Αυτό που κανείς δεν έπρεπε να χάσει

Αυτό που κανείς δεν έπρεπε να χάσει

1' 5" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Την άνοιξη του 1987, οι Ναπολιτάνοι βγήκαν στους δρόμους. Η ομάδα της πόλης είχε κατακτήσει για πρώτη φορά το πρωτάθλημα, και αυτό ήταν ένας θρίαμβος πολυσήμαντος, που ξεπερνούσε την αγνή ποδοσφαιρική ευτυχία. Δεν ήταν απλοί πανηγυρισμοί. Ήταν ένα ξέσπασμα. Ήταν η ευκαιρία μιας γενιάς να νιώσει για πρώτη φορά ευλογημένη, να βγει για λίγο από τη σκιά της φτώχειας, της μαφίας, του ιταλικού βορρά. Ήταν η μεγάλη στιγμή μιας ολόκληρης πόλης και ήταν επίσης η στιγμή της στέψης του νέου βασιλιά. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν 26 ετών τότε και όλη η πόλη ορκιζόταν στο όνομά του. Υπάρχει ένα πλάνο στο σπουδαίο ντοκιμαντέρ του Ασίφ Καπάντια («Maradona», 2019) με πλάνα από τη νύχτα εκείνη των πανηγυρισμών, ένα πλάνο που δείχνει τον τοίχο του νεκροταφείου της πόλης, όπου κάποιος είχε γράψει το εξής: «Να ξέρατε τι χάσατε». Αυτό υπήρξε ο Μαραντόνα για τη Νάπολη. Αυτό που κανείς δεν έπρεπε να χάσει. 

Η συνέχεια για τον ίδιο είναι γνωστή. Ναρκωτικά, καβγάδες, απαξίωση. Ο λαϊκός ήρωας αποκαθηλώθηκε, παραδόθηκε στις αδυναμίες του και έγινε μια εκκεντρική και δυσάρεστη φιγούρα, πολύ μακρινή από το πρόσωπο της φωτογραφίας, όταν τα πιτσιρίκια της πόλης τον κυνηγούσαν νυχθημερόν για ένα αυτόγραφο έξω από το σπίτι του και γύρω από το γήπεδο. Στις 30 του μήνα κλείνει τα 60 του χρόνια. Αγνώριστος, χαμένος. Να ήξερε μόνο τι έχασε. ■

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή