Πανευρωπαϊκή έρευνα καταγράφει αντιδράσεις και απόψεις γονέων και παιδιών.
Τις πρώιμες και ύστερες αντιδράσεις των μελών μιας οικογένειας με την υποδοχή ενός σκύλου στο σπίτι εξέτασε πρόσφατη πανευρωπαϊκή έρευνα, με ενδιαφέροντα αποτελέσματα.
Σύμφωνα με τα ευρήματά της, λοιπόν, το 36% των γονέων είναι «μάλλον αρνητικό» στην αρχή. Το ποσοστό αυτό βυθίζεται σημαντικά στο μόλις 9% μετά το πρώτο τρίμηνο. Αυτό ισχύει και στις περιπτώσεις όπου το νέο τετράποδο μέλος της οικογένειας εμφανίζεται απροειδοποίητα (συνήθως από τα αρσενικά παιδιά που υιοθετούν χωρίς προηγούμενη έγκριση ένα αδέσποτο), αλλά και στις περιπτώσεις όπου η απόφαση είναι ομόφωνη (αλλά στην πραγματικότητα με επιφύλαξη από τις μαμάδες που ανησυχούν περισσότερο, όχι για το αν ένας σκύλος θα αναστατώσει την ευταξία του σπιτιού, αλλά για το ποιος θα επιβαρυνθεί τελικά με τη συντήρησή του).
Αυτά, τα ολίγον ανιαρά, από το πρώτο σκέλος του ερωτηματολογίου. Το δεύτερο σκέλος όμως έχει όλο το «ζουμί». Γιατί εδώ τέσσερις ηλικιακές ομάδες κλήθηκαν να απαντήσουν στο ερώτημα: «Tι πιστεύετε ότι πιστεύει ο σκύλος σας για σας»!
Στην πρώτη ομάδα και στις ηλικίες 7-14 η απάντηση ήταν σχεδόν ομόφωνη: τα μικρά παιδιά πιστεύουν ότι ο σκύλος τους «τους αγαπάει», «τους βλέπει σαν τα μεγαλύτερα αδέρφια του», «χαίρεται να παίζει μαζί τους».
Στη δεύτερη ομάδα, 15-25, οι απαντήσεις ποικίλλουν περισσότερο. Εδώ, ένα ποσοστό κοντά στο ένα τρίτο των ερωτηθέντων απαντά «καταλαβαίνει ότι εξαρτάται από μένα» και «με έχει ανάγκη».
Η τρίτη και η τέταρτη ομάδα, των νέων ενηλίκων και του ηλικιακού φάσματος που αφορά μόνο τους γονείς, απεμπολεί σχεδόν ολοκληρωτικά (σε ποσοστό 79%) το αφήγημα της άδολης αγάπης και αφοσίωσης. Οι απαντήσεις που προτίμησαν σχετίζονταν περισσότερο με την ερμηνεία του συμφέροντος και της ανάγκης, ενώ ένα μικρότερο ποσοστό επέλεξε ακόμα και την απάντηση «μας εκμεταλλεύεται»…
Και εδώ, στον συνδυασμό των δύο σκελών της έρευνας, βρίσκεται το παράδοξο! Οι «μεγάλοι», αυτοί που είναι πιο απρόθυμοι εξαρχής στην υποδοχή ενός σκύλου στο σπίτι αλλά συμβιβάζονται γρήγορα με την παρουσία του, δεν παύουν να πιστεύουν ότι η συμβίωση με ένα ζώο στην οικογένεια είναι μια απλή σχέση δούναι και λαβείν που ωφελεί περισσότερο τα παιδιά τους απ’ ό,τι τους ίδιους.
Τα παιδιά από την άλλη ενθουσιάζονται αμέσως, αλλά πολύ συχνά χάνουν το ενδιαφέρον τους λόγω της μετάβασής τους στην εφηβεία, όπου αποκτούν άλλους στόχους (που έχουν να κάνουν κυρίως με το ερωτικό παιχνίδι και την ανάγκη ενσωμάτωσης σε μια ομάδα ομοίων, αυτό που οι ψυχολόγοι ονομάζουν peer pressure και που ευθύνεται για τις περισσότερες ανοησίες που κάναμε ως έφηβοι).
Ωστόσο, παρότι οι γονείς της οικογένειας μένουν ουσιαστικά μόνοι προστάτες, σύντροφοι και κηδεμόνες του σκύλου, ο συγκινησιακός τους κόσμος είναι πλέον τόσο μουδιασμένος, ώστε να μην είναι σε θέση να απολαύσουν ολόκληρη την παλέτα των συναισθημάτων που προσφέρει η συμβίωση με ένα ζώο. Ακόμα κι αν «εξαρτάται από αυτούς για την επιβίωσή του».
Και αυτό συμβαίνει κυρίως στις οικογένειες. Για τους ανθρώπους που ζουν μόνοι με έναν σκύλο, η σύνδεση με το ζώο που τους συντροφεύει είναι παγιωμένη εξαρχής και δεν μεταβάλλεται μέχρι το τέλος.
Λέτε γι’ αυτό το γνωστό απόφθεγμα να λέει «σκύλος, ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου» και όχι «των ανθρώπων»;■