Το όραμα του διάσημου Μεξικανού αρχιτέκτονα Λουίς Μπαραγκάν για τα σπίτια που σχεδίαζε ακροβατούσε ανάμεσα στη χλιδή και την απάρνησή της. Και όταν όλοι σχολίαζαν πόσο ευλαβής καθολικός ήταν, εκείνος απαντούσε: «Υπάρχει χώρος με περισσότερο ερωτισμό από ένα μοναστήρι;».
Αν είχα την τύχη να μιλήσω μαζί του, θα του έλεγα ότι, ναι, υπάρχει και πρόκειται για μια μπαρόκ ισπανική εκκλησία του 16ου αιώνα που έχει μετατραπεί σε σπίτι από τον Τας Καρεάγκα Ιρασάμπαλ, έναν ανήσυχο άνθρωπο που γεννήθηκε στο Καράκας και μεγάλωσε στο Μπιλμπάο. Σε ηλικία 16 ετών είχε χάσει και τους δύο γονείς του, αλλά με τη στήριξη των αδερφών του κατάφερε να ανακαλύψει την κλίση του και να γίνει ένας αυτοδίδακτος multimedia designer. Με τον μισθό από την πρώτη του δουλειά σε design studio αγόρασε μια φωτογραφική μηχανή και παρέα με τον σκύλο του, Τόλα, και το σκέιτ του ξεκίνησε ένα συναρπαστικό ταξίδι.
Ο Τας από το 2004 διαθέτει το δικό του multimedia design και advertising studio, το TasLab, αγαπάει αυτό που κάνει και παραμένει ένας ακούραστος φωτογράφος που στον ελεύθερο χρόνο του ταξιδεύει. «Για μένα είναι κάτι περισσότερο από μια απλή δουλειά, επειδή βλέπω ολόκληρο τον κόσμο ως καλλιτεχνική έκφραση», μου λέει. Προφανώς, τα αναμνηστικά από τα ταξίδια του, οι πλούσιες εμπειρίες και τα ανεξάντλητα όνειρά του δεν θα χωρούσαν οπουδήποτε. Πώς όμως κατέληξε σε μια μισογκρεμισμένη εκκλησία του 16ου αιώνα, την οποία μετέτρεψε στο σπίτι που θα γινόταν ο παράδεισός του; «Αναζητούσα κάτι διαφορετικό στην εξοχή, αλλά δεν περίμενα ότι θα έβρισκα μια εκκλησία. Το studio μου στεγάζεται στο σπίτι μου, επομένως περνάω εκεί το 90% του χρόνου μου και θέλω να αισθάνομαι το μέρος όπου ζω και εργάζομαι. Ξαφνικά είδα μια καταχώριση για ένα “κομμάτι γης με ερείπια”. Την πρώτη φορά που το επισκέφτηκα, το ερωτεύτηκα – το περιβάλλον, τα ύψους 100 μέτρων ταβάνια, η γενικότερη όψη αυτού του εγκαταλελειμμένου μέρους έμοιαζαν ιδανικά γι’ αυτό που φανταζόμουν ως σπίτι. Η εκκλησία χτίστηκε το 1530, έγιναν κάποιες παρεμβάσεις τον 18ο αιώνα, αλλά δεν ξέρω περισσότερα για την ιστορία της. Η πιο μεγάλη πρόκληση για μένα ήταν να διατηρήσω τον χαρακτήρα της, αλλά και να γεμίσω το σπίτι με πολύ προσωπικά αντικείμενα, όπως έπιπλα και έργα τέχνης. Κάθε κομμάτι εδώ έχει την ιστορία του, και αυτό το κάνει μοναδικό», εξηγεί.
Του ζητάω να μοιραστεί μαζί μας περισσότερα γι’ αυτή τη διαδικασία της ανάπλασης ενός τόσο ξεχωριστού μέρους. «Ήταν τέσσερα χρόνια ασταμάτητης δουλειάς, αλλά ήταν μια ευκαιρία να δημιουργήσω κάτι αναπάντεχο. Ήταν δύσκολο πρότζεκτ, τρελό, με πολλή γραφειοκρατία, ενώ προσέλαβα και αρχαιολόγους για να επιβλέπουν. Είμαι ανυπόμονος και θέλω όλα να τακτοποιούνται γρήγορα, αλλά αυτή τη φορά δεν γινόταν. Έτσι, έμαθα να χαλαρώνω και να περιμένω. Μόλις τελείωσα και κάποιες εργασίες στον κήπο, αλλά υπάρχουν ακόμα πολλά που θέλω να φτιάξω».
