Το λαχταριστό λουκάνικο που ψήθηκε για να συνοδεύσει ομελέτα και τηγανητές πατάτες προκάλεσε την οργή του γιου μου: «Αφού ξέρεις ότι δεν τρώω καυτερά!» Δοκίμασα…
Η αλήθεια ήταν ότι επρόκειτο για μια πολύ πικάντικη, ακόμα και για μένα, εκδοχή ενός πολύ νόστιμου λουκάνικου, που η μοίρα του ήταν να μείνει ανέπαφο στην πιατέλα. Το επόμενο πρωί ήταν ακόμα εκεί, παραπονεμένο, στον πάγκο της κουζίνας. Μου είναι πολύ δύσκολο να πετάω φαγητό. Έτσι αποφάσισα να το αξιοποιήσω, ως «αρχιτέκτονας της μεταποίησης», όπως με λέει ένας καλός φίλος, φοβερός μάγειρας. «Στις 12 σερβίρονται απεριτίφ με finger food!» φώναξα και άρχισα να αραδιάζω στον πάγκο: γλυκόξινη σπιτική σάλτσα δαμάσκηνου, πολύσπορο ψωμί, ένα λάιμ μόλις κομμένο από το δέντρο στο βεραντάκι μου, φρέσκια ρόκα από το παρτέρι της ταράτσας, φρέσκος κόλιανδρος από το γλαστράκι στο παράθυρο της κουζίνας. Στήσιμο: ψωμάκι, σάλτσα, ρόκα, σάλτσα, λουκάνικο, ένα φετάκι λάιμ καθαρισμένο, δύο φυλλαράκια κόλιανδρος.
Και στα ποτήρια; Όταν έχω κόλιανδρο και λάιμ, η διάθεσή μου έχει ήδη φορέσει σομπρέρο! Τεκίλα λοιπόν! Η παρουσία του λουκάνικου με οδήγησε σε μια reposado (έτσι κι αλλιώς, δεν είχα silver), η οποία σερβιρίστηκε στα ειδικά ποτήρια της τεκίλας της Riedel, τα οποία ομολογώ δεν είχαμε χρησιμοποιήσει ποτέ. Να μη σας τα πολυλογώ, ο συνδυασμός ήταν άπαιχτος και χάρη στο πικάντικο λουκάνικο που δεν ήθελε κανείς, περάσαμε δύο ώρες γευστικής ευωχίας μέσα στην αναγκαστική κλεισούρα.
Η σκέψη που έκανα ύστερα από αυτό ήταν ότι την τεκίλα την έχουμε λίγο παρανοήσει και στο άκουσμά της σκεφτόμαστε μόνο σφηνάκια και μαργαρίτες. Όμως αυτό το ντελικάτο απόσταγμα της μπλε αγαύης έχει τέτοιο χαρακτήρα που μπορεί να κοντράρει άλλα αποστάγματα, σκέτη ή με πάγο, αλλά λόγω της πολυπλοκότητας του αρωματικού χαρακτήρα και της γεύσης της είναι πολύ καλός παρτενέρ και για φαγητό. Ίσως η καλύτερη εκδοχή της γι’ αυτόν τον ρόλο είναι η silver, με τη reposado να ακολουθεί. Την añejo αφήστε την καλύτερα για αργότερα, με ένα κομμάτι σοκολάτα και έναν καφέ.
Λοιπόν σημειώστε: Όπου υπάρχει λάιμ, φρέσκος κόλιανδρος, αβοκάντο (σκεφτείτε ένα γουακαμόλε με νάτσος), καλαμπόκι, τάκος, εμπανάδας, φαχίτας, η τεκίλα κάνει πάρτι. Επεκτείνει όμως τους γευστικούς της συνδυασμούς και εκτός συνόρων, με επισκέψεις στο Περού αλλά και στην Ινδία (δοκιμάστε με σαμόζας!). Όμως για μένα ο τελειότερος συνδυασμός για ωραίες silver τεκίλες είναι με σεβίτσε, ταρτάρ, σασίμι, αρτυμένα με μπόλικο λάιμ (χυμό και ξύσμα), πορτοκάλι και φύλλα κόλιανδρου. Και για ένα βράδυ «ας έρθουν οι μαράκες, ρυθμό να δίνουνε…»■