Επαγγελματίες φιλόζωοι, πολιτικάντηδες και η διαχείριση των αδέσποτων.
Τίτλος δανεισμένος από το σχεδόν ομώνυμο διήγημα του Στίβεν Κινγκ για μια υπόθεση πολύ πιο ασυνάρτητη από το δημιούργημα του σπουδαίου συγγραφέα, αλλά σίγουρα το ίδιο νοσηρή.
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, σχεδόν φτάσαμε στο ποθούμενο. Η κυβέρνηση εξετάζει σοβαρά τη μετατροπή του αδικήματος κακοποίησης ζώων σε κακούργημα, η «αστυνομία ζώων» συζητείται ξανά και όλοι προσπαθούν να κορφολογήσουν ένα κομματάκι από τις δάφνες.
Φιλοζωικά σωματεία, παρατρεχάμενοι κλακαδόροι πολιτικών προσώπων, ακόμα κι εγώ θα μπορούσα να διεκδικήσω τα εύσημα, μια και για αστυνομία ζώων έγραψα το 1998, αλλά δεν θα το κάνω, γιατί δεν είναι δα και καμιά παρθενογεννημένη ιδέα! Για την ακρίβεια, κι εγώ την είδα σε ένα αμερικανικό ντοκιμαντέρ που παρακολούθησα τυχαία στο φέρι για Βενετία και είπα «να κάτι που χρειάζεται στην Ελλάδα». Σιγά την προφητεία…
Την ίδια στιγμή, και ενώ όλοι κάνουν πως δεν ξέρουν ότι για να γίνει ένας νόμος πρέπει πρώτα να κυρωθεί από την πλειοψηφία της Βουλής (όχι τόσο σιγουράκι όσο ακούγεται), άνθρωποι που ξέρω και εκτιμώ διατυπώνουν τις έντονες αντιδράσεις τους, φοβούμενοι ότι έτσι παραβιάζεται η Αρχή της Αναλογικότητας. Αν θέλετε τη γνώμη μου, ναι, εφ’ όσον «πάντων χρημάτων μέτρον εστίν άνθρωπος», αλλά και όχι, αν σκεφτεί κανείς πως, από την εποχή που τα ζώα ήταν «πράματα» που πετάγαμε όταν εξαντλούσαν τη χρησιμότητά τους, έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι. Και ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Μάκης Βορίδης, βρίσκεται μία στην εύνοια και μία στα αζήτητα των φιλόζωων που είναι «στα πράγματα».
Από τη μία πλευρά χαίρονται με την πρόταση νόμου. Από την άλλη, τον έχουν στην μπούκα. Αναρωτιόμουν γιατί, αλλά με λίγο σκάψιμο στα ανομολόγητα του ίντερνετ νομίζω ότι βρήκα την απάντηση: Λίγο το ότι ο υπουργός έχει στηρίξει τους γουνεμπόρους, λίγο το ότι δεν κυνηγάει τους κυνηγούς όσο θα ήθελαν αντισπισιστές, βίγκαν και άλλοι πρωτοπόροι της μετακαντιανής ηθικής που βδελύσσονται την επικυριαρχία του ανθρώπινου είδους, αλλά πολύ περισσότερο γιατί δεν τους παραδίδει τα ζώα συντροφιάς.
Γιατί, βλέπετε, οι φιλόζωοι που είναι «στα πράγματα» πιστεύουν ακράδαντα ότι το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, αυτό που έχει στην αρμοδιότητά του τις κτηνιατρικές υπηρεσίες, αυτές που είναι κατεξοχήν υπεύθυνες για τα ζώα (συντροφιάς, οικόσιτα και άγρια), δεν είναι κατ’ ανάγκην αρμόδιο να ασχολείται με τα αδέσποτα – όπως συμβαίνει πανταχού της Γης. Αντ’ αυτού, αρμόδιο είναι το Υπουργείο Εσωτερικών. Γιατί; Αναρωτιέμαι κι εγώ. Αν μη τι άλλο, θα περίμενα να ευνοούν περισσότερο το Υπουργείο Εξωτερικών, μια και οι δοσοληψίες με το εξωτερικό είναι μία από τις πολλές αρετές τους.
Κάπως έτσι έχει το προαναγγελθέν μπάχαλο. Πολιτικάντικες λυκοφιλίες, προεκλογικές κολεγιές και μια διαμάχη που έχει ως κύριο διακύβευμα την οριστική επικράτηση. Με πρωταγωνιστές κάθε καρυδιάς καρύδι. Φρικιά, νεροκουβαλητές της εξουσίας, σοσιαλμιντιακές προσωπικότητες, επαγγελματίες φιλόζωους – και μοναδικό μήλον της Έριδος, τη διαχείριση των αδέσποτων. Αν η Μαφία της Αμερικής ήξερε σε πόσο καλή μπίζνα θα μπορούσε να εξελιχθεί αυτή η υπόθεση, θα άφηνε τα σκουπίδια στην ησυχία τους.
Δεν ξέρω να σας απαντήσω, λοιπόν, πώς θα τελειώσει. Ούτε καν πότε. Το μόνο που ξέρω είναι ότι μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα, όλοι όσοι έχουν την παραμικρή ανιδιοτελή, ανυστερόβουλη, αλτρουιστική σχέση με τα ζώα θα έχουν πάει σπίτι τους.■