Παρατηρώντας το σπίτι, την καρδιά μου έκλεψαν εξαρχής οι απογυμνωμένοι, ακατέργαστοι τοίχοι στα σημεία όπου είχαν διατηρηθεί μέρη της εκκλησίας και στον νου μου ήρθε ο Καραβάτζιο, ο μπαρόκ ζωγράφος με τους δραματικούς πίνακες, στους οποίους οι αμαρτωλοί γίνονταν άγιοι – μόνο εκείνος μπορούσε να συχνάζει σε καπηλειά και την επομένη να απεικονίζει τα πρόσωπα των χαρτοπαικτών φίλων του στις αγιογραφίες των ρωμαϊκών εκκλησιών. Ο Τας και το απαράμιλλο σπίτι του μου θυμίζουν εκείνον. Και στις δύο περιπτώσεις το ιερό συναντά το ανθρώπινο με τις ατέλειες που δεν καλύπτονται, αλλά αναδεικνύονται με αγάπη. «Δεν είμαι θρήσκος, αλλά ένιωσα την υποχρέωση να σεβαστώ το 500 ετών κτίσμα, τόσο σε πνευματικό όσο και σε αρχιτεκτονικό επίπεδο, αφήνοντας τους τοίχους να διηγηθούν την ιστορία τους. Οι ατέλειες το κάνουν αληθινό και πιστεύω πως όποιος μπαίνει στο σπίτι νιώθει ότι εδώ υπήρξε μια εκκλησία», τονίζει.
Για να φέρει εις πέρας το έργο του, είχε τη βοήθεια των καλλιτεχνών και δημιουργικών φίλων του –τον Κάρλος Γκαρμέντια από το γραφείο Garmendia Cordero Arquitectos, τον Μπόρχα Ντοπίκο και τον Άλβαρο Ρέι–, ενώ πηγή έμπνευσης ήταν για τον ίδιο και η δουλειά του διάσημου Πορτογάλου αρχιτέκτονα Άλβαρο Σίζα. «Θαυμάζω τον τρόπο που δουλεύει και, παρόλο που το δικό μου πρότζεκτ ήταν πολύ διαφορετικό από το στιλ του, ήθελα να επικεντρωθώ στις λεπτομέρειες, κάτι που κάνει κι εκείνος. Μεγάλη πηγή έμπνευσης ήταν επίσης το La Fabrica, ένα παλιό εργοστάσιο τσιμέντου στη Βαρκελώνη, το οποίο μετέτρεψε σε σπίτι και αρχιτεκτονικό γραφείο του ο Ρικάρντο Μποφίλ. Ο τρόπος που διαχειρίστηκε τον χώρο, όπου αντανακλάται η αρχική δομή, είναι παράδειγμα προς μίμηση».
Όσο καιρό ακολουθώ τον Τας στο Instagram, η διακόσμηση του σπιτιού του έχει αλλάξει αρκετές φορές. Είναι θέμα διάθεσης; «Αυτό το σπίτι είναι η ζωή μου, και η ζωή αλλάζει. Όσο ζεις σε ένα σπίτι, βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα σιγά σιγά, άρα γιατί να μην το προσαρμόζεις στις εκάστοτε ανάγκες σου;» απαντά. «Η κουζίνα και η τραπεζαρία είναι η καρδιά του και τα πάντα εκεί έχουν τη μόνιμη θέση τους. Το υπόλοιπο σπίτι είναι ένας συνδυασμός από κλασικά και μοντέρνα στοιχεία, καθώς και πράγματα που έχω κατασκευάσει μόνος μου. Έχω και μερικά έπιπλα που έφτιαξε πριν από 150 χρόνια η προγιαγιά μου για το σπίτι της στην Κούβα, ενώ τα έργα τέχνης είναι δημιουργίες δικές μου και των φίλων μου. Έτσι, σχεδόν όλα τα κομμάτια έχουν κοινό την αγάπη. Τελευταία συνεργάζομαι με την εταιρεία &Tradition και θα αποκτήσω μερικά σχέδιά τους», μου λέει με ενθουσιασμό μικρού παιδιού.
Αυτός ο ενθουσιασμός είναι εμφανής σε κάθε γωνιά του σπιτιού. Όμως ποια άλλα στοιχεία της προσωπικότητάς του καθρεφτίζονται στους χώρους του; Είναι τόσο ανοιχτός άνθρωπος όσο το σπίτι του; «Ναι! Στο σπίτι υπάρχουν πόρτες μόνο στα μπάνια και στον ξενώνα, στο καμπαναριό. Όλο το υπόλοιπο είναι ένας ενιαίος χώρος που ταιριάζει με αυτό που είμαι», μου λέει και μου εξηγεί ότι αντιλαμβάνεται το περιβάλλον του μέσα από τις αισθήσεις του. Του ζητάω λοιπόν να μας ξεναγήσει έτσι στο σπίτι. Τι θα νιώθαμε, θα ακούγαμε, θα βλέπαμε, θα μυρίζαμε αν ήμασταν εκεί; «Ως αίσθηση επικρατεί η ηρεμία. Μπροστά απλώνεται η θέα των βουνών, μπορεί να δεις και άγρια ζώα, αλλά οι μεγάλοι τοίχοι και το ταβάνι σε κάνουν να νιώθεις προστατευμένος. Μου αρέσει να κοιτάζω τις καταιγίδες μέσα από τα μεγάλα παράθυρα δίπλα στο τζάκι, νιώθω απόλυτα ασφαλής. Και ο ήχος αυτής της εκκλησίας είναι για μένα σίγουρα τζαζ! Αυτοσχεδιασμός και περίτεχνες μορφές στους τοίχους τριγύρω».