Πώς τα εορταστικά πυροτεχνήματα σκοτώνουν κάθε χρόνο χιλιάδες ζώα.
Η πρώτη μου εντύπωση ήταν ότι πρόκειται για fake news. Και όμως είναι αλήθεια. Τα γιορτινά πυροτεχνήματα, που κάθε χρόνο πληθαίνουν και υιοθετούνται από δημοτικές αρχές και ιδιώτες λάτρεις της φαντασμαγορίας, ως η πιο ηχηρή επίδειξη της πανηγυριώτικης ευθυμίας μας, σκοτώνουν. Σκοτώνουν χιλιάδες πουλιά στον αέρα, χωρίς λόγο, σε μια ματαιόδοξη επίδειξη της αδιαφορίας μας για οτιδήποτε δεν είναι «εμείς».
Οι εικόνες από μια νυχτερινή Ρώμη στρωμένη με νεκρά σπουργίτια, που έκαναν πριν από μερικές ημέρες τον γύρο του κόσμου, δεν είναι μόνο δυσάρεστες, είναι το πιο θλιβερό οξύμωρο των ημερών. Εμείς, κλεισμένοι στα σπίτια μας και τα ολιγομελή ρεβεγιόν μας, να εκτοξεύουμε στον ουρανό βεγγαλικά προσδοκίας και ελπίδας. Τα πουλιά να κυριεύονται από πανικό, και να «αυτοκτονούν» μαζικά, προσκρούοντας πάνω σε κτίρια και ηλεκτροφόρα καλώδια ή να δηλητηριάζονται από τα τοξικά κατάλοιπα των εκρήξεων και να πέφτουν νεκρά στην άσφαλτο.
Από το 2011, όταν περίπου 5.000 πουλιά θανατώθηκαν με αυτόν τον τρόπο στο Άρκανσο, η PETA είχε ζητήσει από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ να απαγορεύσει την εορταστική χρήση πυροτεχνημάτων. Στη διάρκεια της έρευνάς της ανακάλυψε ότι η Καλιφόρνια είχε ήδη ματαιώσει την επίδειξη βεγγαλικών στην πόλη της Γκουαλάλα, από το 2006 κιόλας, όταν σε μια παρόμοια εκδήλωση θαλάσσια πουλιά είχαν εγκαταλείψει πανικόβλητα τις φωλιές τους, αφήνοντας τα μικρά τους να πεθάνουν από ασιτία. Και, βέβαια, υπάρχει πάντα το ζήτημα των κατοικίδιων ζώων, που μέσα στον πανικό τους πηδάνε πάνω από φράκτες ή μέσα από μπαλκονόπορτες και τραυματίζονται θανάσιμα ή χάνονται στο σκοτάδι.
Η ιστορία των πυροτεχνημάτων είναι αυτή που φαντάζεστε: η εξέλιξη του εορτασμού της νίκης, όταν στον ενθουσιασμό τους πολεμιστές πυροβολούσαν στον αέρα για να επισφραγίσουν μια στρατιωτική επιτυχία. Ακόμα και σήμερα, κανόνια βροντάνε στους βασιλικούς γάμους και μπαλοθιές σκίζουν τον αέρα στους λιγότερο βασιλικούς (αλλά όχι λιγότερο σημαντικούς, ώστε να μην επιδείξουμε την αντρειοσύνη μας πυροβολώντας τον ουρανό).
Δεν ξέρω πώς, ενώ είναι γνωστή η καταστροφή που προκαλεί, αυτή η πρακτική γίνεται ακόμη ανεκτή από τους δημοτικούς άρχοντες και την κεντρική πολιτική ηγεσία, ύστερα από τόσες πρωτοποριακές νομοθετικές πρωτοβουλίες για την προστασία των ζώων, σε τόσες χώρες του δυτικού ημισφαιρίου.
Φαντάζομαι και ελπίζω ότι ο λόγος είναι ο ίδιος με τη δική μου αμηχανία: η άγνοια. Είναι όμως θλιβερό και βαθιά ειρωνικό για τον φιλοζωικό κόσμο να στηλιτεύει τους κυνηγούς και το «αιμοσταγές χόμπι τους», αλλά να παρατηρεί ταυτόχρονα άπραγος τη μαζική εξολόθρευση των ίδιων θυμάτων, χάριν μερικών φευγαλέων στιγμών μιας εφετζίδικης, δήθεν μεγαλοπρεπούς, φιέστας.
ΥΓ. Υποτίθεται ότι η αγορά και η χρήση βεγγαλικών στην ελληνική επικράτεια ρυθμίζονται νομοθετικά από το αρμόδιο υπουργείο (Προστασίας του Πολίτη) και τα άρθρα 1 και 2 του Π.Δ. 293/77. Παρ’ όλα αυτά, και με πολλούς σοβαρούς τραυματισμούς ανθρώπων (που μάλλον θα έχουν υψηλότερο πολιτικό κόστος) σε κάθε γιορτινή περίοδο, η Ελλάδα μπαρουτοκαπνίζεται ανεμπόδιστη. Τα πουλιά θα σκεφτόμαστε τώρα;■