Ένα πρωινό στο σπίτι του Βασίλη Αλεξάκη.
Ευτυχώς, φυλάω σε ένα αρχείο τις μαγνητοφωνήσεις από παλιές συνεντεύξεις. Δεν τις ακούω ποτέ, αλλά να που τελικά φάνηκαν χρήσιμες. Η φωνή του Βασίλη Αλεξάκη ζωντάνεψε εκείνο το πρωινό πριν από κάποια χρόνια που με είχε υποδεχτεί στο παράδοξο σπίτι του στο Κολωνάκι, στις ενοποιημένες γκαρσονιέρες του υπογείου, με τον μικρό κηπάκο και το χαρακτηριστικό τραπέζι του πινγκ πονγκ στο κέντρο του σαλονιού.
Είχαμε μιλήσει πολύ για δύο από τα αγαπημένα του θέματα στα οποία επανερχόταν συχνά και στα μυθιστορήματά του: τη μνήμη και τη γλώσσα. «Σε αντίθεση με αυτό που πίστευα», μου είχε πει, «ότι η μνήμη μας είναι σαν μπαούλο, έμαθα κάτι άλλο, ότι οι αναμνήσεις μας βρίσκονται σκόρπιες σε όλο τον εγκέφαλο. Επίσης, αλλού βρίσκεται η μητρική και αλλού η ξένη γλώσσα, στα δύο αντίθετα ημισφαίρια».
Τον ενδιέφερε αυτό το θέμα, αφού έγραψε και έζησε ανάμεσα σε δύο γλώσσες, τα ελληνικά και τα γαλλικά, και σε δύο χώρες. Καταξιώθηκε και στις δύο, τιμήθηκε, διαβάστηκε και αγαπήθηκε πολύ. Η παλιά μαγνητοφώνηση μου θυμίζει ότι ήταν επίσης φιλόξενος και γλυκός, ένας άνθρωπος με σπάνια ποιότητα. Στη φωτογραφία, χρόνια νωρίτερα, μετά τη βράβευσή του με το «Αλμπέρ Καμί» για το μυθιστόρημα «Πριν».
Έφυγε από τη ζωή την περασμένη Δευτέρα, σε ηλικία 77 ετών. ■