Γεωργία Καλτσή, 27 ετών
Αθλήτρια μπάσκετ με αμαξίδιο και ξιφασκίας με αμαξίδιο
«Να απελευθερώσουμε τη δύναμή μας»
Είναι από τη Ναύπακτο και μένει στην Αθήνα. Είναι κλινική διαιτολόγος-διατροφολόγος και taboo breaker. «Κάτι που με ξεχωρίζει πλέον είναι το αμαξίδιό μου, αλλά είναι και κάτι που μου έδωσε ακόμα περισσότερη θέληση για ζωή και εξέλιξη. Έζησα όρθια και ζω καθιστή, κάτι που με έκανε να δω κι άλλη οπτική της ζωής ως άνθρωπος και ως γυναίκα», ομολογεί. Πιστεύει ότι πολλά «λάθος» πρότυπα μας δημιουργούν ανασφάλειες. «Μήπως είμαι πολύ χοντρή, πολύ μεγάλη, όχι αρκετά όμορφη; Οι εικόνες μιας εξιδανικευμένης θηλυκότητας μας βομβαρδίζουν καθημερινά, δημιουργώντας μας ανασφάλειες και μεταδίδοντας αντιλήψεις παραδοσιακών ρόλων φύλου που υποβιβάζουν τη γυναίκα εστιάζοντας στην εξωτερική της εμφάνιση. Οι φεμινιστικές συζητήσεις αντιπαραθέτουν σε αυτές τις εικόνες στρατηγικές “ενδυνάμωσης“ του πώς παρουσιάζει και υπερασπίζεται η γυναίκα τον πραγματικό εαυτό της στην κοινωνία του 2021. Θέλω να πιστεύω πως όλες οι νεότερες γενιές θα αποδέχονται τη διαφορετικότητα ακόμα ευκολότερα από εμάς, μιας και παίρνουν ακόμα περισσότερα ερεθίσματα από νεαρή ηλικία». Θεωρεί ότι αξίζει ως κοινωνία να ακούσουμε καλύτερα τις γυναίκες γύρω μας. Μητέρες, αδελφές, φίλες, συναδέλφους, επιστήμονες, εργαζόμενες. Όλα αυτά τα πρόσωπα, όλες αυτές τις γυναίκες που γεμίζουν τη ζωή μας. «Κάναμε βήματα μπροστά, αλλά χρειάζονται κι άλλα. Μεγαλύτερα και πιο σταθερά. Θα χρησιμοποιήσω κάτι που είχε ειπωθεί από την Diane von Furstenberg: “Ποτέ δεν έχω γνωρίσει κάποια γυναίκα που δεν είναι δυνατή, αλλά μερικές φορές δεν το αφήνουν να βγει προς τα έξω. Μετά συμβαίνει κάτι τραγικό και ξαφνικά όλη αυτή η δύναμη απελευθερώνεται”», λέει και προσθέτει: «Το μήνυμά μου είναι: άσε τη δύναμή σου να βγει προς τα έξω, πριν από την τραγωδία. Πιστεύω ότι το μέλλον ανήκει σε όλους αυτούς που καθημερινά παλεύουν και προσπαθούν να επιτύχουν του στόχους τους. Σίγουρα θα ήθελα να δω περισσότερες γυναίκες στο προσκήνιο να εμπνέουν και να παρακινούν ανθρώπους ανεξαρτήτως φύλου».
Κωνσταντίνα Ράπτη, 28 ετών
Απόφοιτη του τμήματος Φιλοσοφίας με μεταπτυχιακό δίπλωμα στην Ηλεκτρονική Μάθηση
«Τα κορίτσια πρέπει να χτίζουν φιλοσοφία ζωής»
Τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως συντονίστρια εκπαιδευτικών προγραμμάτων με κύριο στόχο την προσβασιμότητα όλων των παιδιών. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο απέκτησε την επάρκεια Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας και τη βεβαίωση του συστήματος γραφής και ανάγνωσης Braille. Αυτή την εποχή σχεδιάζει παιδικά παιχνίδια στην εταιρεία ΙΔΕΑ Hellenic Design και μανατζάρει το παιδικό καλλιτεχνικό, πολυθεματικό εστιατόριο Δεντρόσπιτο στα Βριλήσσια. Παράλληλα, συμμετέχει ως συντονίστρια εκπαιδευτικών προγραμμάτων σε διάφορους φορείς σε εκπαιδευτικά εθνικά και ευρωπαϊκά προγράμματα και περιμένει με αγωνία να εκδοθεί το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Μικροί Επιστήμονες σε Οικογενειακές Περιπέτειες!» από τις εκδόσεις Πατάκη.
