Ομολογώ ότι ποτέ δεν κατάφερα να χωνέψω απόλυτα αυτή τη μάστιγα με τις απαγωγές σκύλων. Θέλω να πω, πώς είναι δυνατόν να είναι κανείς τόσο ανίκανος να προστατεύσει κάτι που υποτίθεται ότι λατρεύει; Βέβαια, ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω ούτε πώς γίνεται να τρακάρεις με τρένο! Όμως, ζώντας τα τελευταία δέκα χρόνια μπροστά στις γραμμές και λίγα μέτρα από φυλασσόμενη διάβαση, έχω ήδη γίνει μάρτυρας τριών τέτοιων περιστατικών, οπότε μπορώ πλέον να περιγράψω, με σχετική βεβαιότητα, τις συνθήκες κάτω από τις οποίες το αδύνατο γίνεται πιθανό και το πιθανό γίνεται θλιβερή πραγματικότητα: υπερβολική αυτοπεποίθηση, στιγμιαία αφέλεια, έλλειψη δικλίδων προστασίας.
Η υπερβολική αυτοπεποίθηση κάνει τους ανθρώπους να αφήνουν τα σκυλιά τους σε ανεπιτήρητους χώρους έξω από το σούπερ μάρκετ «για πέντε λεπτάκια», στο αυτοκίνητο, στην αυλή, στο πάρκο – επειδή πιστεύουν ότι οι πιθανότητες να συμβεί κάτι κακό αφορούν συνήθως τους άλλους. Είναι μια ψυχολογική συνθήκη, απόλυτα φυσιολογική για το ανθρώπινο είδος, αλλά στην προκειμένη περίπτωση πιθανώς επιζήμια. Όπως έλεγε και ένας από τους προπάτορες της ψυχανάλυσης, «οι άνθρωποι προτιμούν να πιστεύουν στην καλή τύχη παρά στην κακή, ακόμα κι αν οι πιθανότητες υπέρ της δεύτερης είναι συντριπτικά περισσότερες. Είναι η έμφυτη αισιοδοξία που οδηγεί την ανθρώπινη εξέλιξη».
Η στιγμιαία αφέλεια έχει να κάνει με την κοινωνική συμπεριφορά μας. Στο πάρκο, στον δρόμο, στα σόσιαλ μίντια, το φαινομενικά ειλικρινές ενδιαφέρον των άλλων κολακεύει και ενεργοποιεί ακαριαία τον αφελή εαυτό μας. Αυτόν που είναι πρόθυμος να μοιραστεί κάθε λεπτομέρεια της ζωής του – ειδικά όσες αφορούν την ασφάλεια. Όσο δελεαστικό κι αν είναι, μην αποκαλύπτετε ποτέ συγκεκριμένες πληροφορίες για το πώς, πού, πότε της καθημερινότητάς σας. Διαφορετικά, διακινδυνεύετε να προσφέρετε έναν ακριβέστατο πλοηγό δράσης για όποιον θέλει να απαγάγει τον σκύλο σας.
Η έλλειψη δικλίδων προστασίας είναι το τελευταίο καταφύγιο, αφού έχει συμβεί το κακό. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιείτε ότι δεν τσιπάρατε ποτέ τον σκύλο σας, γιατί το αναβάλλατε διαρκώς ή γιατί σας έπεισαν ότι το μικροτσίπ είναι προϊόν μιας παγκόσμιας συνωμοσίας. Ωστόσο, προσέξτε αυτή τη λεπτομέρεια: Οι ειδικοί στις περιπτώσεις σκυλοαπαγωγών θεωρούν ότι είναι κακή ιδέα να έχετε γραμμένο το όνομα του σκύλου σας στο κολάρο του. Και αυτό γιατί διευκολύνετε το έργο των απαγωγέων που μπορούν να τον προσελκύσουν απλώς φωνάζοντας το όνομά του.
Χμ, για να είμαι ειλικρινής, αυτό δεν το είχα σκεφτεί… Ίσως τελικά ένα κινητό τηλέφωνο χαραγμένο στην ταυτότητα αντί για όνομα να είναι καλύτερη ιδέα για την περίπτωση που ο σκύλος σας χαθεί.
Στην Ελλάδα, οι περισσότερες απαγωγές σκύλων συμβαίνουν στην επαρχία. Αυτό σημαίνει ότι η συντριπτική πλειονότητα των αρπαγών γίνεται από αυλές μονοκατοικιών ή αγροικίες. Οπότε, ακόμα κι αν σκοπεύετε να αγνοήσετε τη συμπυκνωμένη γνώση που μόλις σας προσέφερα, κρατήστε τουλάχιστον αυτό: νύχτα, σκυλί στην αυλή και ιδιοκτήτης που χαζολογάει αμέριμνα στην ασφάλεια του σπιτιού του είναι ο συνδυασμός που σκοτώνει. ■