Αυτός είναι ένας κατάλογος με τις δέκα πιο αγαπημένες μου κωμικές σειρές (ή σόου ή εκπομπές). Το «10» μπήκε για λόγους ευκολίας και οικονομίας λέξεων και χρόνου, καθώς οι αγαπημένες μου κωμικές σειρές (ή σόου ή εκπομπές) μάλλον είναι πάνω από 50. Η κατάταξη ξεκινάει ως αξιολογική, αλλά μετά το 1 και το 2, για τα οποία είμαι σίγουρος, η αξιολόγηση μου φαίνεται αδύνατη, οπότε όλες οι σειρές (ή σόου ή εκπομπές) από την τρίτη και κάτω μπαίνουν όλες μαζί στην κατηγορία «Μετά τον Λάρι Ντέιβιντ». Όπως όλες οι λίστες με σειρές, ταινίες κ.λπ., η μοναδική αξία που έχει είναι να παρακινήσει κάποιον να δει κάτι που δεν έχει δει και να δώσει αφορμή σε κάποιον να πει «μα τι άσχετος είναι αυτός ο τύπος; Πού είναι το “Arrested Development”; Πού είναι το “Flight of the Chonchords”; Πού είναι το “Yes Minister”; Πού είναι το “MASH”; Πού είναι το “Ali G Show”;», στο οποίο το μόνο που μπορώ να απαντήσω είναι «να, εδώ στην εισαγωγή τα έβαλα».
Έχουμε, λοιπόν, και λέμε:
«Curb your Enthusiasm» (2000 – σήμερα)
Ό,τι πιο απολαυστικό έχω δει ποτέ. Ο Λάρι Ντέιβιντ στον ρόλο του εαυτού του, αν ο εαυτός του ήταν απολύτως απαλλαγμένος από κάθε κοινωνική σύμβαση, κοροϊδεύει πολλά, αλλά πρώτα και πάνω απ’ όλα την «ανθρώπινη κατάσταση», δηλαδή τα χάλια μας. Μια σειρά (ναι, και οι δύο πρώτες του Τζερβέις, αλλά αυτές ακολούθησαν), στην οποία συχνά κλείνεις τα μάτια, επειδή ντρέπεσαι τόσο για λογαριασμό του ήρωα, που δεν αντέχεις να βλέπεις. Με το «Curb» ο Ντέιβιντ άλλαξε για δεύτερη φορά την τηλεοπτική κωμωδία. Η πρώτη ήταν παρέα με τον Τζέρι Σάινφελντ στο…
«Seinfeld» (1989-1998)
Θα δίσταζα να γράψω «το καλύτερο sitcom όλων των εποχών», αν δεν ήταν το καλύτερo sitcom όλων των εποχών κι αν αυτό δεν το είχαν γράψει σχεδόν όλοι όσοι έχουν κάνει λίστες με τις καλύτερες κωμικές σειρές. Όπως και στο «Curb», οι ήρωες έχουν την ψυχοσύνθεση και τη συμπεριφορά παιδιού που αδιαφορεί πλήρως για τις συνέπειες των πράξεών του και αδυνατεί να καταλάβει τα λάθη του. Αν δεν έχετε δει κανένα από τα δύο, δείτε πρώτα αυτό και μετά το «Curb».
«Monty Python’s Flying Circus» (1969-1974)
Ήταν το 1968 και έξι από τους σπουδαιότερους των σπουδαίων της κωμωδίας έφτιαξαν ένα σόου με σκετσάκια που συχνά δεν είχαν αρχή, ακόμα συχνότερα δεν είχαν τέλος, καμιά φορά δεν είχαν ούτε αρχή ούτε τέλος, κυρίως επειδή δεν υπήρχε κανένας λόγος να έχουν. Προφανώς ό,τι και να πω είναι λίγο, γι’ αυτό θα περιοριστώ να πω πως το σωστό είναι Monty Python και όχι Monty Pythons και στον τίτλο βλέπετε το γιατί.
«The Office» (2001-2003)
To «Office» το αγγλικό, το σωστό, το ορίτζιναλ. Ο Τζερβέις και ο Μέρτσαντ (με τη δημιουργική άνεση που προσφέρει η δυνατότητα του BBC να εγκρίνει σειρές με έξι επεισόδια ανά σεζόν) μέσα σε μόλις δώδεκα επεισόδια και δύο χριστουγεννιάτικα σπέσιαλ διηγούνται την ιστορία του πιθανότατα πιο σιχαμένου ανθρώπου στην ιστορία της τηλεόρασης και σε κάνουν να νιώθεις τυχερός που δεν ζεις σε κάποια αγγλική κωμόπολη. Και μόνο με αυτό οι δυο τους θα είχαν μπει στο πάνθεον της κωμωδίας, αλλά ευτυχώς αμέσως μετά έκαναν το «Extras» (ωραία, το ’χωσα κι αυτό).