«Σε συνεντεύξεις για δουλειά έχουν κανονικοποιηθεί ερωτήσεις που αφορούν σε πιθανή μητρότητα. Όταν ολοκληρώνω έργο που απαιτεί χρήση εργαλείων τεχνολογίας, υπάρχει πάντα αυθόρμητη έκπληξη για το αποτέλεσμα που προέκυψε από μια γυναίκα. Προσωπικά θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό τα κορίτσια να χτίζουν μια φιλοσοφία ζωής και μια συγκεκριμένη σκέψη για την αξία τους και τον ρόλο τους στην κοινωνία από την παιδική τους ηλικία», τονίζει. Γι’ αυτόν τον λόγο φροντίζει να ενθαρρύνει τη συμμετοχή των κοριτσιών στον προγραμματισμό και στην εκπαιδευτική μεθοδολογία STEM, μετατρέποντας την εκπαιδευτική διαδικασία σε παιχνίδι. Ταυτόχρονα, έχει δημιουργήσει μια σειρά θεματικών δραστηριοτήτων με τίτλο «Σπουδαίες Γυναίκες στο παρελθόν και στο παρόν», ώστε τα κορίτσια ήδη από μικρή ηλικία να μπορέσουν να εμπνευστούν και να θέσουν τους πρώτους τους στόχους. Τέλος, μέσα από ένα workshop φιλοσοφίας και ρητορικής καλεί έφηβες να αντιμετωπίσουν με επιχειρήματα, αναπτύσσοντας συγκεκριμένη στάση ζωής, στερεοτυπικές ιδέες από την καθημερινή ζωή.
«Το μέλλον θα δημιουργηθεί και θα κατακτηθεί από ανθρώπους που θα έχουν εξαλείψει κάθε είδους προκατάληψη, αυθαιρεσία, βία, εκμετάλλευση, ανισότητα. Το μέλλον ανήκει σε ελεύθερους ανθρώπους», επισημαίνει.
Ολυμπία Γαϊτανίδη, 20 ετών
Προπτυχιακή φοιτήτρια στο τμήμα Νομικής του ΑΠΘ, πρόεδρος της Φοιτητικής Ένωσης για το Φύλο και την Ισότητα (ΦΥΛΙΣ)
«Πρέπει να φοβούνται οι θύτες, όχι τα θύματα»
Τον Οκτώβριο, λίγους μήνες πριν ξεσπάσει το κύμα των καταγγελιών σεξουαλικής παρενόχλησης στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, οκτώ φοιτήτριες και απόφοιτες Νομικής δημιούργησαν τη Φοιτητική Ένωση για το Φύλο και την Ισότητα ΦΥΛΙΣ. Οι 20χρονες είχαν δει με μεγάλη καθαρότητα αυτό που δεν έβλεπε το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της χώρας. «Δεν υπήρχε μια δομή που να εμπνέει εμπιστοσύνη και να ενθαρρύνει άτομα που έχουν δεχτεί παρενόχληση ή διάκριση λόγω φύλου να μιλήσουν για το βίωμά τους. Ένας φοιτητής έπρεπε να ψάξει πολύ για να βρει ποια ήταν η νόμιμη διαδικασία που θα μπορούσε να ακολουθήσει», λέει η Ολυμπία Γαϊτανίδη, πρόεδρος της ΦΥΛΙΣ. Όταν άνοιξε η υπόθεση των σεξουαλικών παρενοχλήσεων, πολλοί φοιτητές και φοιτήτριες απευθύνθηκαν στη νεοσύστατη ένωση για να ζητήσουν υποστήριξη ή ακόμα και για να μοιραστούν ό,τι έζησαν. Η Ολυμπία έζησε πολύ έντονα αυτή την περίοδο. «Νομίζω πως όποιο άτομο ασχολείται τόσο έντονα με το έμφυλο ζήτημα έχει και το ίδιο υποστεί τις συνέπειες με κάποιον τρόπο στη ζωή του. Είναι βαθιά συγκινητικό το να στρέφεται κάποιος σε εσένα και να σου λέει ότι σε εμπιστεύεται». Το βίωμα της ίδιας ήταν παρενοχλητική συμπεριφορά από καθηγητή της στο σχολείο όταν ήταν ακόμα 14 ετών. «Δεν βίωσα τραυματικά την παρενοχλητική συμπεριφορά αυτή καθαυτή. Το πιο τραυματικό ήταν η διαχείριση του σχολικού περιβάλλοντος. Υπήρξε δυσπιστία απέναντί μου». Η Ολυμπία Γαϊτανίδη αγωνίζεται μέσω της ΦΥΛΙΣ ώστε να μην επαναληφθεί στο πανεπιστήμιο αυτό που έγινε στο σχολείο. «Η λύση είναι να διαμορφώσουμε ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο κάθε άτομο θα μπορεί να μιλήσει για την παρενόχληση που δέχεται ή που βλέπει να δέχεται ένα άλλο άτομο, χωρίς να φοβάται. Πρέπει να φοβούνται οι θύτες, όχι τα θύματα». ΑΛΕΞΙΑ ΚΑΛΑΪΤΖΗ
