Διαφορές και ομοιότητες ανάμεσα σε ένα αεροπορικό ταξίδι το 1967 και σήμερα.
Το φαγητό φαίνεται θαυμάσιο, το σέρβις υψηλής ποιότητας, αλλά και οι επιβάτες είναι κεφάτοι, απολαμβάνουν την εμπειρία της πτήσης, ντυμένοι στην τρίχα και με προσεγμένα χτενίσματα – μοιάζουν μάλιστα όλοι μιας κάποιας οικονομικής επιφάνειας και μάλλον είναι, καθώς βρισκόμαστε στο 1967, όταν ακόμα το κόστος του εισιτηρίου αντιστοιχούσε σε ένα σημαντικό ποσοστό του μέσου μηνιαίου μισθού.
Φαίνεται, επίσης, ότι οι εικονιζόμενοι αισθάνονται πολύ άνετα, σαν να βρίσκονται στο αγαπημένο τους εστιατόριο, και απόλυτα ασφαλείς στον αέρα. Δικαίως, έως έναν βαθμό. Μια πτήση την εποχή εκείνη ήταν λιγότερο ασφαλής από ό,τι σήμερα, αλλά αρκετά πιο ασφαλής από ό,τι στο παρελθόν. Για την ακρίβεια, ήταν τα χρόνια εκείνα στη δεκαετία του ’60, τη «χρυσή εποχή του αεροπορικού ταξιδιού», όταν άρχισε να βελτιώνεται σημαντικά η αναλογία πτήσεων-ατυχημάτων. Το αεροπλάνο καθιερώθηκε (ευτυχώς) λιγότερο για την πολυτέλεια στον αέρα και περισσότερο ως το ασφαλέστερο μέσο μεταφοράς.
Το ασφαλέστερο, πάντως, δεν σημαίνει απόλυτα ασφαλές. Μας το υπενθύμισε προ ημερών η έκθεση των συμπερασμάτων του αμερικανικού Κογκρέσου σχετικά με τις τραγωδίες των δύο Boeing 737 Max στην Ινδονησία και στην Αιθιοπία το 2018 και το 2019. Η έκθεση έκανε λόγο για «μια σειρά ελαττωματικών τεχνικών υποθέσεων» και για «έλλειψη διαφάνειας» από την πλευρά της Boeing, και για «ανεπαρκή εποπτεία» από την πλευρά της Ομοσπονδιακής Διοίκησης Αεροπορίας (FAA). ■