H Βίβιαν Κοροβέση πληροφορήθηκε για τη φωτιά στο Μάτι από τις ειδήσεις – για καλή της τύχη, εκείνη την ημέρα εφημέρευε στο νοσοκομείο Παίδων. Παρότι αρχικά θεωρούσε πως είναι μια πυρκαγιά ελεγχόμενη, όσο περνούσε η ώρα ανησυχούσε. Δεχόταν αμέτρητες κλήσεις από φίλους που είτε αναζητούσαν τους δικούς τους είτε είχαν βρει καταφύγιο στη θάλασσα και περίμεναν μάταια κάποιον να έρθει να τους διασώσει. Στις 9 το βράδυ, ένας καλός της φίλος τής τηλεφώνησε. «Ήταν απόλυτος, ίσως για να καταλάβω ακριβώς τι είχε συμβεί. Μου είπε πως πλέον δεν είχα σπίτι», θυμάται. Τα λόγια εκείνα κανονικά θα τη σόκαραν, αλλά, έχοντας αντιληφθεί το μέγεθος της καταστροφής, το διαμέρισμά της ήταν το τελευταίο που την απασχολούσε. Όπως όλοι οι άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει και ζήσει στο Μάτι, στη λίστα των 102 νεκρών είχε φίλους και γνωστούς, ανθρώπους αγαπημένους.
Το διαμέρισμά της βρίσκεται σε μια πολυκατοικία στην οδό Ποσειδώνος, λίγα μέτρα από τη θάλασσα. Εκεί είχε περάσει όλα της τα καλοκαίρια και το 2004 μετακόμισε μόνιμα. Όταν την επομένη της φωτιάς έφτασε στην περιοχή, θυμάται να προχωράει ανάμεσα στα κουφάρια των αυτοκινήτων, με τον στρατό και την αστυνομία παντού, και να νιώθει σαν να βρίσκεται στο σκηνικό μιας τρομακτικής ταινίας. Μπαίνοντας στο διαμέρισμα, αντίκρισε την απόλυτη καταστροφή. Έκανε λίγα βήματα και ένιωσε τις σόλες των παπουτσιών της να πυρώνουν. Έπιπλα, ρούχα, φωτογραφίες και κειμήλια οικογενειακά, επίσημα έγγραφα, τα πάντα είχαν καεί. Δεν είχε μείνει απολύτως τίποτα.
Την ίδια κιόλας ημέρα, το διαμέρισμα επισκέφτηκε και η Ελίνα Σγουρίτσα, αρχιτέκτονας, την οποία η Βίβιαν γνώριζε προσωπικά. Βλέποντας και εκείνη την κατάσταση, αποφάσισε με τον συνεταίρο της Διονύση Βουή και την ομάδα τους στο αρχιτεκτονικό γραφείο VS architects να αναλάβουν την ανακαίνιση χωρίς αμοιβή. Ήθελαν να δημιουργήσουν ένα έργο μέσα από τις στάχτες, που θα έδινε ελπίδα όχι μόνο στην ιδιοκτήτριά του, αλλά και σε όποιον είχε δεύτερες σκέψεις να επιστρέψει στην περιοχή.
Η Βίβιαν δέχτηκε τη γενναιόδωρη προσφορά και τις επόμενες ημέρες, ίσως από άμυνα για να μη σκέφτεται το τι είχε συμβεί, αλλά κυρίως από ανάγκη, καθώς ήταν η μόνιμη κατοικία της, ξεκίνησε τις διαδικασίες για την άδεια. Δύο καλοί της φίλοι τής παραχώρησαν το διαμέρισμά τους στην ίδια πολυκατοικία και εγκαταστάθηκε εκεί, θεωρώντας πως μέχρι τον Δεκέμβριο το αργότερο θα έμπαινε ξανά στο σπίτι της. Δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι μόνο για να βγει η άδεια θα χρειάζονταν δέκα μήνες.
Η ανακαίνιση
Οι δύο αρχιτέκτονες της ζήτησαν να τους εμπιστευτεί. Ήταν και για εκείνους μια πρόκληση να δημιουργήσουν κάτι ξεχωριστό σε ένα διαμέρισμα που θα μπορούσε να είχε αποκτήσει αρνητική ενέργεια μετά την τραγωδία. Με τα χρήματα της αποζημίωσης που έλαβε η Βίβιαν προσπάθησαν να καλύψουν όλα τα έξοδα της κατασκευής. Σε καμία περίπτωση δεν ήθελαν, επειδή δεν αμείβονταν, να το κάνουν πρόχειρα και είδαν και εκείνοι με συγκίνηση πολλούς από τους συνεργάτες και προμηθευτές τους να κάνουν καλύτερες προσφορές ή να παραχωρούν κάποια από τα υλικά δωρεάν όταν μάθαιναν την ιστορία πίσω από το έργο.
Το αποτέλεσμα είναι ένα διαμέρισμα υψηλής αισθητικής, που εκπέμπει γαλήνη και θετική ενέργεια. Ένα δώρο για τη Βίβιαν, που όχι μόνο άλλαξε την καθημερινότητά της, αλλά και την έκανε να αναθεωρήσει πολλά από αυτά που πίστευε για την ίδια: «Το κυριότερο είναι πως έμαθα να δέχομαι τη βοήθεια των άλλων. Γιατί πολλές φορές ήμουν περήφανη και δεν τη δεχόμουν. Οι δύο αρχιτέκτονες όμως αφοσιώθηκαν στις εργασίες με τόση αγάπη, ενσυναίσθηση και σεβασμό στο τι είχα περάσει, που ούτε μια στιγμή δεν με έκαναν να νιώσω άβολα για την προσφορά τους», εξηγεί. Τον Οκτώβριο του 2019 κοιμήθηκε για πρώτη φορά στο διαμέρισμά της. Το πρωί που ξύπνησε, έβαλε μουσική και κάθισε στο μπαλκόνι, το οποίο, όπως λέει, δεν ήταν πλέον μαύρο. Και τότε είδε τη θάλασσα ξανά όπως την έβλεπε παλιά. Πριν από τη φωτιά της 23ης Ιουλίου.