«Frasier» (1993-2004)
Το σπιν οφ του «Cheers», το οποίο νομίζω πως ξεπέρασε. Eντελώς κλασικό sitcom, με γυρίσματα μπροστά σε κοινό, με παύσεις μετά τις ατάκες για να ακουστούν τα γέλια, κ.λπ. Δεν έχει τίποτα το προχωρημένο, τίποτα το τολμηρό, αλλά δεν χρειάζεται κιόλας. Γιατί έχει φοβερά κείμενα, φοβερά παιξίματα και πιθανότατα το καλύτερο ρομαντικό arc σε κωμική σειρά (το οποίο, όταν ολοκληρωνεται, η σειρά παύει να είναι η ίδια).
«Blackadder» (1982-1989)
Μπορεί ο Ρόουαν Άτκινσον να έχει ταυτιστεί κυρίως με τον κύριο Μπιν, αλλά για κάποιους από μας ήταν, είναι και θα είναι για πάντα ο Blackadder. Ή μάλλον οι τέσσερις Blackadder που, από τον πανηλίθιο και υπερφιλόδοξο Δούκα του Εδιμβούργου (δεν ξέρω, ας ρωτήσει κάποιος τον Κάρολο) μέχρι τον τρομερά ευφυή και απαισιόδοξο λοχαγό του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καταφέρνουν να περιγράψουν την ανθρώπινη ηλιθιότητα και την καλή της φίλη, τη ματαιότητα. Σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα, έχει και το πιο δραματικό-σφίξιμο στο στομάχι τέλος που έχω δει σε κωμική σειρά.
Ή σε σειρά γενικά.
South Park (1997 – σήμερα)
Όσο ασεβής και όσο «πολιτικά ξαπλωμένη» πρέπει (δηλαδή εντελώς), το «South Park» είναι ίσως η πιο εύστοχη και σίγουρα η πιο οξεία σάτιρα της σύγχρονης Aμερικής και άρα του σύγχρονου κόσμου. Από τις σατιρικές μεγαλοφυΐες, Τρέι Πάρκερ και Mατ Στόουν, που δημιούργησαν το «Team America: World Police» και ύστερα από πολλά χρόνια κατέκτησαν το θέατρο με το μιούζικαλ «The Book of Mormon» και συνεχίζουν ακάθεκτοι και ανόσιοι εδώ και σχεδόν 25 χρόνια.
«Brooklyn Nine-Nine» (2013 – σήμερα)
Μοντέρνο sitcom, δηλαδή χωρίς θεατρική σκηνοθεσία και θεατρικές παύσεις για να γελάσει το κοινό, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο βασιλιάς των σαχλών (αν πιστεύετε ότι δεν υπάρχει απολαυστική σάχλα, προχωρήστε στο επόμενο) Άντι Σάμπεργκ. Πέρα από τα απίστευτα γραψίματα, η σειρά έχει ένα φοβερό καστ, το οποίο, ενώ μοιάζει ετερόκλητο, είναι απολύτως ταιριαστό και συγχρονισμένο. Οι σεζόν έχουν αισθητές διαφορές, ακόμα και στο ύφος του γραψίματος, αλλά νομίζω πως είναι όλες αψεγάδιαστες. Εντάξει, όλες εκτός από την έκτη.
«Τhe Thick of It» (2005-2012)
Ο κύριος Πολιτική Σάτιρα Αρμάντο Ιανούτσι («Veep», «The Death of Stalin») έφτιαξε το «Yes, Minister» για τον 21ο αιώνα, με ήρωα έναν πρωθυπουργικό σύμβουλο πιο διαβολικό και από τον διάβολο (και σίγουρα πολύ πιο κακότροπο). Αν έχετε δει το «Veep», το ρεαλιστικό στιλ είναι το ίδιο, αλλά, επειδή μιλάμε για BBC, όλα είναι, εκτός από αστεία, και κάπως καταθλιπτικά και με πολύ βρισίδι. Όπως η πραγματική πολιτική δηλαδή.
«The League of Gentlemen» (1999-2017)
Πολύ πριν ο Μαρκ Γκάτις φτιάξει μαζί με τον Στίβεν Μόφατ τον «Sherlock» και παίξει τον Μάικροφτ (ναι, αυτός), είχε φτιάξει μαζί με τον Στιβ Πέμπερτον και τον Ρις Σίαρσμιθ αυτή τη σουρεαλιστική και πιο μαύρη από τα ανέκδοτα με τη μικρή Αννούλα κωμική σειρά, που διαδραματίζεται στην εφιαλτική κωμόπολη με το όνομα Royston Vasey. Οι τρεις τους παίζουν σχεδόν όλους τους ρόλους και (είτε σας αρέσει είτε δεν την αντέξετε) είμαι σίγουρος πως δεν έχετε δει τίποτα παρόμοιο. Το σίριαλ είχε τρεις σεζόν, από το 1999 μέχρι το 2002, τις οποίες ακολούθησε μια ταινία το 2005 (όχι και τόσο καλή) και μια καινούργια σεζόν το 2017, για την οποία δεν έχω άποψη, αφού δεν έχω ακόμη αξιωθεί να τη δω. ■