Elena Casablanca Nyamwaya Odul
Μοντέλο
Το μέλλον ανήκει στο «μαζί»
Κατάγεται από την Κένυα και την Ουγκάντα, είναι παιδί μεταναστών και έχει γεννηθεί στην Αθήνα. Ασχολείται επαγγελματικά με το μόντελινγκ και έχει εργαστεί στο Φεστιβάλ Αθηνών. Θεωρεί την ιστορία των γονιών της ξεχωριστή, γιατί αγωνίστηκαν για να έχει η ίδια και τα αδέλφια της όσα άλλοι θεωρούν δεδομένα. «Ο ρόλος της γυναίκας πάντα ήταν απαιτητικός. Στερεότυπα υπήρχαν και θα υπάρχουν ανεξαρτήτως των φύλων. Ίσως θα διευκόλυνε τη συμβίωσή μας η συνειδητοποίηση και κατ’ επέκταση η ελαχιστοποίησή τους», λέει. Πιστεύει ότι ο επαναπροσδιορισμός των ρόλων σε μια κοινωνία σηματοδοτεί αυτόματα και εξέλιξή της. «Έχω δεχτεί σεξισμό και ρατσισμό. Όσο περνά ο καιρός, αντιδρώ όλο και λιγότερο. Γιατί να μπεις άλλωστε σε διαδικασία διαπληκτισμού και να πέσεις στην παγίδα να κάνεις κάτι ξένο κομμάτι σου; Δεν χάνω πια την ψυχραιμία μου. Ίσως έγινα χοντρόπετση», ομολογεί. «Αγαθά κόποις κτώνται, όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης. Είτε γυναίκα είτε άντρας λοιπόν θέλει μεθοδικότητα, προσήλωση, επιμονή και υπομονή για να καταφέρεις τους στόχους σου» πιστεύει και βλέπει το 2021 ως απλώς μια νέα χρονιά για να βάλει κανείς πλώρη για έναν νέο προορισμό, μια νέα φιλοδοξία: «Η ενδυνάμωση είναι προσωπική υπόθεση της καθεμιάς. Κανείς δεν πρέπει φέρει το βάρος ότι οι προσωπικές επιλογές επηρεάζουν την εξέλιξη κάποιου άλλου. Η κάθε γυναίκα θέλει να αλλάξει κάτι, καθαρά από τη δίκη της οπτική και αντίληψη. Συλλογικά μπορεί το όραμα να ταυτίζεται. Το πρόβλημα είναι ότι πάντα κάποιο φύλο πρέπει να υπερισχύσει. Το μέλλον ανήκει στην αγάπη, στον σεβασμό, στην αλληλοεκτίμηση. Στο μαζί».
Αναστασία Ντράχα, 24 ετών
Υποψήφια διδάκτορας του τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του ΑΠΘ
«Ο χώρος των επιστημών να γίνει προσβάσιμος στις γυναίκες»
Η έρευνά της επικεντρώνεται στην εύρεση καινοτόμων ψηφιακών διαγνωστικών μεθόδων για νευροεκφυλιστικές ασθένειες, όπως το Αλτσχάιμερ, μέσω της αλληλεπίδρασης με έξυπνες συσκευές. Το 2018 δημιούργησε με δύο συμφοιτητές της το iCry2Talk, μια έξυπνη εφαρμογή που μεταφράζει το κλάμα του μωρού και κέρδισαν τη δεύτερη θέση παγκοσμίως στον διαγωνισμό Microsoft Imagine Cup, συνεχίζοντας πλέον ως startup. «Είναι πολύ κοντά στην καρδιά́ μου η ανάγκη να γίνει ο χώρος των επιστημών προσβάσιμος για όλες τις γυναίκες σε όλο τον κόσμο και είμαι υπεύθυνη των Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων της MExoxo, μιας παγκόσμιας ΜΚΟ που ενδυναμώνει τις γυναίκες μέσω της επιχειρηματικότητας», λέει.
