέγουν διαφορετικές λύσεις «διάσωσης» των αδέσποτων να προπαγανδίζουν το «τέλος της υιοθεσίας», μια καινούργια επινόηση για την αιτιολόγηση της παράνομης πώλησης ζώων στο εξωτερικό – παράνομης όχι μόνο επειδή δεν τους ανήκουν, αλλά και επειδή γίνεται χωρίς σεβασμό στην κείμενη νομοθεσία περί εμπορικών εξαγωγών (ξέρετε, ΦΠΑ, φόροι, μητρώο επαγγελματιών) και στην ουσία κινεί μαύρο χρήμα.
Αλλά, βέβαια, το μαύρο χρήμα είναι το πιο καλολαδωμένο γρανάζι της ελληνικής οικονομίας. Με την παραοικονομία να εξασφαλίζει πάνω και από το 20% του ΑΕΠ στη χώρα και τις απόπειρες πάταξής της να αποφέρουν πενιχρά (και συχνά τραγελαφικά) αποτελέσματα, ίσως κάποιοι δήμαρχοι να το σκέφτονται κι έτσι: και αφορολόγητο εισόδημα στην τσέπη των πολιτών τους, για να τονωθεί και η τοπική οικονομία, και απαλλαγή από την ευθύνη της διαχείρισης των αδέσποτων που, όπως και να το κάνουμε, είναι πάντα ένα ζήτημα που θα διχάζει τις τοπικές κοινωνίες, άρα πάντα ένας περιττός πονοκέφαλος.
Και έτσι, οι εννέα που θα φτιάξουν τελικά τα καταφύγια ίσως να μη φαντάζουν πια αδικαιολόγητα ολίγοι.■