«Δεν κατάφερα να δω ούτε το πρώτο επεισόδιο μέχρι το τέλος», μου είπε η φίλη μου καθώς ανεβαίναμε βιαστικά αλλά νυσταγμένα την ανηφόρα που οδηγεί στο σχολείο των παιδιών μας. «Οκ, όμορφο, ευχάριστο, αλλά τρομερά βαρετό. Με πήρε ο ύπνος πριν τα 25 λεπτά.» Η ώρα είναι 7.45 το πρωί κι είμαστε ήδη μια ώρα ξύπνιες. Έχουμε ήδη πάει τα τετράχρονα στο προνήπιο άβαφτες, με κολάν και τι-σερτ που εμένα έχει και τρύπα, οπότε το ότι ο ύπνος την πήρε μπροστά στο λαπτοπ πριν καν πάει 11 χθες βράδυ δεν είναι έκπληξη. Ξανανεβαίνουμε την ανηφόρα γιατί όπως μας ενημέρωσαν οι δασκάλες το πρώτο κρούσμα ψείρας έχει σκάσει στο σχολείο κι επιστρέφουμε μπρος πίσω, πριν προλάβουμε να πιούμε μια γουλιά καφέ, για να ψεκάσουμε τις κόρες μας αντιψειρικό, πριν ξεκινήσουμε την τηλεργασία μας από λάπτοπ που σιγά σιγά τα φτύνουν, με αργό ίντερνετ, καθισμένες σε άβολες καρέκλες κουζίνας, προσπαθώντας να απομονώσουμε το κομπρεσέρ από την ανακαίνιση του τρίτου ορόφου.
Αν δεν έχετε καταλάβει ήδη για τι πράγμα μιλάει η συνοδοιπόρος μου σε αυτή τη ανηφόρα, πρόκειται για το Emily in Paris, τη νέα νετφλιξική μανία που τρένταρε όλο το Σαββατοκύριακο στην Ελλάδα και συζητιέται σε όλο τον κόσμο. Τη νέα σειρά του Darren Star, δημιουργού των Μπέβερλι Χιλς 90210, Melrose Place και Sex & the City, για μια αμερικανίδα millenial social media manager σε μεγάλη διαφημιστική που μετακομίζει στο Παρίσι για δουλειά και παραλλήλως βρίσκει τον έρωτα.
STEPHANIE BRANCHU/NETFLIX © 2020
Σε λιγότερα από 25 λεπτά, πριν καν πάρει ο ύπνος τη φίλη μου, έχει προλάβει να στριμώξει περισσότερα στερεότυπα από όσα μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι χωράνε. Οι Γάλλοι (και πιθανότατα στο αμερικανικό μυαλό όλοι οι Ευρωπαίοι) μέσω χαρακτήρων-καρικατούρα, με συχνά πολύ κακές ερμηνείες, παρουσιάζονται αγενείς, σεξιστές, τεμπέληδες, ψιλοβρώμικοι, μανιώδεις καπνιστές που ανάβουν τσιγάρα σε κλειστούς χώρους και ενίοτε τα σβήνουν στη μοκέτα, οριακά τριτοκοσμικοί δηλαδή, σνομπ και μοχθηροί απέναντι σε όλους και σε όλα.
Η ιστορία περιγράφει μια ζωή (αυτή της πρωταγωνίστριας Λίλι Κόλινς/Εμιλι Κούπερ) εντελώς απίθανη, οριακά επιστημονικής φαντασίας, όπου μπαίνεις σε ένα ατελιέ και μιλάς απευθείας στον αντίστοιχο φανταστικό Πιερ Καρντέν ή συναντάς σε μια γκαλερί τον κληρονόμο των Χίλτον και σε πέντε λεπτά και με τρεις σπιρτόζικες ατάκες έχεις αναλάβει το ακάουντ του. Παραλλήλως το Παρίσι παρουσιάζεται σαν μια πόλη-όνειρο, αψεγάδιαστη, πεντακάθαρη, φωτεινή σε κάθε γωνία, απροβλημάτιστη, όπως κι η ζωή κι ο πλανήτης γενικότερα. Το κρασί ρέει άφθονο, τα κρουασάν είναι πάντα ζεστά, τα ρούχα πάντα μοδάτα, οι μπερέδες πάντα στη θέση τους και κάθε τρεις και λίγο στη θέα οποιουδήποτε αντικειμένου στην οθόνη, σου ‘ρχεται να ρωτήσεις «τιμούλα;»
CAROLE BETHUEL/NETFLIX © 2020
Όλα αυτά θα ήταν OK, όλα αυτά ΗΤΑΝ OK πριν κάποια χρόνια. Όταν ο Σταρ έφτιαχνε τις σειρές με τις οποίες μεγαλώσαμε και τώρα ενίοτε νοσταλγούμε για το πώς μας έκαναν να νιώθουμε. Είναι η ποιότητά τους που τις έκανε αγαπημένες; Όχι, συνήθως ήταν σαχλές και στερεοτυπικές, αλλά μας έκαναν να ξεχνιόμαστε, να ξεφεύγουμε από την πραγματικότητα.