Πιστεύει ότι υπάρχουν ακόμη πολλά χάσματα που πρέπει να γεφυρωθούν σε επίπεδο νοοτροπίας και συστήματος, ώστε η ελληνική κοινωνία να χαρακτηρίζεται από ισότητα ευκαιριών και να αποδιώξει όλα τα έμφυλα στερεότυπα που μπορεί να εμφανίζονται συγκαλυμμένα, αλλά δεν παύουν να υπάρχουν. «Οι γυναίκες υποεκπροσωπούνται και στην Ελλάδα, όπως και παγκοσμίως, στους κλάδους ερευνών, επιστημών, οικονομίας, πολιτικής, διοίκησης επιχειρήσεων και χάνεται η οπτική τους για τη λήψη αποφάσεων που επηρεάζουν εξίσου τις ζωές τους. Απαραίτητες θεσμικές αλλαγές χρειάζονται για να αντιμετωπιστεί το έμφυλο μισθολογικό χάσμα, αλλά και στην κατεύθυνση της εκπροσώπησης και της ανέλιξης των γυναικών σε ηγετικές θέσεις, της υιοθέτησης ευέλικτων εργασιακών πλαισίων και γονεϊκής άδειας αλλά και της ευρείας ευαισθητοποίησης και της δημιουργίας ισχυρών πλαισίων καταγγελίας και υποστήριξης σχετικά με όλες τις μορφές βίας και παρενόχλησης σε εργασιακά και οικογενειακά περιβάλλοντα. Δεν πιστεύω ότι σήμερα διεκδικούν περισσότερο από ποτέ οι γυναίκες να επαναπροσδιορίσουν τον ρόλο τους, μια και αυτός είναι ένας αγώνας αιώνων. Αλλά σήμερα έχουν στη διάθεσή τους περισσότερα εργαλεία, χάρη στην τεχνολογία και στην παγκόσμια διασυνδεσιμότητα των σύγχρονων κοινωνιών όπως αποδεικνύουν παγκόσμια κινήματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σαν το #metoo, και διανύουμε μαζικά μια περίοδο αναθεώρησης και ανασκόπησης των προνομίων και των δυνατοτήτων μας».
Η Αναστασία Ντράχα θέλει να πιστεύει ότι το μέλλον ανήκει σε ανθρώπους που δεν χαρακτηρίζονται από έμφυλα στερεότυπα και διακρίσεις, που αναγνωρίζονται και εκτιμώνται για όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά της ταυτότητάς τους που τους εκφράζουν, έχοντας ίσα δικαιώματα και ευκαιρίες. «Το μέλλον ανήκει σε ανθρώπους που έχουν και γιορτάζουν στον πυρήνα τους τον σεβασμό, την ενσυναίσθηση και την αλληλεγγύη απέναντι σε όλους τους συνανθρώπους τους».
Δανάη Νίλσεν, 30 ετών
Μουσικός
«Ο σεξισμός είναι κάτι που συναντάς συχνά στην Ελλάδα»
Γεννήθηκε στην Κοπεγχάγη και μεγάλωσε στην Αθήνα. Από τα τέλη Οκτώβρη βρίσκεται συχνά στο στούντιο, γράφει το πρώτο της άλμπουμ, εργάζεται ως γραφίστρια και παράλληλα ολοκληρώνει τις σπουδές γραφιστικής που είχε αφήσει στη μέση. «Ο σεξισμός είναι κάτι που συναντάς συχνά, ειδικά σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, και δεν περιορίζεται στο γυναικείο φύλο. Πλέον δεν αντιδρώ, αγνοώ και προχωράω παρακάτω. Δεν νομίζω ότι υπάρχει γυναίκα που μην έχει δεχτεί επαγγελματικό εκφοβισμό σε κάποια έστω φάση της ζωής της. Η ιδιαιτερότητα του ’21 είναι πως γινόμαστε όλο και πιο απομονωμένοι φανατικοί οθονοεπαναστάτες, κυριολεκτικότατα φτωχοί και εντελώς μπουχτισμένοι», λέει.
