Στις 18 του μήνα συμπληρώθηκαν 125 χρόνια από τη γέννηση του Αντρέ Μπρετόν, ο οποίος, πριν ακόμα κλείσει τα τριάντα του χρόνια, πρόλαβε και συνέθεσε ένα κείμενο που θα άλλαζε τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την τέχνη αλλά και τον κόσμο ολόκληρο. Στο «Μανιφέστο του σουρεαλισμού», λοιπόν, ο Μπρετόν έδωσε «μια για πάντα», όπως ανέφερε, τον ορθό ορισμό του κινήματος: «Αυτοματισμός ψυχικός καθαρός με τον οποίο προτίθεται κανείς να εκφράσει είτε προφορικά, είτε γραπτά, είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, την πραγματική λειτουργία της σκέψης. Υπαγόρευση της σκέψης, με την απουσία κάθε ελέγχου από τη λογική, έξω από κάθε προκατάληψη αισθητική ή ηθική». Αν και ο ορισμός είναι ξεκάθαρος, καμιά φορά τον ξεχνάμε και χρησιμοποιούμε τον όρο για να περιγράψουμε οτιδήποτε παράλογο, κάτι ίσως απλώς κωμικό ή μη αναμενόμενο.
Λίγο πριν από τη δημοσίευση του μανιφέστου του, ο Μπρετόν είχε μετακομίσει σε ένα διαμέρισμα στον αριθμό 42 της οδού Φοντέν στο Παρίσι, τέταρτο όροφο, από το οποίο έφυγε κατά τη διάρκεια του πολέμου, ζώντας για ένα διάστημα στην Αμερική, αλλά στο οποίο επέστρεψε το 1949. Για την ακρίβεια στο ίδιο κτίριο αλλά έναν όροφο παρακάτω. Εκεί έστησε τον περίφημο τοίχο του, όπου τοποθετούσε κάθε μορφής σουβενίρ από τα ταξίδια του, όπως βλέπουμε στη φωτογραφία, αλλά και έργα τέχνης φίλων και συνοδοιπόρων σουρεαλιστών.
«Αγαπημένη φαντασία», γράφει κάπου αλλού στο μανιφέστο, «αυτό που κυρίως αγαπώ σε εσένα είναι που δεν συγχωρείς».