Ο κόσμος ήταν διαφορετικός, κι εμείς ήμασταν άλλοι. Φταίει που μεγαλώσαμε κι η απάντηση είναι ένα λιτό OK boomer, ή μήπως μεσολάβησαν τόσα έκτοτε που οι καιροί πια δεν σηκώνουν τόση αφέλεια, τόσα στερεότυπα, τόση ευκολία, τόση χαζοχαρουμενιά; Γιατί το να είσαι λίγο μετά τα 40, να έχεις κάνει παιδιά, να αντιμετωπίζεις στη μέση ηλικία τη μεγαλύτερη πανδημία του πλανήτη της οποίας οι ευπαθείς ομάδες δεν αφορούν πια μόνο τους γονείς σου, αλλά οριακά αγγίζουν κι εσένα, να μην αφήνεις τα παιδιά σου να αγγίξουν τους φίλους και τους παππούδες τους, να φοβάσαι να βγεις για ένα ποτό για να μην κολλήσεις ή γιατί ξέρεις ότι δε θα μείνει ούτε ευρώ στο τέλος του μήνα, να υφίστασαι αυτή την κρίση, σερί μετά τα 10 προηγούμενα χρόνια της άλλης κρίσης που σου στέρησε ό,τι φιλοδοξία είχες όχι μόνο οικονομική, αλλά και επαγγελματική και κοινωνική και έσπασε τη ζωή σου στη μέση, διέλυσε όλα τα πιθανά όνειρα για τα οποία είχες ήδη δουλέψει σκληρά και νομιμοποιούσουν να περιμένεις να ευωδοθούν, είναι αρκετά για να νιώσεις ότι το Emily in Paris σε τρολάρει, ακόμα κι αν δεν είσαι Γάλλος.
Πιθανολογώ πως το ίδιο νιώθει κι ένας πραγματικός millennial, που αντίθετα από την Έμιλι στο Παρίσι ή σε οποιαδήποτε άλλη πόλη, δεν πρόλαβε καν να κάνει τέτοια όνειρα, μεγάλωσε μέσα στην κρίση, τίποτα δεν του ήρθε στο πιάτο, το μόνο για το οποίο δούλεψε σκληρά είναι να επιβιώσει, κι αν για κάτι έχει να περηφανεύεται είναι πως κατάφερε να μην πέφτει πια με τόση ευκολία σε τόσα χυδαία στερεότυπα, όπως αυτά που παρακολουθεί ενεός στην οθόνη του τώρα.
Στόχος, είμαι σίγουρη, ήταν να χαλαρώσουμε. Να χαζέψουμε ρούχα, τοπία, ωραίους άντρες και γυναίκες, να ξεχάσουμε τα βαριά που μας συμβαίνουν, να πάρουμε ένα happy end για αλλαγή. Παρότι παρακολούθησα τη σειρά ευχάριστα, δεν χαλάρωσα. Αντιθέτως νευρίασα -με τον τρόπο που νευριάζεις με έναν αφελή ο οποίος την ώρα που ο κόσμος καίγεται εκείνος αρμενίζει. Και ξαφνικά, μέσα σε αυτούς του σκληρούς καιρούς, αντί αυτό το όνειρο να μοιάζει ευχάριστο και ελπιδοφόρο, έγινε απλώς αβάσταχτο. Γιατί την ώρα που προσπαθεί με κάθε τρόπο να σε κάνει να ξεφύγεις από την πραγματικότητα, εσύ ξέρεις πια πολύ καλά την αλήθεια: Ότι δεν μπορείς ποτέ να ξεφύγεις από την πραγματικότητα.