Φτιάχνει συνήθως κουστούμια από χαρτί και αντιλαμβάνεται τις συναυλίες ως ένα περιβάλλον στο οποίο «ντύνει» κανείς τη μουσική του για να περάσει ένα πιο τρισδιάστατο μήνυμα στον ακροατή/θεατή. «Ενδυναμώνω τις γυναίκες μιλώντας τραγουδιστά για πράγματα που έχω περάσει, ακούσει, νιώσει, δει. Συμπάσχουμε, είμαστε ένα. Με το τραγούδι μου “Mermaid” χρησιμοποίησα ένα οικείο και μυθικό γυναικείο σύμβολο για να μιλήσω για τις τοξικές σχέσεις και καταστάσεις, για το αμήχανο έως και επικίνδυνο συναίσθημα του να βρίσκεσαι σε ένα περιβάλλον στο οποίο δεν ανήκεις», σημειώνει. Συνεργάζεται με την Α21 Greece με στόχο την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση για το έγκλημα του female trafficking. Η A21 είναι ένας διεθνής, μη κερδοσκοπικός οργανισμός που δρα ενάντια στην εμπορία ανθρώπων (human trafficking) από το 2008. «Αν δυναμώσει μία από εμάς, δυναμώνουμε και οι υπόλοιπες. Ενδυνάμωση, κατανόηση, φροντίδα και εξέλιξη. Πιστεύω ότι το μέλλον ανήκει στη θηλυκότητα, στην ειλικρίνεια και στην ενσυναίσθηση», καταλήγει.
Σοφία Καραγιάννη, 28 ετών
Συνιδρύτρια The Fifty-Fifty Project
«Να πραγματοποιούμε τα όνειρά μας χωρίς επικρίσεις»
«Αν σου προσφέρεται μια θέση σε ένα διαστημόπλοιο, δεν ρωτάς για ποια θέση πρόκειται, απλώς την παίρνεις». Αυτή η φράση της ακτιβίστριας και COO του Facebook Σέριλ Σάντμπεργκ είναι το σύνθημα της Σοφίας Καραγιάννη. Έχει συνιδρύσει δύο πρωτοβουλίες που εστιάζουν τη δράση τους στη γυναικεία ενδυνάμωση: το Knit2lead, που έχει στόχο την ενδυνάμωση γυναικών μέσω της μόδας, και το The Fifty-Fifty Project, για την καθοδήγηση νέων γυναικών στον επαγγελματικό χώρο.
«Ο όρος “γυναικεία ενδυνάμωση” για μένα σημαίνει ότι κάθε γυναίκα μπορεί να πραγματοποιεί τα όνειρά της χωρίς να δέχεται κοινωνική επίκριση», λέει. «Ο σκοπός του The Fifty-Fifty Project είναι να δημιουργήσει μια κοινότητα έμπνευσης, αλληλοϋποστήριξης και επαγγελματικής δικτύωσης γυναικών μέσω της διοργάνωσης εκδηλώσεων». Στα τέσσερα χρόνια λειτουργίας του οργανισμού, έχουν πραγματοποιηθεί δράσεις όπως η Εβδομάδα Γυναικείας Επιχειρηματικότητας, η διαδικτυακή καμπάνια #EmpowerHer, όπου σημαντικοί άντρες ambassadors από τον επιχειρηματικό κόσμο δίνουν συμβουλές σε νέες γυναίκες που ξεκινούν την καριέρα τους, το Bridging The Gap, με στόχο τη σύνδεση νέων γυναικών και αντρών με εταιρείες που ενισχύουν την ισότητα των δύο φύλων στον εργασιακό χώρο, και το After Work, σχεδιασμένο για εργαζόμενες γυναίκες. Θεωρεί ότι «η καθιέρωση ποσοστώσεων και η ανάδειξη θετικών γυναικείων προτύπων σε υψηλές θέσεις είναι δύο ακόμα βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση». Η Σοφία είναι επίσης μέλος των Global Shapers Brussels Hub, μιας πρωτοβουλίας του World Economic Forum, και μέλος της ομάδας εργασίας του Scale 360 project, ενός πιλοτικού προγράμματος του World Economic Forum σε συνεργασία με τους Global Shapers για τον σχεδιασμό λύσεων που υποστηρίζουν την κυκλική οικονομία. Αυτή την περίοδο ζει και εργάζεται στις Βρυξέλλες, στην αμερικανική δικηγορική εταιρεία K&L Gates, ως σύμβουλος χρηματοοικονομικής πολιτικής με εξειδίκευση στην Πράσινη Συμφωνία. ΜΑΡΙΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ■