«Αυτό είναι το θέμα όταν παρενοχλείσαι σεξουαλικά στη δουλειά. Σε καταδικάζει σε ερωτήσεις. Συνεχώς αναρωτιέσαι: Τι έκανα; Τι είπα; Τι φορούσα; Τι έχασα; Με βλέπουν σαν αδύναμη; Θα πουν ότι κυνηγάω τα λεφτά; Θα πουν ότι θέλω να τραβήξω την προσοχή; Θα μείνω εκτός; Θα με καθορίζει αυτό για όλη την υπόλοιπη ζωή μου; Αν μείνω, θα πρέπει να τα ανέχομαι όλα αυτά; Η επόμενη δουλειά θα είναι διαφορετική; Μπορώ να την κάνω διαφορετική;»
Αυτός είναι ένας εκπληκτικός μονόλογος στο τέλος της ταινίας «Bombshell» («Βόμβα»), ο οποίος περιγράφει τα ερωτήματα που μπορεί να γεννιούνται στις γυναίκες που έχουν πέσει θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης στον εργασιακό τους χώρο. Η ταινία βασίζεται στην πραγματική ιστορία του σκανδάλου σεξουαλικών παρενοχλήσεων στο Fox News. Το καλοκαίρι του 2016, η Γκρέτσεν Κάρλσον, δημοσιογράφος και παρουσιάστρια, την οποία υποδύεται η Νικόλ Κίντμαν, κατέθεσε μήνυση κατά του Ρότζερ Έιλς, ιδρυτή και διευθύνοντος συμβούλου του τηλεοπτικού σταθμού, ωθώντας πολλές ακόμα εργαζόμενες στον όμιλο να την ακολουθήσουν.
Για όσους δεν έχει τύχει να διαβάσουν για την υπόθεση ή να δουν την ταινία, αφήνω την ίδια την Γκρέτσεν Κάρλσον να συστηθεί στην πρώτη της συνέντευξη για το ελληνικό κοινό: «Είμαι η γυναίκα που διέβη τον Ρουβίκωνα εντελώς μόνη, μηνύοντας τον Ρότζερ Έιλς, τον πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο του Fox News, στις 6 Ιουλίου του 2016, και βοήθησα ώστε να πυροδοτηθεί ανά τον κόσμο το κίνημα #metoo, το οποίο εξερράγη δεκαπέντε μήνες μετά την υπόθεσή μου».
Θεωρεί ότι η απόφασή της ήταν η σπουδαιότερη της ζωής της. «Είμαι περήφανη που άνοιξα τον διάλογο γι’ αυτό το ζήτημα, διότι είναι κάτι που εξακολουθεί να συμβαίνει με συχνότητα που θα έπρεπε να μας θορυβεί. Την ιστορία μου την ακολούθησαν κι άλλες ιστορίες που δημοσιοποιήθηκαν, και αυτό αποτελεί μεγάλη ανταμοιβή. Χρειαζόμαστε η μία την άλλη ώστε να υποστηρίζουμε τις προσπάθειές μας. Αλλά πρέπει να αναγνωρίσουμε επίσης ότι το να αποκτήσει κανείς θάρρος είναι μια διαδικασία. Δεν είναι σαν διακόπτης που ανάβεις με μία κίνηση. Όλοι μας πρέπει να δουλέψουμε για να αναπτύξουμε το αίσθημα της αυτοεκτίμησης, χωρίς να μας καταβάλλουν εξωτερικά γεγονότα.
Σ’ εμένα αυτό πήρε πολλά χρόνια μέχρι να αποφασίσω τελικά να κάνω το άλμα», εξηγεί η Κάρλσον και συνεχίζει: «Το πρώτο πράγμα που μου είπαν οι δικηγόροι μου ήταν πως θα μπορούσαν να μου επιτεθούν και να με συκοφαντήσουν, όπως και συνέβη. Ευτυχώς βοήθησα ώστε αυτή η κατάσταση να αλλάξει και τώρα είναι ευκολότερο για τις γυναίκες να μιλήσουν. Αλλά απομένει πολλή δουλειά ακόμη και πρέπει να την κάνουμε».
ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ #METOO
Η Κάρλσον υπήρξε η πρώτη των πρώτων. Οι καταγγελίες της για το Fox News προηγήθηκαν ακόμα και της υπόθεσης του Χάρβεϊ Γουάινσταϊν, η οποία έγινε γνωστή τον Οκτώβριο του 2017. Όταν εκείνη προχώρησε στην καταγγελία τον Ιούλιο του 2016 δεν υπήρχε αυτό που σήμερα ονομάζουμε κίνημα #metoo. Σύμφωνα με την αγωγή που είχε κατατεθεί από την Κάρλσον, ο Έιλς παρανόμως της έκανε αντίποινα, σαμποτάροντας τη σταδιοδρομία της επειδή δεν υπέκυψε στις ερωτικές του προσεγγίσεις και παραπονέθηκε για τη συνεχιζόμενη, σοβαρή σεξουαλική παρενόχληση. Πού βρήκε όμως τη δύναμη να γίνει η πρώτη που θα αντιμετώπιζε έναν ισχυρό άντρα, ο οποίος είχε μάλιστα και πολιτικές διασυνδέσεις; Η ίδια έχει μια πολύ ωραία ιστορία να μου πει σχετικά με αυτό:
«Ως παιδί στο νηπιαγωγείο την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς με έβαλαν στη λάθος ομάδα ανάγνωσης – στην ομάδα των παιδιών που δεν μπορούσαν να διαβάσουν αλλά εγώ ήξερα ανάγνωση. Εκείνη την ημέρα πήγα τρεις φορές στη δασκάλα και της είπα πως ήμουν στη λάθος ομάδα, αλλά μάταια. Όταν επέστρεψα στο σπίτι από το σχολείο, το είπα στη μαμά μου και εκείνη τηλεφώνησε στο σχολείο, και την επόμενη μέρα ήμουν στη σωστή ομάδα. Αλλά τι θα συνέβαινε αν δεν το είχα κάνει αυτό; Τι θα συνέβαινε αν δεν είχα φανεί διεκδικητική; Θα μπορούσε να έχει αλλάξει ολόκληρη την πορεία της εκπαίδευσής μου, για να μην αναφερθώ στις επιπτώσεις αυτού του γεγονότος στο χτίσιμο της αυτοεκτίμησης και της αυτοπεποίθησής μου. Είχα επίσης μια μητέρα που μου έλεγε κάθε μέρα πως μπορούσα να γίνω οτιδήποτε ήθελα με σκληρή δουλειά. Είμαστε εκείνοι που είμαστε χάρη σε όσους μας επηρέασαν.
»Αυτή ήταν η αφετηρία του πάθους μου να κυνηγάω τους στόχους μου, η κινητήριος δύναμή μου για το πνεύμα της άμιλλας που με διακρίνει και την έντονη αφοσίωση, που αποτελεί το θεμέλιο σε οτιδήποτε κι αν κάνω. Στο Fox News, όταν συνειδητοποίησα πως μου στερούσαν την καριέρα μου και αυτό δεν αποτελούσε δική μου επιλογή, αφού με είχαν απολύσει, αποφάσισα πως, αν δεν αναδείξω εγώ το θέμα, τότε ποιος; Το έκανα για τα παιδιά μου και για τις γυναίκες σε ολόκληρο τον κόσμο».
ΣΥΜΦΩΝΗΤΙΚΟ ΣΙΩΠΗΣ
Η Κάρλσον προχώρησε στις καταγγελίες αφότου απολύθηκε από το Fox News. Είχε όμως προνοήσει και ηχογραφούσε επί έναν χρόνο στο κινητό της τις συναντήσεις της με τον Έιλς προκειμένου να έχει στοιχεία. «Νομίζω ότι εσύ κι εγώ θα έπρεπε να είχαμε σεξουαλικές σχέσεις εδώ και πάρα πολύ καιρό», διέρρευσε ότι είχε πει ο Έιλς σε μία από τις συνομιλίες τους.
Τελικά, η εταιρεία την αποζημίωσε με 20 εκατ. δολάρια και μία δημόσια απολογία που έλεγε πως «λυπούμαστε και ζητάμε συγγνώμη επειδή η Γκρέτσεν δεν έτυχε του σεβασμού και της αξιοπρέπειας που αυτή και όλες οι συνάδελφοί της αξίζουν». Η υπόθεση οδήγησε και στην απομάκρυνση του Έιλς και στην αποζημίωσή του με 40 εκατ. δολάρια.
Όλη αυτή η ιστορία είχε ένα μεγάλο τίμημα για την Κάρλσον: η ίδια δεν μπορούσε να μιλήσει για όλα όσα συνέβησαν πίσω από τις κλειστές πόρτες του γραφείου του Ρότζερ Έιλς γιατί δεσμεύτηκε από το Συμφωνητικό Εμπιστευτικότητας που έπρεπε να υπογράψει όταν συμφώνησε να κάνει διακανονισμό για την υπόθεσή της.
«Πίστευα πως ήταν απλώς μέρος της διαδικασίας χωρίς ποτέ μου να γνωρίζω πως θα ξεκινούσε ένα κίνημα και πως οι γυναίκες θα αμύνονταν και θα έλεγαν πως δεν θέλουν πλέον να τις εξαναγκάζουν να σιωπούν», λέει. Πέρυσι δημιούργησε το LiftOurVoices.org, έναν μη κερδοσκοπικό φορέα για να σταματήσουν οι γυναίκες να εξαναγκάζονται να σιωπήσουν στον χώρο εργασίας τους. «Το να σε φιμώνουν δεν είναι σωστό. Κάθε πρόσωπο που έχει αδικηθεί στον χώρο εργασίας του πρέπει να μπορεί να διηγηθεί την ιστορία του και να διαθέτει τη δική του φωνή. Αυτά τα συμφωνητικά εξαναγκάζουν τις γυναίκες και τους άνδρες στη σιωπή, το όλο ζήτημα μένει στο σκοτάδι και οι επιχειρήσεις καλύπτουν τα άπλυτά τους, την κακή τους συμπεριφορά. Αυτό συμβαίνει για δεκαετίες ολόκληρες. Εργάζομαι στο Κάπιτολ Χιλ προκειμένου να αλλάξει η νομοθεσία (μόλις κατέθεσα ενώπιον του Νομοθετικού Σώματος) προκειμένου να μην επιτρέπεται στις εταιρείες να το κάνουν αυτό. Εάν επιτύχω, τότε θα αλλάξω το τοπίο του αμερικανικού εργασιακού χώρου για πάντα».
Η ίδια μετάνιωσε ποτέ που υπέγραψε; «Δεν υπήρχε κανένας τρόπος ώστε να ξέρω πως είχα εναλλακτική ή πως το κίνημα που βοήθησα να δημιουργηθεί θα εξελισσόταν τόσο γρήγορα, προκαλώντας την αλλαγή. Το να γίνονται πιστευτές οι γυναίκες, το να απολύονται οι δράστες, το να λογοδοτούν οι άντρες και τόσο πολλοί άνθρωποι να λένε πως δεν πρόκειται πλέον να εξαναγκαστούν να σιωπήσουν, το να απαλλαγούμε από τα Συμφωνητικά Εμπιστευτικότητας είναι η επόμενη φάση εκείνου που μου αρέσει να αποκαλώ “πολιτισμική επανάσταση”».
Τελικά, όμως, πώς έρχεται η κάθαρση; Αυτή η δημόσια συγγνώμη που η ίδια διεκδίκησε είναι αρκετή για τα θύματα; «Η συγγνώμη είναι το πρώτο και κυριότερο πράγμα που επιθυμούν τα θύματα και σπανίως τους τη ζητούν. Αλλά όχι, δεν είναι αρκετή. Η πραγματική δικαίωση είναι να καταγγείλεις και να έχεις τη δυνατότητα να κρατήσεις τη δουλειά σου και να δεις τον δράστη να απομακρύνεται».
ΚΑΘΕ ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ
Αφού δεν μπορούμε να μιλήσουμε για γεγονότα, τη ρωτάω για όσα ένιωθε. Για παράδειγμα, φοβόταν ότι μπορεί να καταστρεφόταν η καριέρα της πριν πάρει τη μεγάλη απόφαση; «Δεν ήξερα τι επρόκειτο να μου συμβεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Την επόμενη ώρα, την επόμενη μέρα ή τον επόμενο μήνα. Δεν θα μπορούσα ποτέ να οραματιστώ πως θα βοηθούσα να ξεκινήσει ένα κίνημα που θα άλλαζε τον κόσμο. Και πως οι πράξεις μου θα έδιναν σε τόσους άλλους το θάρρος να καταθέσουν τις μαρτυρίες τους. Γι’ αυτό είμαι ευγνώμων». Πλέον έχει επιστρέψει στην τηλεόραση δουλεύοντας ως ειδική συνεργάτης για το κανάλι PEOPLE TV στη Νέα Υόρκη, κάνει ένα ημερήσιο ενημερωτικό πόντκαστ που ονομάζεται Get The News With Gretchen στο QuakeMedia.com/Gretchen, έχει ασχοληθεί με το ντοκιμαντέρ. «Το ότι επέστρεψα στη δουλειά είναι ένας φάρος ελπίδας για όλες τις γυναίκες που είχαν το θάρρος να καταγγείλουν περιστατικά με αποτέλεσμα να μην εργαστούν ποτέ ξανά.
»Το να αναβιώνω την εμπειρία μου υπήρξε σκληρό. Στο βιβλίο μου, με τίτλο “Be Fierce” (“Να Είσαι Αμείλικτη”), είμαι έντιμη σχετικά με το πόσο συναισθηματική μπορώ να γίνω. Όταν έχεις αφοσιωθεί για τόσο καιρό σε μια καριέρα που είναι τόσο σημαντική για σένα, είναι αποκαρδιωτικό να σου την αρπάζουν με τη βία. Υπήρξαν πολλές στιγμές με δάκρυα και αμφισβήτηση του εαυτού μου – ατελείωτες νύχτες με ελάχιστη ανάπαυση. Αγωνιούσα για το πώς να προστατεύσω τα παιδιά μου. Έπρεπε να αντιμετωπίσω ένα διαρκές μπαράζ από αηδιαστικά τουιταρίσματα και ποστ στο Facebook. Αλλά μου έδινε θάρρος και δύναμη η τεράστια υποστήριξη που δέχτηκα και το ότι γνώριζα πως μπορούσα να μετατρέψω την εμπειρία μου σε κάτι θετικό για τους άλλους. Πλέον νιώθω δικαιωμένη και τόσο ευλογημένη που βοήθησα τόσο πολλούς άλλους να μη νιώθουν πλέον εξαναγκασμένοι να σιωπούν».
Ποιοι τη στήριξαν περισσότερο; «Οι γονείς μου, ο σύζυγός μου και οι δικηγόροι μου», απαντά. Βέβαια, όλα αυτά τα χρόνια υπήρξαν και πολλές γυναίκες που την πλησίασαν και μοιράστηκαν τις ιστορίες τους: «Αχ, υπάρχουν τόσο πολλές ιστορίες. Έμεινα εμβρόντητη εξαιτίας της συνειδητοποίησης πως κάθε γυναίκα έχει από μια ιστορία. Πρόκειται για μια πανδημία! Εκείνο που με εξέπληξε σχετικά με τις γυναίκες που μου έγραψαν, μου έστειλαν μηνύματα και μου τηλεφώνησαν σε τόσο μεγάλο αριθμό είναι πως δεν χωρούσαν σε κανένα στερεότυπο. Η παρενόχληση είναι ένας λοιμός για τις ίσες ευκαιρίες. Μου μίλησαν γυναίκες από πολλά επαγγέλματα – αστυνομικοί, δασκάλες, εργαζόμενες στην άντληση πετρελαίου, μουσικοί, τραπεζικοί της Γουόλ Στριτ, πωλήτριες, στελέχη του αθλητισμού, στρατιωτικοί, δημοσιογράφοι, λογίστριες, μηχανικοί, σερβιτόρες, εργαζόμενες στον χώρο της τεχνολογίας, δικηγόροι, γραμματείς και στελέχη επιχειρήσεων. Μπορεί να είσαι θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης είτε είσαι όμορφη είτε όχι, είτε είσαι δυνατή είτε όχι, είτε ανήκεις στον χώρο της διαφήμισης είτε είσαι οδηγός φορτηγού. Μπορεί να σε παρενοχλήσουν αν φοράς κοντή φούστα ή στολή παραλλαγής ή νοσοκομειακή ποδιά. Είναι κάτι που ενυπάρχει στην κυρίαρχη κουλτούρα», λέει αφοπλιστικά η Κάρλσον.
Η ΙΔΙΑ ΠΑΝΤΑ ΕΡΩΤΗΣΗ: ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ;
Στην ιστορία της όμως, όπως και στις περισσότερες ιστορίες σεξουαλικής παρενόχλησης, δεν υπάρχουν μόνο αυτοί που θα σε στηρίξουν, υπάρχουν και αυτοί που θα σε ακούσουν με καχυποψία. Για την Γκρέτσεν Κάρλσον τα χειρότερα στερεότυπα που έχει ακούσει ποτέ για τις γυναίκες οι οποίες καταγγέλλουν σεξουαλική παρενόχληση είναι χαρακτηρισμοί όπως «ψεύτρα» και «φιλοχρήματη» ή όταν τις βλέπουν ως το πρόβλημα ή όταν θεωρούν πως δεν διαθέτει χιούμορ.
Με βάση την ίδια λογική, υπάρχουν και πολλές ερωτήσεις που κρύβουν καχυποψία. Η κυρίαρχη είναι το «γιατί μιλούν τώρα;», κάτι που ακούστηκε αρκετά και για τα θύματα που κατήγγειλαν τις περιπτώσεις τους στην Ελλάδα. «Πάντα οι άνθρωποι το ρωτούν αυτό.
Προσπαθούσα όσο πιο έντονα μπορούσα να κρατήσω μια καριέρα που είχα χτίσει στη διάρκεια πάνω από είκοσι πέντε χρόνων. Έχω ξοδέψει όλη μου τη ζωή δουλεύοντας. Σε καταστάσεις όπως αυτή, δεν παύεις να πιστεύεις πως κάτι θα αλλάξει. Συνεχίζεις να δουλεύεις σκληρά σιωπώντας, κάνοντας μια τεράστια προσωπική θυσία. Οι γυναίκες συχνά νιώθουν πως μπορούν να διορθώσουν τέτοιες καταστάσεις. Και φοβόμαστε πως θα μας κολλήσουν την ταμπέλα εκείνης που δημιουργεί προβλήματα ή της σκύλας, και πως κανείς δεν θα μας πιστέψει. Θέλει απίστευτα μεγάλο θάρρος το να στραφείς ενάντια σε ανθρώπους με εξουσία. Είναι μια αβάσταχτη, εξουθενωτική επιλογή, που γίνεται έχοντας υπόψη πως η ίδια σου η φήμη και η καριέρα θα καταστραφούν. Είναι ευρέως διαδεδομένη η αντίληψη πως, αν μια γυναίκα δεν αμυνθεί εγκαλώντας αμέσως εκείνον που την παρενοχλεί, τότε δεν είναι αξιόπιστη. Αλλά υπάρχουν πολλοί λόγοι για την καθυστέρηση, όπως το τραύμα, ο φόβος τού να σε μισήσουν και το να θέλεις να κρατήσεις μια θέση εργασίας. Θα παθαίνατε σοκ με το πόσες γυναίκες απολύονται, υποβιβάζονται σε κατώτερες θέσεις ή εξοστρακίζονται στα επαγγέλματά τους αφού καταγγείλουν την παρενόχληση. Οι συνέπειες του να δράσεις είναι πολύ πραγματικές και μπορούν να καταστρέψουν την καριέρα σου».
Ο ΕΑΥΤΟΣ ΤΗΣ ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ
Το «Bombshell» προβλήθηκε το 2019 και έλαβε καλές κριτικές κυρίως για τις ερμηνείες (υποψηφιότητες για Χρυσές Σφαίρες και Όσκαρ) και το μακιγιάζ του (Βραβείο Όσκαρ). Υπήρξαν όμως κάποιοι που επέκριναν το σενάριο για ανακρίβειες. «Δεν μπόρεσα να συμμετάσχω καθόλου στη δημιουργία της ταινίας εξαιτίας του Συμφωνητικού Εμπιστευτικότητας που είχα υπογράψει. Δεν μπορώ να σας πω ούτε καν αν η ταινία είναι ακριβής ή όχι. Αυτό είναι εξοργιστικό, αλλά οφείλω να το κάνω, και ας μην είναι εύκολο. Αν η ταινία έδωσε έστω και σε μία ακόμα γυναίκα το θάρρος να καταθέσει, τότε άξιζε».
Όταν προβλήθηκε η ταινία, ο πρώην ισχυρός άνδρας είχε αποβιώσει ήδη από το 2017 στο σπίτι του στο Παλμ Μπιτς από ατύχημα στο μπάνιο. Η ίδια κατάλαβε, βλέποντας την ιστορία της στη μεγάλη οθόνη, ότι αν δεν είχε μιλήσει για τη σεξουαλική παρεχνόχληση στον εργασιακό χώρο, κανείς δεν θα εκδήλωνε ενδιαφέρον να γυρίσει μια τέτοια ταινία.
