Αχ, αυτές οι Αλκυονίδες! Ήρθαν -και πέρασαν- σαν βάλσαμο, σαν χάρη. Ήρθαν με ανοιξιάτικα φιλάκια και μας άνοιξαν τα παράθυρα, έμπασαν στο σπίτι άρωμα γαζία. Με μανιτάρια και λαχανικά από τον φανταστικό πάγκο του κτήματος Τσατίρη στη λαϊκή αγορά της Βουλιαγμένης και ζουμερά κρεατικά από το 10 της Βάρης, ανεβήκαμε στην ταράτσα Σάββατο μεσημέρι. «Ξινόμαυρα να πιούμε» είπε ο Αίας και συμφώνησε και ο Φοίβος, που συνήθως θέλει μόνο λευκά. Εγώ πέταξα φυσικά τη σκούφια μου, μια και ομνύω χρόνια τώρα στο Ξινόμαυρο με πίστη και προσήλωση. Οι υπέροχες αρωματικές λεντινούλες και τα άγρια σπαράγγια απελευθερώνουν umami γεύσεις και σπαρταράνε με χοντρό φλερ ντε σελ. Κατεβαίνω στον συντηρητή και διαλέγω. Πολλά και διάφορα θα δοκιμάσουμε σήμερα για να ξορκίσουμε τους φόβους και τις αγωνίες μας, να δοξάσουμε τη λιακάδα και την ανοιξιάτικη διάθεση. Ξεκινάμε με «φυσικής προσέγγισης» κρασιά, ανοίγοντας το Xinomavraw Oenops 2019 του Νίκου Καρατζά, και κάνουμε την πρώτη βουτιά σε μια ατόφια έκφραση της ποικιλίας που όσοι πιστοί ξινομαυρίτες δεν έχετε δοκιμάσει πρέπει να σπεύσετε. Συνεχίζουμε με το Mus Ξινόμαυρο 2019 από τη σειρά ΜiNiMus της αγαπημένης μου Χλόης Χατζηβαρύτη, φρέσκο, έντονο, παιχνιδιάρικο, πολλά υποσχόμενο. Επικρατεί ενθουσιασμός και τα μπουκάλια αδειάζουν μέχρι να πεις κύμινο.
Το Ξινόμαυρο του Γιάννη Βογιατζή από το Βελβεντό ήταν τέλειο με τα μοσχαρίσια λουκάνικα και άνοιξε τον δρόμο για ένα Ξινόμαυρο 2016 του Πέτρου Καρυδά από τον υπέροχο αμπελώνα της Γάστρας στη Νάουσα, που βρίσκεται παντοτινά στις προτιμήσεις μας και ήταν σούπερ με τα κρεατοπιτάκια που τσιμπολογήσαμε περιμένοντας να ολοκληρωθεί το ψήσιμο των κρεάτων. «Μήπως έχουμε καμιά Ράμνιστα;» Και αμέσως στον αέρα πλανήθηκαν αρώματα ψημένης ντομάτας, τρούφας και καπνού. All-time classic επιλογή χωρίς αντιρρήσεις, από την Κυρ-Γιάννη και το ομώνυμο ναουσαίικο αμπελοτόπι. Είπα να παραμείνουμε στους Μπουτάρηδες και, περνώντας στο έτερο στρατόπεδο της οικογένειας, άνοιξα ένα Boutari Legacy 1879 (2012), που δεν είχαν δοκιμάσει οι υπόλοιποι τρεις της παρέας. Ξινόμαυρη προσωπικότητα, με την ντομάτα, την ελιά και τα δαμάσκηνα.
Από τη σχάρα βγαίνουν φλανκ στέικς, μπιφτέκια με χοντροκομμένο μοσχαρίσιο κρέας αλλά και κάτι τεραστίων διαστάσεων βασιλομανίταρα που τα συναγωνίζονται. Ήρθε η ώρα να ανοίξουμε το τελευταίο κρασί, που τους το φύλαγα για έκπληξη. Παλιοκαλιάς 2016 Δαλαμάρα, ένα μεγάλο Ξινόμαυρο, που ολοκληρώνει με τον καλύτερο τρόπο την περιήγηση μας στην ποικιλία, μια ανοιξιάτικη μέρα στη μέση του χειμώνα.■