Μπαίνω στον πειρασμό να τη ρωτήσω αν επέλεγε η ίδια ποια θα την υποδυθεί, αν θα διάλεγε τη Νικόλ Κίντμαν. Γελάει. «Φυσικά! Ποιος θα είχε αντίθετη γνώμη; Είναι καταπληκτικό που μια ηθοποιός του βεληνεκούς της θέλησε να ερμηνεύσει έναν τόσο σημαντικό ρόλο για ένα τόσο σπουδαίο ζήτημα».
ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ
Ο σεξισμός στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης εκφράζεται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Η ίδια κατά τη διάρκεια της καριέρας της έγινε κι άλλες φορές θύμα σεξουαλικών παρενοχλήσεων. Είχε όμως να παλέψει και με άλλου τύπου ανισότητες. «Με παρενόχλησαν σε αρκετές διαφορετικές τηλεοπτικές δουλειές. Είμαι βέβαιη πως πληρωνόμουν λιγότερο απ’ ό,τι αν ήμουν άνδρας. Ήξερα πως έπρεπε να δουλέψω τρεις φορές πιο σκληρά προκειμένου να φτάσω στην κορυφή».
Εκτός από αυτό, έπρεπε από την αρχή της πορείας της να αποδείξει ότι δεν είναι μόνο μια όμορφη γυναίκα, που είχε αναδειχθεί Μις Αμερική στα καλλιστεία, αλλά πως ήταν ταυτόχρονα και μια έξυπνη και ικανή γυναίκα: «Σκέψου το, ειδικά όντας ξανθιά ε; Μεγάλωσα ως μια πολύ σοβαρή βιολονίστρια, αποφοίτησα με την υψηλότερη βαθμολογία της τάξης μου στο λύκειο, φοίτησα στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ και στην Οξφόρδη – αλλά ήταν λες και το βιογραφικό μου εξατμίστηκε την ημέρα που ανακηρύχθηκα Μις Αμερική. Πολέμησα σκληρά προκειμένου να νικήσω αυτό το στερεότυπο».
Πλέον η ζωή της Γκρέτσεν Κάρλσον έχει αλλάξει εντελώς. Δίνει μια μεγάλη μάχη για τα θύματα σεξουαλικών παρενοχλήσεων στον εργασιακό χώρο και την κατάργηση των Συμφωνητικών Εμπιστευτικότητας. Μάλιστα έχει μπει στη λίστα των Times με τους 100 πιο επιδραστικούς ανθρώπους στον κόσμο: «Οι φίλοι μου που με γνωρίζουν καλά λένε πως όλη αυτή η δουλειά που κάνω προσπαθώντας να αλλάξω τον κόσμο και να κάνω τους χώρους εργασίας πιο ασφαλείς είναι αυτό που θα έπρεπε να κάνω εξαρχής σε ολόκληρη τη ζωή μου. Η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές και το μότο μου είναι να εκμεταλλεύομαι στο έπακρο αυτές τις αλλαγές. Η αριστεία είναι στον χαρακτήρα μου και πολεμάω αυτό το ζήτημα όπως έχω κάνει για κάθε άλλο στόχο στη ζωή μου πιο πριν – με σκληρή δουλειά και επιμονή και χωρίς ποτέ να τα παρατάω».
Όταν τη ρωτάω αν θα ασχοληθεί με την πολιτική, μου απαντά με ειλικρίνεια: «Όχι αυτή την εποχή αλλά “ποτέ μη λες ποτέ”». Στα άμεσα σχέδιά της είναι το να ψηφιστεί η νομοθετική της πρόταση και να επιτευχθούν οι στόχοι του «Lift Our Voices», του οργανισμού που έχει ιδρύσει. «Θα είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα στη ζωή μου, γιατί θα βοηθήσει εκατομμύρια ανθρώπους», υποστηρίζει.
«Να παλεύεις για την αλήθεια. Να λες την αλήθεια. Να ενθαρρύνεις τους άλλους να συμμετάσχουν στη μάχη σου, καθώς το θάρρος είναι κάτι μεταδοτικό», μου λέει για το τέλος ως μια συμβουλή από μια μεγαλύτερη δημοσιογράφο σε μια νεότερη. ■